Εάν σας ζητούσα να μου πείτε μια σκηνή από κάποια ταινία που έχετε δει διαχρονικά που να είναι η …“γαστρονομική” σκηνή που σας έχει εντυπωσιάσει περισσότερο, που εξακολουθεί να σας προκαλεί … σιελόρροια, ποια θα ήταν;Η δική μου απάντηση θα παρέπεμπε σε μία σκηνή από ταινία για το μακρινό Γουέστ, μία ταινία που στην εποχή της (με το ξεκίνημα της δεκαετίας του ’70) ήταν πολύ μεγάλη επιτυχία, η ταινία που καθιέρωσε ένα πρωτοεμφανιζόμενο είδος, των γουέστερν-κωμωδία.Είναι η εναρκτήρια σκηνή από την ταινία “They call me Trinity” (“Με φωνάζουν Τρινιτά”), με τους Τέρενς Χιλλ και Μπαντ Σπένσερ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Σας θυμίζει κάτι; Όχι; Κάτι λίγο;Εμένα πάντως μου έχει εντυπωθεί πολύ καλά στο μυαλό, τι κι αν έχουν περάσει δεκαετίες και δεκαετίες από τότε… Σας θυμίζω ότι έχω ήδη αναφερθεί σε μία τέτοια σκηνή (σε ΑΥΤΗ τη σκηνή) εδώ και χρόνια, στη συνταγή “Για μια χούφτα φασόλια”… Αυτή ήταν που μου έδωσε την ιδέα όχι μόνο για τον τίτλο εκείνης της συνταγής αλλά και για τις εικόνες με τις οποίες “έντυσα” το βίντεο που τη συνοδεύει.Η συνταγή που ακολουθεί είναι μία προσπάθεια αντιγραφής εκείνου του υπέροχου πιάτου που καταβροχθίζει ο Τέρενς Χιλλ, όσο πιο πιστά γίνεται. Έχω ανεβάσει και ένα άρθρο στο site, “Συνταγές από ταινίεςΦασόλια “alla Trinità”, στο οποίο αποτυπώνεται όλο το σκεπτικό που υπάρχει πίσω από την ανασύσταση του πιάτου. Λίγα μυστικά ακόμα Είναι ένα πολύ απλό πιάτο, με λίγα υλικά. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν την απουσία μυρωδικών και αρωματικών ή λαχανικών (ούτε δάφνες έχει, ούτε καρότα, ούτε μπαχάρια ή άλλα τέτοια), η γεύση εξαρτάται κυρίως από την ποιότητα των συστατικών που χρησιμοποιούνται.Έτσι, αν και δεν είναι αφοριστικό το να χρησιμοποιήσετε ακόμη και έτοιμα, βρασμένα, κόκκινα φασόλια σε κονσέρβα, θα σας λείψει το νερό του βρασμού για να αραιώσετε τη σάλτσα και να κάνετε το φαγητό κρεμώδες, οπότε πρέπει να καταφύγετε για αυτή τη δουλειά σε κάποιο άλλο κατάλληλο υγρό (ζωμό, αλατισμένο νερό, αραιωμένη σάλτσα ντομάτας, κλπ). Σε καμία, όμως, από τις προηγούμενες περιπτώσεις δεν θα έχετε την ευεργετική, όσο και νόστιμη, ύπαρξη του άμυλου που υπάρχει στο νερό του βρασμού τους.Μπορεί να σας περάσει από το μυαλό, προκειμένου να έχετε μία … «θερμιδικά ελαφρύτερη» (και νηστίσιμη) εκδοχή του πιάτου, να αφαιρέσετε από τα υλικά το μπέικον ή/και το βούτυρο. Κακό του κεφαλιού σας, μπορεί να είναι ελαφρύτερα, μπορεί να είναι νηστήσιμα, μπορεί να πλησιάσετε σε κάποιο πιάτο που σέρβιραν στα …σαλούν της Δύσης, αλλά φασόλια “alla Trinità”, δεν ‘έχετε φτιάξει…Αυτή είναι μία εκδοχή των φασολιών “alla Trinità” (που λέει ο λόγος, σιγά μην υπάρχει τέτοιο πιάτο…). Αν και είναι βασισμένη σε μερικές πολύ λογικοφανείς υποθέσεις και συμπεράσματα (μπορείτε να δείτε και ένα σχετικό κείμενο που έχω αναρτήσει, με τίτλοΣυνταγές από ταινίεςΦασόλια “alla Trinità”), κανείς δεν μπορεί να ξέρει σήμερα πως έτρωγαν τα φασόλια τους τότε, δεν υπάρχουν ακριβείς περιγραφές. Εσείς θα τη δοκιμάσετε και, αφού κάνετε και το τελικό πέρασμα με το ψωμί, γυαλίζοντας στο πέρασμά του το τηγάνι, μην παραλείψετε την αξέχαστη ατάκα που πέταξε φεύγοντας από το μεξικάνικο πανδοχείο ο Τέρενς Χιλ“τελικά, τα φασόλια δεν τρώγονταν”!!!Χωρίς την ατάκα αυτή, τι σόι «Φασόλια “alla Trinità» θα ήσαν;(από την άλλη, τους “ήχους” που έβγαζε ο Τέρενς Χιλ όσο έτρωγε, μπορείτε και να τους παραλείψετε…)

Το “πουλάκι το ‘σκασε”!!! Χα, πως σας φαίνεται για τίτλος συνταγής για φασόλια; Την έχει την “δόση του ”, έτσι; Αναμφισβήτητα... Και το ωραίο είναι ότι δεν είναι δικός μου, αλλά ο αυθεντικός τίτλος μίας γνωστής συνταγής από την Τοσκάνη (Toscana). Και πιο συγκεκριμένα του Αρέτσο (Arezzo). Φασόλια σε κόκκινη σάλτσα, με σκορδάκι και φασκόμηλο.Και γιατί “πουλάκι”; Μήπως ο πλήρης τίτλος ήταν (κάποτε) “Θέλει φασόλια το πουλάκι μου; Φασόλια θα του κάνω...” ; Αλλά εκείνο το “το ‘σκασε”; “δραπέτης” το πουλάκι; Και από πού να δραπέτευσε; Βρε μπας και ήταν κραυγή απόγνωσης κάποιας... μυστακιοφόρας και μαυροφορεμένης κυράς που το “πουλάκι” του σπιτιού αποδείχθηκε... αποδημητικό και έφυγε για άλλα κλίματα, πιο...“θερμά” και με λιγότερες...“τρίχες”;Τίποτα από όλα αυτά. Οι νοικοκυρές της περιοχής, πλούσιας –μεταξύ άλλων– σε κυνήγι, μαγειρεύουν συχνά τα πουλάκια (χωρίς εισαγωγικά αυτά) που φέρνει στο σπίτι ο σύζυγος-κυνηγός, με μία σαλτσούλα ντομάτας, αρωματισμένη με σκόρδο και φασκόμηλο. Πλησιάζουμε... Όταν λοιπόν ο κυνηγός γυρίζει στο σπίτι χωρίς θηράματα, όταν δεν υπάρχουν πουλάκια, δεν απομένει παρά να μαγειρέψουν... φασόλια (που πάντα υπάρχουν στο σπίτι) με τον ίδιο τρόπο.Αυτή η συνταγή, λοιπόν, των φασολιών προβλέπει να πέφτουν στο τέλος του μαγειρέματός τους ακριβώς σε μία τέτοια σαλτσούλα... Επειδή το πουλάκι που, κανονικά, θα έπρεπε να είναι εκεί μέσα, δεν υπάρχει, “την έχει κοπανήσει”, έχει “δραπετεύσει”...Ναι, αλλά ότι οι ρίζες της συνταγής; Λένε ότι πάνε πίσω, στην εποχή που οι λαθροθήρες της περιοχής, όταν επέστρεφαν από το κυνήγι και αυτό δεν είχε πάει καλά, τα λίγα θηράματα (μικρά πουλάκια, συνήθως πιτσουνάκια, στούρνους (τσιρόνια), τσίχλες) τα έψηναν στη σούβλα και στη συνέχεια τα προσέθεταν σε αρωματισμένα βραστά φασόλια, σοτάροντάς τα για λίγο πάνω από τη φωτιά για να νοστιμίσει το φαγητό. Εκδοχή που ταιριάζει πολύ με τον σημερινό τρόπο μαγειρέματός τους.Όπως να’ναι, είναι μία νόστιμη, αρωματική συνταγή για φασόλια, ένας διαφορετικός τρόπος να τα μαγειρέψει κανείς. Στην αυθεντική της εκτέλεση γίνεται με μία ποικιλία φρέσκων λευκών ψιλόφλουδων φασολιών, κανονικού μεγέθους, που επιτρέπουν το μαγείρεμά τους χωρίς να θέλουν μούλιασμα προηγουμένως. Εγώ την έφτιαξα με βραστερούς γίγαντες Καστοριάς (μας αρέσουν ιδιαίτερα), φυσικά βαλμένους σε νερό όλο το βράδυ. Και την περιγράφω με φρέσκα φασόλια χάντρες, που και αυτά δεν χρειάζονται μούσκεμα από την προηγούμενη. Επιλέξτε τι σας ταιριάζει περισσότερο. Λίγα μυστικά ακόμα [1] Το πιάτο ΔΕΝ είναι σούπα φασόλια, δεν πρέπει να “κολυμπάει” στα υγρά. Από την άλλη, δεν είναι και στεγνά, κοκκινισμένα φασόλια. Συνεπώς, φροντίστε η σάλτσα να είναι σχετικά δεμένη, αλλά υπολογίστε και ότι θα μαγειρευθεί άλλα 15-20 λεπτά. Κρατήστε και ένα-δυό φλυτζάνια από το νερό όπου έβρασαν τα φασόλια και εάν χρειασθεί («που θα χρειασθεί...), προσθέτετε λίγο-λίγο κατά τη διάρκεια αυτού του δεύτερου μέρους του μαγειρέματός τους.[2] Εάν σας αρέσουν οι καυτερές γεύσεις, προτιμήστε αντί του πιπεριού (ή επιπρόσθετα σε αυτό) θρυμματισμένη καυτερή πιπερίτσα, που θα τσιγαρίσετε μαζί με το σκόρδο και το φασκόμηλο στο βήμα 3.[3] Και πως μπορούμε να “σκεπάσουμε τα φασόλια με 4 εκατοστά νερό”, αφού μόλις ρίξουμε το νερό πάνω τους, πολλά από αυτά ανεβαίνουν στην επιφάνεια; Πολύ απλό, τα στρώνουμε ομοιόμορφα, υπολογίζουμε πόσο πιο ψηλά είναι τα 4 εκατοστά, σημαδεύουμε με το χέρι και προσθέτουμε νερό μέχρι το σημείο αυτό.Και ήρθε η ώρα για μία “αμαρτωλή” προσθήκη. Σε ένα κατσαρολάκι με βραστό νερό ζεματίζουμε στα γρήγορα (1-2 λεπτά) χωριάτικο λουκάνικο, από το οποίο έχουμε αφαιρέσει το εξωτερικό του. Το κόβουμε σε μικρότερα κομμάτια, το προσθέτουμε στη κατσαρόλα με τα φασόλια, 5 λεπτά αφού πέσουν αυτά τα τελευταία (συνεπώς 15-20 λεπτά πριν ολοκληρωθεί το μαγείρεμά τους), ανακατεύουμε καλά και σερβίρουμε.Tο πιάτο μπορεί να γίνει και με ξερά φασόλια (χάνδρες ή και λευκά), απόδειξη οι φωτογραφίες!! Σε αυτή τη περίπτωση, τα φασόλια θέλουν κανονικά μούλιασμα όλο το βράδυ και οι χρόνοι βρασμού δεν θα είναι οι ίδιοι αλλά ασφαλώς μεγαλύτεροι.Για όσους, σαν και μένα, μεγάλωσαν με western spaghetti, Terence Hill και ταινίες του τύπου “Το όνομά μου είναι Κανένας”, αυτή η συνταγή θα έπρεπε να φτιάχνεται σε τηγάνι, να τρώγεται καθισμένοι σε μία κοτρώνα στο ύπαιθρο και να λέγεται...."φασόλια alla Bud Spencer!" !!!Με την ευκαιρία, γνωρίζετε τη συνταγή για «σκορδομακάρονα με αχιβάδες “στη θάλασσα»”. Ενδιαφέρουσα... Σκορδάκι, μαϊντανό και θρυμματισμένη καυτερή πιπερίτσα. Και αλατάκι, φυσικά. Που είναι οι αχιβάδες; Μα, “στη θάλασσα”, φυσικά, το λέει και ο τίτλος.. Ακριβώς όπως εδώ λείπει το πουλάκι...Καλημέρα σας !!

Το “Not-Hummus” από άσπρα φασόλια, με ψημένο σκόρδο και αρωματικά είναι μία εξαιρετική σάλτσα, μία “αλοιφή”, που μπορεί να είναι έτοιμη σε 35 με 40 λεπτά, του χρόνου ψησίματος του σκόρδου συμπεριλαμβανομένου! Η ιδέα να προσθέσω ένα ολόκληρο κεφάλι σκόρδου δεν είναι δική μου αλλά της Fran (https://beautyfoodblog.com/hummus-di-fagioli-bianchi-e-aglio-arrostito-roasted-garlic-and-white-bean-dip/). Και μπορεί να σας τρομάζει, αλλά θέλω να σας καθησυχάσω πάραυτα. Το ψημένο σκόρδο είναι γλυκό, απαλό και κρεμώδες, με λίγα λόγια ...τρελλά νόστιμο!!! Μία πολύ γευστική και κρεμώδης vegan “αλοιφή”, που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε σαν ορεκτκό όχι μόνο στο καθημερινό τραπέζι σας αλλά και σε πάρτυ και γιορτές. Εάν μάλιστα χρησιμοποιηθούν ήδη προβρασμένα φασόλια, είναι και πολύ-πολύ γρήγορη. Και γιατί αυτό το dip φασολιών είναι ένα …“not-hummus”; Λοιπόν, η λέξη hummus, θα το γνωρίζετε ήδη, σημαίνει “ρεβύθια”. Συνεπώς, ότι δεν γίνεται με ρεβύθια δεν μπορεί να λέγεται “hummus”. Κανείς όμως δεν εμποδίζει να το ονομάσουμε …“όχι-hummus”, ονομασία που και παραπέμπει στο γνωστό dip ρεβυθιών αλλά και ...κρατάει τις αποστάσεις! “Ποιητική τη αδεία” λοιπόν σας το παρουσιάζω με αυτό το όνομα. Άλλωστε, not-hummus υπάρχουν πολλά, για δείτε εδώ (https://food52.com/blog/17234-all-the-non-hummus-dips-we-ve-called-hummus) για ιδέες! Γιατί η κουζίνα, όπως και η ζωή, είναι φτιαγμένη από ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ, και όχι από περιορισμούς! #2020

Στα μισά του δρόμου ανάμεσα στη Τουλούζη (Toulouse) και το Καρκασόν (Carcassonne), περίπου μία ώρα απόσταση από τη θάλασσα, τη “δική μας” Μεσόγειο, αλλά και από τα Πυρηναία, στις παρυφές της περιοχής Aude Pays Cathare, μπορείτε να ανακαλύψετε το Castelnaudary, την "παγκόσμια πρωτεύουσα του cassoulet" !!!Ακολουθεί μία υπέροχη συνταγή, ενός εξαιρετικού πιάτου!! Ενός “κλασσικού” της γαλλικής κουζίνας. Δείτε την, επιχειρήστε την και, αν δεν βαριέστε, διαβάστε και την ιστορία τη συνδεδεμένη με τις ρίζες του πιάτου. Που μπορεί μεν να μην είναι παρά ένας θρύλος (ποιος ξέρει;), αλλά είναι από εκείνους που μπορούν να συντροφεύσουν, μαζί με δύο ποτήρια καλό κρασί, ένα τραπέζι Κυριακής, ή να ιστορούνται στα μικρά παιδιά για να αγαπήσουν την κουζίνα και τα σκοτεινάαααααα μυστικάααααα της…Πλέον, βρίσκει κανείς αρκετές συνταγές αυτού του πιάτου και σε ελληνικά sites, κάποιες μάλιστα, υπογεγραμμένες από πολύ γνωστούς chef. Ένδειξη, ίσως, ότι πρόκειται για ένα φαγητό που αξίζει να του δώσουμε λίγη από την προσοχή μας. Αυτή εδώ είναι από το site της Μεγάλης Αδελφότητας του Κασουλέ του Castelnaudary (la “Grande Confrérie du Cassoulet de Castelnaudary”), που εδώ και 45 χρόνια (από το 1970 και δώθε) υπηρετεί την αίγλη και υπερασπίζεται την παράδοση και την ποιότητα σε ό,τι αφορά στην υπέροχη αυτή συνταγή. Συνεπώς, θα δείτε να υπάρχουν στη συνταγή υλικά που θέλει λίγο ψάξιμο για να τα βρείτε (όπως το κονφί της πάπιας ή και της χήνας). Βρίσκονται όμως… Ίσως με λιγότερη γκρίνια και πιο εύκολα εάν σας το πει ένας Λουκάκος, αλλά ακούστε και τον ggr, είναι μία συνταγή που αξίζει να τη δοκιμάσετε “χωρίς εκπτώσεις”… Λίγα μυστικά ακόμα [1] Η πάπια κονφί είναι ίσως το πιο μπελαλίδικο στο να βρεθεί από τα υλικά της συνταγής. Όχι κάτι δύσκολο, αλλά ένα ψάξιμο θα πρέπει να το κάνετε. To κονφί (confit, θηλ. confite) είναι τρόπος μαγειρέματος, όπου το κρέας μαγειρεύεται στο ίδιο του το λίπος. “Μα έχει λίπος η πάπια”, θα ρωτήσουν κάποιες. Αυτές που δεν γνωρίζουν. Γιατί οι άλλες…. Α, οι άλλες ξέρουν ότι το λίπος της πάπιας είναι μία θεϊκή νοστιμιά. Και όσοι/-ες έχουν δοκιμάσει πατατούλες τηγανισμένες σε αυτό το λίπος, ακόμη θα νοιώθουν την ονειρεμένη γεύση τους στον ουρανίσκο τους…Την πάπια κονφί είτε θα την αγοράσετε έτοιμη, συσκευασμένη σε βαζάκια (δείτε εδώ) προς 120 € το κιλό (24,2€ τα 200 γρ), είτε θα την ετοιμάσετε οι ίδιες πολύ-πολύ εύκολα.Πώς ; Με νωπά μπουτάκια πάπιας. Θα τα βρείτε στα σουπερμάρκετς (στο κατεψυγμένα, προς 60,0€ το κιλό, παρακαλώ). Η διαδικασία είναι απλή αν και τον θέλει τον χρόνο της. Θα τη δούμε λοιπόν σε ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΣΥΝΤΑΓΗ, σύντομα. Μέχρ τότε, είτε χρησιμοποιείτε αγοραστό confit πάπας, είτε θα κάνετε τη συνταγή με νωπά μπουτάκια πάπας.[2] Η παραδοσιακή συνταγή θέλει το φαγητό να γίνεται με λουκάνικα “τύπου Τουλούζης”, μέτριου μεγέθους λουκάνικα (γύρω στα 80 με 100 γραμμάρια το καθ’ ένα) από καθαρό χοιρινό κρέας και κατάλληλα για βράσιμο. Επίσης, η παραδοσιακή συνταγή θέλει α-πο-κλει-στι-κά ξερά φασόλια. Οι χάντρες είναι δική μου επινόηση, επειδή τις αγαπώ πολύ.3] Επίσης, η παραδοσιακή συνταγή θέλει αυτή η μικροποσότητα λαρδιού που χρησιμοποιείται να είναι “lard salé”, μία παρασκευή χοιρινού λαρδιού, επεξεργασμένου με χοντρό αλάτι. Πράγματι, η καλύτερη επιλογή είναι να χρησιμοποιήσετε λαρδί, λίπος χοιρινό δηλαδή, και μάλιστα από το πάνω μέρος του ζώου, από την πλάτη, που είναι καθαρό λίπος, χωρίς την παρουσία κρέατος (lard gras).Το λίπος από αυτή τη περιοχή του ζώου προορίζεται είτε για καθαρή λιπαντική ουσία (lard frais) και, ταυτόχρονα, για να δώσει γεύση, να νοστιμίσει άλλα, άπαχα κομμάτια κρέατος του ζώου που τείνουν να στεγνώνουν κατά το μαγείρεμα, είτε για αλατισμένο, παστό λαρδί (lard salé), το οποίο συχνά συνοδεύεται και από την πέτσα του ζώου, χρησιμεύει για φαγητά αυτού του είδους, όπως αυτό που βλέπουμε σήμερα.Η καλύτερη λοιπόν επιλογή είναι το “lard salé” και, σαν επόμενη, το απλό λαρδί, το χοιρινό λίπος. Επειδή όμως το λαρδί (και πόσο μάλλον αυτό το “lard salé”) δεν είναι από τα πράγματα που “βρίσκονται πάντα στο σπίτι” όλων μας (αν και ο χασάπης σας μπορεί να σας βρει πολύ εύκολα εάν του το ζητήσετε έγκαιρα), μπορείτε να χρησιμοποιήστε και απλό βούτυρο. Θα έχει μία διαφορά στο τελικό γευστικό αποτέλεσμα του πιάτου, είναι όμως τόσο μικρή η ποσότητα που έτσι κι’ αλλιώς θα χρησιμοποιήσετε, που μία τέτοια “αβαρία” πιστεύω ότι μπορείτε να την αντιμετωπίσετε. Απλά δεν θα το παραδεχθείτε στους Γάλλους φίλους σας (εάν έχετε τέτοιους…). Ή, κάντε σαν κι’ εμένα και ζητήστε από τον χασάπη σς να σας κόψει την πέτσα, μαζί με το λίπος από κάτω της, από ένα κομμάτι κρέας από αυτά που έχουν ήδη κόψει στο ψυγείο-προθήκη. Θα κάνετε και καλό και στον επόμενο, που θα πάρει εντελώς άπαχο κομμάτι χοιρινού. Και θα σας το δώσει και τσάμπα, γιατί δεν έχουν κωδικό για αυτόΚαι λίγα λόγια για τις ρίζες του πιάτουΤο Castelnaudary πρώτα-πρώτα, την "παγκόσμια πρωτεύουσα του cassoulet". Αυτό, βέβαια, το ισχυρίζονται οι κάτοικοι της μικρής αυτής πόλης 9των μόλις 5.000 ψυχών) της νοτιοανατολικής Γαλλίας, έχουν όμως …ανταγωνισμό και από τις δύο γειτονικές πόλεις που αναφέρονται στην αρχή της συνταγής, την Toulouse και το Carcassonne. Έχουν και ετούτες εδώ το “δικό τους cassoulet”, παραλλαγές με την προσθήκη στην σταθερή παρουσία του χοιρινού κρέατος, του λουκάνικου αλλά και του πουλερικού (συνήθως κοτόπουλο αλλά και πάπια ή χήνα), αρνίσιου κρέατος ή πέρδικας, αντίστοιχα. Γενικά, η περιοχή του Λανγκεντόκ (Languedoc), “το πάει το φασόλι”, αλλά με τον δικό της, ξεχωριστό, τρόπο…Με ένα τρόπο που θέλει στο πιάτο να είναι πλούσιο τόσο σε ποσότητα όσο και σε ποικιλία, η παρουσία του κρέατος στο πιάτο αυτό. Με άλλα λόγια, εδώ είναι το πρώτο “λάθος” που κάνουμε στην Ελλάδα αναφερόμενοι σε (ή αντιγράφοντας) αυτή την εξαιρετική νοστιμιάΘεωρούμε ότι πρόκειται για μία φασολάδα, ένα πιάτο με φασόλια σε λιγότερο ή περισσότερο (ανάλογα με τον μάγειρα) υγρό περιβάλλον, που έχει μέσα και κάποια κομμάτια κρέατος. ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ!!!Το πιάτο στην αυθεντική του συνταγή είναι ένα “ragoût”, ένα πιάτο κρέατος με σάλτσα που σιγομαγειρεύεται για πολλές ώρες δίπλα στη φωτιά. Σε ένα σπουδαίο έργο που σηματοδότησε τον δέκατο τέταρτο αιώνα στη γαστρονομική Γαλλία, το “Viandier", ένας, επίσης σπουδαίος, μάγειρας, ο Taillevant (υπήρξε μάγειρας επί σειρά 60 ετών πολλών Γάλλων βασιλιάδων, εκείνοι εναλλάσσονταν στον θρόνο, αυτός εκεί, σταθερός στην κουζίνα του, να μαγειρεύει…) δίνει εξέχουσα θέση στα pâtés και στα ragoûts, μεταξύ των οποίων και σε ένα ραγού αρνιού και χοιρινού με κουκιά…. Μάλιστα, διότι το πιάτο στην αρχή του γινόταν με κουκιά! Ασφαλώς, αφού τα φασόλια μας ήρθαν από την Αμερική τον 16ο αιώνα…Το “Viandier" θεωρείται σήμερα ότι πιθανότατα έχει αντιγραφεί από παλαιότερες αναφορές (κάποιοι αναφέρουν μάλιστα ένα έργο του 1226, του Μοχάμεντ της Βαγδάτης, που μιλούσε για ένα ραφινάτο πιάτο με μπαχαρικά, χορταρικά, όσπρια και αρνίσιο κρέας), πράγμα το οποίο μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το να συνεχίσει κανείς να ψάχνει να βρει τις ρίζες αυτού του πιάτου, δεν είναι και από τις πιο εύκολες υποθέσεις. Υπάρχουν βέβαια πλήθος άλλων αναφορών, βιβλία μαγειρικής, ιατρικές πραγματείες, εικονογραφημένα ντοκουμέντα και άλλες πηγές που ανάγουν τη δημιουργία αυτού του πιάτου τουλάχιστον στον Μεσαίωνα.Με την εισβολή των αράβων στην Ιβηρική χερσόνησο, στην Ισπανία, έφεραν στη νότια Γαλλία, κάπου εκεί, στον 7ο αιώνα, την καλλιέργεια μία ποικιλίας λευκών κουκιών και έμαθαν στους κατοίκους της περιοχής του Λαγκεντόκ (όπου το πέρασμα ανάμεσα στις δύο χώρες είναι πολύ πιο εύκολο) να φτιάχνουν πιάτα από αυτό το όσπριο. Ε, το ragoût με αρνίσιο κρέας και λευκά κουκιά ήταν ένα από τα πιάτα αυτά. Και οι κάτοικοι της περιοχής έχουν κάθε λόγο να πιστεύουν ότι η μετεξέλιξή του είναι το σημερινό cassoulet, με όποιο κρέας και αν φτιάχνεται αυτό.Δεν υπάρχει, βέβαια, καμία ιστορική σύνδεση μεταξύ της –σχεδόν αρχαίας– αραβικής συνταγής και της νεώτερης έκδοσής της, του 14ου αιώνα, από τον Taillevant. Ο θρύλος, πάλι, θέλει, όταν οι κάτοικοι του Castelnaudary λιμοκτονούσαν πολιορκημένοι από τον αγγλικό στρατό (ίσως και να αναφέρεται στην πολιορκία της, κατά τη διάρκεια του Εκατονταετούς Πολέμου, το 1355, από τον Εδουάρδο του Woodstock, ή Edouard Plantagenêt, πιο γνωστό και σαν “Μαύρο Πρίγκιπα” (le Prince Noir), έχοντας να θρέψουν εκτός από τα τομάρια τους και τους στρατιώτες που υπερασπίζονταν την πόλη τους, Λαρδί, χοιρινό, κουκιά, λουκάνικα, πάπιες, χήνες, ό,τι άλλο εύρισκαν από κρέατα, έμπαιναν τότε σε μεγάλες χύτρες και σιγόβραζαν όσο η μάχη συνεχιζόταν, μέχρι να πέσει το σούρουπο και να ξαποστάσουν τρώγοντας οι στρατιώτες. Οι οποίοι, αναζωογονημένοι από το χορταστικό αυτό φαγητό, πήραν τους Άγγλους στο φαλάγγι και τους πήγαν “μέχρι το κανάλι της Μάγχης”!!! Ωραία ιστοριούλα, αλλά τα βιβλία λένε ότι το Castelnaudary έπεσε σε εκείνη την πολιορκία και ο Μαύρος Ιππότης λεηλάτησε, κατέστρεψε και κατέκαψε την πόλη, οι δε κάτοικοί της σφαγιάστηκαν.Μετά από όλα αυτά, γίνεται πλέον σαφές ότι το cassolet προέρχεται από (αλλά και εξακολουθεί να είναι) ένα ragoût, ένα πιάτο κρέατος με σάλτσα δηλαδή. Που στην περίπτωση αυτή την φτιάχνουν τα κουκιά (αρχικά) και τα φασόλια (στη συνέχεια). Μάλιστα, στο “Viandier" του ο Taillevant, το αναφέρει σαν “hericot" από το ρήμα “héricoter", που στα πρώτα γαλλικά σήμαινε “κόβω σε κομμάτια”, “κάνω κιμά”, επειδή ακριβώς το κρέας ήταν/είναι κομμένο σε μικρά κομμάτια.Αυτό το πιάτο, “πιάτο του φτωχού”, φτιαγμένο από κομμάτια αρνιού (προβάτου σωστότερα) που σιγόβραζαν μαζί με κουκιά, με ραπάνια και με αρωματικά, όπως μαϊντανό, μαντζουράνα ή φασκόμηλο, ήταν ένα πλήρες γεύμα, όπου μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν όλα τα περισσεύματα άλλων γευμάτων. Και το οποίο, με τα χρόνια, εξελισσόταν ανάλογα με το τί του προσέθεταν. Αυτό το ragoût, λοιπόν, από τον 14ο αιώνα το μαγείρευαν σε μία κατσαρόλα “ιδιαίτερου σχήματος”, δημιουργημένη στο Issel, ένα χωριουδάκι κοντά στο Castelnaudary, που είχε το όνομα “cassole”. Πήλινη, σε διάφορα μεγέθη, με ένα σχήμα που θυμίζει πιο πολύ …σαλατιέρα (;), φρουτιέρα (;), πιο στενό στη βάση και πολύ πιο ανοικτό στα χείλη, χωρίς σκέπασμα. Μπορείτε να πάρετε μία εικόνα εδώ.Τώρα εάν σας πω ότι και από εδώ από πίσω υπάρχει κάτι ελληνικό, θα με ξαποστείλετε… “Ο υπερβολικός, θεωρεί την Ελλάδα το κέντρο του κόσμου”… Και όμως, υπήρξε… “Κύαθον” έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες ένα φτιαγμένο από ψημένο πηλό κύπελλο Υποκοριστικό “Κυάθιον”, το κυπελλάκι. Αυτό το “kyathion” το πήραν οι Λατίνοι (οι Γιαπωνέζοι εκείνης της εποχής) και το έκαναν “catinum”. Το δανείζονται με τη σειρά τους οι Οξιτανοί (Occitans), οι κάτοικοι μιάς περιοχής που σήμερα αντιστοιχεί στη νότια Γαλλία, το Μονακό, τη βορειοδυτική άκρη της Ιταλίας και τη βόρεια Ισπανία και το κάνουν εκείνοι, σε αυτήν την ποιητική γλώσσα των “τροβαδούρων”, τα Οξιτανικά (Occitan) “cassolo”, από το οποίο, τελικά, προήλθε η γαλλική λέξη “cassole”. Και να και το όνομα του πιάτου, “cassoulet” αυτό που φτιάχνεται μέσα σε μία “cassole”… Πολλοί μάλιστα ισχυρίζονται ότι είναι ακριβώς αυτή η γη, ότι είναι ο πηλός του Issel, (και ίσως-ίσως και κάτι από το “τροβαδούρικο” παρελθόν του, θα συμπλήρωνα εγώ) που δίνει στο φαγητό αυτή την ξεχωριστή, ονειρεμένη, γεύση!!! Πηγέςhttp//www.confrerieducassoulet.com/l-histoire.htmlhttp//www.confrerieducassoulet.com/castelnaudary.htmlhttp//www.confrerieducassoulet.com/la-recette.htmlhttp//fr.wikipedia.org/wiki/CassouletΚασουλέ των Πυρηναίων (Η περιπέτεια των φασολιών)Η πλούσια φασολάδα (!!!!!)CassouletCassoulet 2 Cassoulet 3 Η χώρα των Καθαρών πάπια confit. Βήμα-βήμα οδηγίεςΤο λαρδίΌσπρια, Το μαγείρεμά τους

Μια διαφορετικη συνταγη απο τις άλλες απο ανάγκη να βαλει στη διατροφη του ο μικρός τα οσπρια εψαξα και βρήκα μια ιδιαίτερη συνταγή!! Νόστιμο δεν το καταλαβαίνεις το κερασα και δεν τους ειπα οτι εχει φασολια και το έφαγαν και τρελάθηκαν!!!

Κλασικά φασόλια πιάζ με ένα μικρό τουίστ από ταχίνι. Τις μελιτζάνες τις εμπνεύστηκα από ένα πιάτο που είχα φάει πριν από κάποια χρόνια ως καλεσμένη σε έναν Γεωργιανό γάμο. Το μόνο κοινό με την συνταγή εκείνη είναι ότι γεμίζουμε-ρολάρουμε τις μελιτζάνες, και ναι μεν η συνταγή εκείνη έχει σκόρδο αλλά η υπόλοιπη γέμιση είναι τελείως διαφορετική. Όποιος δεν θέλει να χρησιμοποιήσει κονσέρβες και θέλει μπορεί να τα μαγειρέψει όλα από την αρχή, δεν είναι θέμα, ένα απλό βράσιμο θέλουν. Η όλη ιδέα βασίζεται στο ότι μπορείς να κάνεις νόστιμα μεζεδάκια με ότι έχεις στο ντουλάπι-ψυγείο χωρίς να σου πάρει πολύ χρόνο. #ομάδαντομάτα

Μία συνταγή που οφείλεται στoν κεφάτο σχολιασμό και τις ενδιαφέρουσες προσθήκες του μέλους Thermaikos σε μία άλλη συνταγή, τα “Φασόλια γίγαντες στον φούρνο, alla bostoniana” Σε αυτές τις παρατηρήσεις, λοιπόν. είναι αφιερωμένη η συνταγή.Έλα όμως που σήμερα είναι και η γιορτή του πατέρα!!! Και βρήκα πρωί-πρωί να με περιμένει το δώρο της κόρης μου.... Ένα καραβάκι από πηλό, μια ζωγραφιά και δύο γιασεμάκια.Σε αυτό (και αυτήν) είναι αφιερωμένη η φωτογραφία της συνταγής. Έτσι κι’ αλλιώς, υπάρχουν πολλές άλλες στα βήματά της. Λίγα μυστικά ακόμα Αυτός ο τρόπος μαγειρέματος, γνωστός και σαν“boston baked beans”, μπορεί κάλλιστα να εφαρμοσθεί και για άλλους τύπους φασολιών.Φυσικά και γίνεται και με άλλα φασόλια το φαγητό. Δοκιμάστε το με γίγαντες ή με κόκκινα φασόλια

Μία γαστρονομική απόλαυση!!! Ένα “όνειρο” του ουρανίσκου! Ο Ντιν Μάρτιν στο κλασσικό τραγούδι “That’s Amore”(https://www.youtube.com/watch?v=XHtdGJfVd2w) τραγουδά: “Όταν τα αστέρια σε κάνουν να τρέχουν τα σάλια σου, όπως η pasta e fagioli, That’s Amore” !!! Δοκιμάστε την ακολουθώντας τα βήματα και θα εντυπωσιασθείτε, εσείς και οι συνδαιτυμόνες σας. Μην αλλάξτε το ζωμό με νερό, μη μειώστε (όσες πιέσεις και αν δεχθείτε!) την ποσότητα του σκόρδου, μην παραλείψετε κάποιο από τα λαχανικά και τα μυρωδικά και μη μειώσετε τους χρόνους μαγειρέματος. Θα έχετε ένα εξαιρετικό πιάτο, βασισμένο τόσο στον συνδυασμό γεύσεων και αρωμάτων όσο και στο αργό, σιγανό, μαγείρεμά του που τους επιτρέπει να “δέσουν” αρμονικά μεταξύ τους. Θα διαπιστώσετε ότι καμία άλλη συνταγή pasta e fagioli από όσες πιθανόν έχετε δοκιμάσει δεν την πλησιάζει καν! Δεν θα βλέπετε την ώρα να ξαναφάτε ό,τι έχει περισσέψει από το κυρίως γεύμα. Γι’ αυτό και οι προτεινόμενες ποσότητες είναι για αρκετό φαγητό, για καμιά 10ριά μερίδες. Η συνταγή, βέβαια, έδινε υλικά για τη διπλάσια ποσότητα, για 20 (!!!) μερίδες. Επειδή το θεώρησα υπερβολικό, τις μείωσα στο μισό, αυτές που βλέπετε. Και το μετάνοιωσα. Ευχαρίστως θα ετοιμάσω μεγαλύτερη ποσότητα την επόμενη φορά και θα καταψύξω ένα μέρος της σούπας για επόμενα γεύματα (πλην των ζυμαρικών, που θα τα βράζω εκείνη τη στιγμή, πρέπει να μπαίνουν τελευταία στιγμή στη σούπα, διαφορετικά απορροφούν υγρά και γίνονται χάλια). Δυσκολία πιάτου: Πολύ εύκολο. Κόστος πιάτου: Πολύ οικονομικό. Χρόνος ετοιμασίας: 10 λεπτά (ίσα να κόψετε τα λαχανικά). Χρόνος μαγειρέματος: 2 ώρες (χωρίς όμως ανάγκη παρακολούθησης)

Εξαιρετικά νόστιμα, χυλωμένα φασόλια, λευκά ή κόκκινα ανάλογα με το γούστο σας. Λίγα μυστικά ακόμα Η συνταγή, παλιά και δοκιμασμένη. Τι να έχει να προσθέσει παραπάνω ένας ερασιτέχνης σαν κι' εμένα. Θυμάμαι, λοιπόν, εκείνες τις ταινίες γουέστερν, όπου ο (πρωταγωνιστής) σκληρός έτρωγε πάντοτε φασόλια, στη μέση του πουθενά, τυλιγμένος με μία κουρελιασμένη καπαρντίνα, με ξύλινο κουτάλι και μαγειρεμένα πάντα σε τηγάνι..... Μου είχε εντυπωθεί τo πόσο χυλωμένα ήσαν. Αντέγραψα τη μέθοδο που χρησιμοποιούν στη Λευκάδα (Εγκλουβή) για να ετοιμάζουν τις περίφημες φακές τους και την εφάρμοσα στα φασόλια. Το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό.   Το “μυστικό” είναι το κρύο νερό. Και το συνεχές, κυκλικό, ανακάτεμα, σε χαμηλή φωτιά. Α, και να ‘ναι καλά, βραστερά τα φασόλια. Αλλιώς, η αρχική μία ώρα θα διαρκέσει ….. περισσότερο https://www.youtube.com/watch?v=RWqnImxiVCI

Το είχα καιρό στο μυαλό μου. Δεν έβαλα καροτάκια γιατί δε μ αρέσουν με τους γίγαντες, αν τα θέλετε βάλτε ελεύθερα. Έδωσα έμφαση στα διακριτικά αλλά ελαφρά καυτερά μπαχαρικά, στο άρωμα του εσπεριδοειδούς, και φυσικά στο θεϊκό λουκάνικο κοτόπουλου του χασάπη μου (ο καλύτερος). Μυστικό για έξτρα γεύση: Δεν πετάτε το νερό των φασολιών αλλά το χρησιμοποιείτε σ όλη τη διάρκεια του μαγειρέματος. Δεν τα βαραίνει.

Λιαλια εδώ στην Κέρκυρα λέμε τα χλωρά-φρεσκα φασόλια.. δηλαδή τα φασόλια που μαζεύουμε από τον κήπο που είναι ακόμα πράσινα-χλωρα (απ'έξω κ άσπρα μέσα) ώστε να γίνουν ξερά φασόλια (για φασολάδα).. Τέλειος συνδυασμός με τα φασόλια αυτά είναι οι πιπεριές κ οι πατάτες καθώς κ τα χλωρά-φρεσκα ρεβύθια!! Επίσης αυτό το Υπέροχο φαγητάκι το φτιάχνω αν μου θυμηθεί κ για κάτι διαφορετικό από φασολάδα κ τον χειμώνα με ξερά φασόλια αφού τα έχω μουλιασει (με τον κλασικό τρόπο) από το προηγούμενο βράδυ, αν δεν έχω στην κατάψυξη χλωρά (*γιατί τα μαζεύω το καλοκαίρι πριν ξεραθούν κ τα βάζω σε σακουλάκια στην κατάψυξη για να έχω για τον χειμώνα). Για να τα μαγειρέψουμε απλά τα σοταρουμε κατεψυγμένα όπως είναι!! Ένα αγαπημένο φαγητό ιδιαίτερα το Καλοκαίρι συνδυασμένο με φρέσκα λαχανικά του κήπου μας!!

Μόνο από την όψη του, σε ξεγελά! Νομίζεις ότι είναι beefburger! Δεν είναι όμως... είναι Vegburgers και σίγουρα θα σας κερδίσει και στη γεύση! Γιατί Vegburgers και όχι veggie burger ή vegan burger; Δες σημείωση στο βήμα 1! Αν θέλετε κάτι πιο γρήγορα, fast food style, δείτε σημείωση 3, βήμα 6.