“Κάλπικη” pizza με κουνουπίδι. Και χωρίς ζύμη!!!

Κόβουμε το κουνουπίδι, αφαιρώντας το κεντρικό κοτσάνι του και χωρίζοντάς το στα μπουκετάκια από τα οποία αποτελείται Πλένουμε και στεγνώνουμε καλά αυτά τα μπουκετάκια του.

Στεγνώνουμε αυτές τις «φουντίτσες», απλώνοντάς τες πάνω σε μία ανοιγμένη καθαρή πετσέτα και διπλώνοντας την από πάνω τους. Με αυτόν τον τρόπο, η πετσέτα θα απορροφήσει το νερό που πλυσίματος.

Τα ξύνουμε στον τρίφτη των λαχανικών (στη διάτρηση για το λάχανο). Κίνηση απλή και εύκολη, σε σημείο να την κάνει και μικρό παιδί (αρκεί να προσέχει τα δακτυλάκια του). Θα μπορούσατε να τα κόψετε και στο mixer, αλλά θα πρέπει να τα βάλετε λίγα-λίγα (1-2 τη φορά) και να τα αλέσετε πολύ λίγο χρόνο, να μη γίνουν σκόνη αλλά κομμάτια σαν τους σπόρους του ρυζιού).

Αυτά τα μικρά κομμάτια, τα απλώνουμε και πάλι σε πετσέτα, διπλώνοντας την και πάλι από πάνω τους και πιέζουμε, δυνατά αυτή τη φορά, ώστε να βγάλουν όσο περισσότερο από το φυτικό νερό που περιέχουν. Είναι πολύ σημαντικό να πιέσουμε καλά το κουνουπίδι, για να αποφύγουμε να υπάρχει υπερβολικό νερό στη “ζύμη” μας. Εάν θέλετε, για καλύτερο αποτέλεσμα και για να μη γίνει μούσκεμα η πετσέτα σας, παρεμβάλλετε μεταξύ αυτής και των θρυμμάτων χαρτί κουζίνας, το οποίο κάθε που θα βρέχεται θα το αλλάζετε. Για να σας δώσω μία ιδέα, εγώ άλλαξα 5 φύλλα χαρτιού, τόση υγρασία βγάζουν αυτά τα «αθώα» άσπρα πραγματάκια!!

Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 200 βαθμούς. Σας θυμίζω ότι, όταν προθερμαίνουμε το φούρνο, δεν αρκεί να έχει πιάσει την επιθυμητή θερμοκρασία και να έχει σβήσει ο θερμοστάτης τους. Θα πρέπει να παραμείνει σε αυτή τη θερμοκρασία για αρκετή ώρα, έτσι ώστε να πετύχουμε να έχει ΣΤΑΘΕΡΑ τη θερμοκρασία που επιθυμούμε, χωρίς συχνές αυξομειώσεις της. Αυτό ισχύει για πίτσες, για γλυκά που απαιτούν φούσκωμα, όχι όμως και για φαγητά που θέλουν μεγάλο χρόνο ψησίματος (γεμιστά, κρέατα, ζυμαρικά, κλπ, όπου δεν είναι απαραίτητο το να πετύχουμε ΑΜΕΣΑ την επιθυμητή θερμοκρασία, ή όπου πέντε λεπτά πάνω ή κάτω δεν παίζουν κανένα ρόλο).

Ανάψαμε το φούρνο και επιστρέφουμε στο τριμμένο κουνουπίδι. Ρίχνουμε τα θρύμματά του σε ένα μπολ. Διαλέξτε ένα μεγαλούτσικο, να το χωράει άνετα.

Στην αρχή τουλάχιστον, έχει αρκετό όγκο, στη συνέχεια, με το ζύμωμα, θα “καθίσει”.

Προσθέτουμε τα αυγά, το τριμμένο parmigiano, λίγο πιπεράκι

Προσθέτουμε και τη σκόνη μουστάρδας,σηκώνουμε τα μανίκια, βουτάμε μέσα τα χέρια και τα ανακατεύουμε όλα μαζί καλά, να ομογενοποιηθούν. Να την η …ζύμη μας!!!

Καλύπτουμε ένα χαμηλό ταψί με λαδόκολλα, την αλείφουμε και με λίγο επιπλέον λαδάκι,

Ρίχνουμε εκεί επάνω τη “ζύμη” μας, την ανοίγουμε και της δίνουμε το σχήμα δίσκου, διαμέτρου 35 εκατοστών, περίπου. (εάν έχουμε στρογγυλό ταψί αυτής της διαμέτρου, ακόμη καλύτερα, αλλά και με παραλληλόγραμμο γίνεται η δουλειά μας, απλά το κυκλικό σχήμα θα πρέπει να το δώσουμε εμείς.) Να την και η …pizza μας!!!

Περιμένουμε να θερμανθεί καλά ο φούρνος (να περάσει ένα 10λεπτο από τη στιγμή που θα σβήσει ο θερμοστάτης). Βάζουμε μέσα το ταψί με τη “ζύμη” της pizza και ψήνουμε για 20 λεπτά.

Κόβουμε τα φιλετάκια αντσούγιας στη μέση, κατά την έννοια του μήκους τους. Τα κάνουμε δηλαδή πιο λεπτά.

Στο 20λεπτο, αποσύρουμε την ψημένη πια “ζύμη” από το φούρνο (δείτε πόσο ωραία ψημένη είναι η “ζύμη” μας και ας έχει άλλο τόσο ψήσιμο…),

Απλώνουμε πάνω της τη σάλτσα ντομάτας (για να γίνει πιο πηκτή, τη ζέστανα για λίγο σε ένα κατσαρολάκι και μετά της προσέθεσα 1 κ.γ. πελτέ ντομάτας αλλά και 1 κ.σ. ketchup, έγινε νοστιμότατη!),

Απλώνουμε τις αντσούγιες σε σχήμα ακτινωτό (ή αστεριού; πως το λέτε;),

Απλώνουμε και τις ελιές κομμένες σε ροδέλες,

Τα φυλλαράκια του βασιλικού (κομμένα –με τα χέρια– σε πιο μικρά κομμάτια), καθώς και τη ρίγανη,

Και τη mozzarella κομμένη σε φέτες (κοιτάξτε να σας φθάσει, λεπτές έτσι;) και καταβρέχουμε ελαφρά με το ελαιόλαδο να πέφτει σε πολύ-πολύ λεπτή ροή (για να πάει παντού αλλά και να μην πλημμυρίσουμε τη pizza…)

Προσθέτουμε και πάλι λίγο πιπεράκι και ξαναβάζουμε την pizza στο φούρνο, όπου την αφήνουμε να ψηθεί για άλλα 20 λεπτά και την αφαιρούμε. Κλείνουμε το φούρνο (τι λέω, ε; Λοιπόν, εγώ τον έχω ξεχάσει κάποια φορά, και δεν με θεωρώ σαν χαρακτηριστικό δείγμα αφηρημάδας…)

Πασπαλίζουμε με λίγο θρυμματισμένη καυτερή πιπερίτσα (ή μπούκοβο), ανάλογα με τα γούστα και τις αντοχές μας, κόβουμε σε κομμάτια και σερβίρουμε. Θέλει μία μικρή προσοχή όταν βγάζουμε τα κομμάτια, για να μη σπάσει η “ζύμη”, δεν έχει ασφαλώς την ίδια αντοχή με την κανονική, από αλεύρι.

Με τις ποσότητες που αναφέρονται, εμάς μας βγήκαν δύο “pizze”, των 28 και των 22 εκατοστών. Ήταν όμως πολύ λεπτές. Πιστεύω ότι η διάσταση των 35 εκατοστών θα κάνει μία πιο χορταστική pizza, με πιο ψηλή “ζύμη”.

Εμείς, μια που υπήρχε πάντως και δεύτερη “ζύμη”, φτιάξαμε και δεύτερη pizza, με ζαμπόν και δύο τυριά αυτή (mozzarella και gouda) Ακόμη καλύτερη!!!

Μετά το τρίψιμο του κουνουπιδιού στον τρίφτη λαχανικών, τα θρύμματά του θα είναι πολύ πολύ μικρά κομματάκια, λίγο μεγαλύτερα από τα σπυριά του ρυζιού, (με την ευκαιρία, έχετε δοκιμάσει να κάνετε …“κουνουπιδότο”; Ένα ιδιαίτερο “risotto”, χωρίς ρύζι. Είναι βασισμένο ακριβώς πάνω σε αυτή την τεχνική, του θρυμματισμού του κουνουπιδιού σε πολύ-πολύ μικρά κομματάκια, σαν κόκκους ρυζιού. Μπορείτε να δείτε, εάν θέλετε, μία συνταγή για “Κουνουπίδι “al dente”; Γίνεται; Ασφαλώς!” βασισμένη σε μία έξυπνη ιδέα που είχα δει στην εκπομπή της Ε. Ψιχούλη στο ΣΚΑΙ, το “Chef στον αέρα“.

Με τον τρίφτη, θα τρίψετε πολύ-πολύ εύκολα τις φουντίτσες του κουνουπιδιού, Τα τρυφερά κοτσανάκια του, αν και μπορείτε και αυτά να τα τρίψετε με τον ίδιο τρόπο σε μεγάλο βαθμό, μπορείτε και να τα ψιλοκόβετε με ένα καλό μαχαίρι ή μία “mezza luna”. Γίνονται και αυτά μικρά-μικρά τρίμματα,

Που ούτε που ξεχωρίζουν ανάμεσα στα υπόλοιπα. Δεν συμφωνείτε; Κρίμα είναι να πάνε χαμένα.

Θυμάστε τα χαρτί κουζίνας που σας έλεγα να χρησιμοποιήσετε, παράλληλα με την πετσέτα; Δείτε δίπλα σε τι κατάσταση είναι μετά το ζούπηγμα του κουνουπιδιού. Τέσσερα μου βγήκαν έτσι και μετά βαρέθηκα και σταμάτησα…