Τα χρόνια τα φοιτητικά και των παλιών φιλενάδων!
Να μια περίοδος της ζωής μου που με γεμίζει πάντα με ωραίες αναμνήσεις!!! Κατά πρώτον γιατί, μετά από μία περίοδο 14 χρόνων προσχολικών και σχολικών τάξεων σε ένα μεγάλο αριθμό διαφορετικών σχολείων (εννέα πρέπει να άλλαξα, αν θυμάμαι καλά!!!), επιτέλους (!!!) έμεινα για πέντε ολόκληρα χρόνια στο ίδιο “εκπαιδευτικό ίδρυμα”. Ακόμη και η “θρυλική περίοδος” του Βενετόκλειου, η καλύτερη εκείνης της “almost-15ετούς” περιόδου, ήταν πολύ σύντομη για να διασωθεί ανεξίτηλη.Κατά δεύτερον γιατί, μετά από μία μακριά περίοδο μεγάλων ερώτων, προορισμένων να “κρατήσουν μία αιωνιότητα”, επιτέλους (!!!) έμενα για πέντε το πολύ τέρμινα με το ίδιο “εκπαιδευτικό προσωπικό”. Ακόμη και η “θρυλική πρώτη σχέση”, σαν πρωτοετής στην Εστία Αρρένων Θεσσαλονίκης, η πιο αγνή εκείνης της “υπερ-πενταετούς” περιόδου, ήταν πολύ σύντομη για να διασωθεί ανεξίτηλη, να παραμείνει “αιώνια”, τηρώντας τους όρκους της.Τα χρόνια της Θασσαλονίκης... Ω, ναι, είμαι σίγουρος πως εκείνα με έκαναν καλοφαγά. Οι σωστοί φίλοι, τα ασύγκριτα ταβερνάκια, η αύρα που κατεβαίνει από τον Βαρδάρη και που δεν συγκρίνεται με καμία άλλη, η γοητεία της απέραντης παραλίας, η “προστασία” στις πλάτες από το –ακόμη δασωμένο την εποχή εκείνη– Σειχ Σου, οι μπολιασμένοι με την προσφυγιά αλλά και το φοιτητικό στοιχείο, ντόπιοι, το ανεπανάληπτο “μωσαϊκό” φοιτητών από όλες τις γωνιές της Ελλάδας, όλα αυτά με “μετουσίωσαν”, από απλό “φαγά”, σε “καλοφαγά”.Τι κι αν δεν ήξερα ούτε ομελέτα να φτιάχνω. Αρχικά έμαθα να εκτιμώ το καλό φαγητό, ακόμη και όταν αυτό δεν φτιάχνεται από “μαγικά χέρια” (Η μητέρα μου βρισκόταν 500+ χιλιόμετρα μακριά). Στη συνέχεια, έμαθα και εγώ πώς με δροσερή ντομάτα, μαζί με πικάντικη φέτα, μοσχομυριστή φρέσκια πιπεριά και καταλύτη το “ευλογημένο” μπούκοβο, να φτιάχνω μπουγιουρντί. Και, τέλος, πως ένα πετυχημένο, ελαφρύ πιάτο, την σωστή στιγμή, μπορεί να ανοίξει τις “πύλες του Παραδείσου”. Όχι μίας ή δύο αλλά πολλών, διαφορετικών “Εδέμ”. Ένα από τα πιάτα που είχα μάθει και έφτιαχνα, με μεγάλη απ’ ότι θυμάμαι επιτυχία, ήταν και μακαρόνια (άγνωστη λέξη τότε τα “spaghetti”) με μία απλή (για να μη χάνεται και “πολύτιμος χρόνος”, δεν ήμασταν για τέτοια τότε), μυρωδάτη (στο πνεύμα της πόλης και της εποχής) κόκκινη (σαν τα αντάρτικα τραγούδια που λέγαμε τα χρόνια εκείνα) σάλτσα ντομάτας. Πως έλεγε κάποτε ο Κλυν; “Εκατό χιλιάδαι δίσκοι !!!” Ε, κάτι τέτοιο ήταν, η αδιαφιλονίκητη “σάλτσα των επιτυχιών”. Τότε, δεν ήξερα πως έχει και όνομα. Θα μπορούσα να την λέω “η σάλτσα της λήθης”, αν λάβουμε υπ’ όψιν πόσο καθοριστικά συνέβαλε στο να χαλαρώνουν οι αντιστάσεις… Τώρα πια ξέρω ότι είναι παραδοσιακή συνταγή από την, πάντα ελληνικού πνεύματος, Σικελία. Σάλτσα “alla Scarpara” την λένε σε εκείνα τα μέρη. Η σάλτσα της... “τσαγκάρισσας” δηλαδή!!Σε ένδειξη τιμής σε όλες εκείνες τις χαρούμενες, νεαρές, γεμάτες ζωή, αισιόδοξες για το αύριο, γεμάτες πίστη για τις δυνάμεις τους, υπάρξεις που μοιράσθηκαν μαζί μου τα “spaghetti alla scarpara” (ή τα “μακαρόνια της λήθης”, εάν θέλετε) πίσω στα χρόνια τα φοιτητικά, σας παρουσιάζω σήμερα την εξαιρετική αυτή σάλτσα. Και θέλω να πιστεύω ότι η ζωή υπήρξε μαζί τους τόσο καλή όσο την ονειρεύονταν!!! Αυτό το πιάτο είναι απλούστατο στην ετοιμασία του (πως αλλιώς θα το έκανα τότε;), αλλά ακριβώς μέσα στην απλότητα κρύβεται ο κίνδυνος του λάθους. Εάν πάντως ετοιμασθεί στην εντέλεια, ένα φυσιολογικό άτομο μπορεί να φάει και τρία και τέσσερα πιάτα χωρίς καμία δυσκολία…
Λίγα μυστικά ακόμα
Απλό, έτσι; Απλούστατο. Μόνο μην αφήσετε το σκορδάκι να αρπάξει. Θα καεί και θα πικρίσει. Και μην το αφήσετε ολόκληρο, για να το αποφύγετε, θέλει μεγαλύτερη ένταση στα αρώματά του, που δεν μπορούν να τη δώσουν οι ολόκληρες σκελίδες. Την ρίγανη, μην την ρίξετε από την αρχή, εάν καεί θα πικρίσει και αυτή. Για όσους έχουν σάλτσα ντομάτας φτιαγμένη στο σπίτι (ή δεν βαριούνται να την φτιάξουν εκείνη την ώρα) το πιάτο “ξεφεύγει”, “απογειώνεται”. Μη προσθέσετε άλλα υλικά (μαϊντανό, κομματάκια μελιτζάνας στη σάλτσα, κυβάκια μπέικον, κρέμες γάλακτος, κλπ). Του πηγαίνουν όλα αυτά εξαιρετικά, δεν θα είναι όμως πια αυτό το πιάτο, δεν είναι “alla Scarpara”, γίνεται κάτι άλλο. Αν και υπάρχουν φανατικοί της συνταγής στη Σικελία που προσθέτουν και 1-2 μέτρια κρεμμύδια, ψιλοκομμένα, στο 1ο βήμα και ένα μικρό βαζάκι φιλετάκια αντσούγιας στο 2ο βήμα. Γίνεται πιο πικάντικη με τον τρόπο αυτό. Εάν ανοίξετε τις σκελίδες του σκόρδου στη μέση και αφαιρέσετε την φύτρα (το πράσινο), το σκόρδο εξακολουθεί να αποδίδει τα αρώματά του, ενοχλεί όμως πολύ λιγότερο στη γεύση. Εάν, πάλι, θέλετε να μειώσετε ακόμη περισσότερο την έντασή του, ρίξτε το ολόκληρο στο τηγάνι, μαζί με τη φλούδα του, “en chemise”, και αφαιρέστε το στο τέλος. Και πάλι, όμως, θα έχετε “μπασταρδέψει” το παραδοσιακό πιάτο. Εάν ετοιμάσετε μόνο τη σάλτσα, είναι μία εξαιρετική βάση για πολλά πιάτα με λευκό, με ψαχνή σάρκα, ψάρι. Για φαντασθείτε τηγανιτό μπακαλιάρο ή τηγανιτή γλώσσα με την νόστιμη, σκορδάτη αυτή σάλτσα!!! Δεν προδιαθέτει για κάτι πολύ ωραίο; Και είναι, δοκιμάστε το και θα με θυμηθείτε!!!
Τα χρόνια τα φοιτητικά και των παλιών φιλενάδων!
Να μια περίοδος της ζωής μου που με γεμίζει πάντα με ωραίες αναμνήσεις!!! Κατά πρώτον γιατί, μετά από μία περίοδο 14 χρόνων προσχολικών και σχολικών τάξεων σε ένα μεγάλο αριθμό διαφορετικών σχολείων (εννέα πρέπει να άλλαξα, αν θυμάμαι καλά!!!), επιτέλους (!!!) έμεινα για πέντε ολόκληρα χρόνια στο ίδιο “εκπαιδευτικό ίδρυμα”. Ακόμη και η “θρυλική περίοδος” του Βενετόκλειου, η καλύτερη εκείνης της “almost-15ετούς” περιόδου, ήταν πολύ σύντομη για να διασωθεί ανεξίτηλη.Κατά δεύτερον γιατί, μετά από μία μακριά περίοδο μεγάλων ερώτων, προορισμένων να “κρατήσουν μία αιωνιότητα”, επιτέλους (!!!) έμενα για πέντε το πολύ τέρμινα με το ίδιο “εκπαιδευτικό προσωπικό”. Ακόμη και η “θρυλική πρώτη σχέση”, σαν πρωτοετής στην Εστία Αρρένων Θεσσαλονίκης, η πιο αγνή εκείνης της “υπερ-πενταετούς” περιόδου, ήταν πολύ σύντομη για να διασωθεί ανεξίτηλη, να παραμείνει “αιώνια”, τηρώντας τους όρκους της.Τα χρόνια της Θασσαλονίκης... Ω, ναι, είμαι σίγουρος πως εκείνα με έκαναν καλοφαγά. Οι σωστοί φίλοι, τα ασύγκριτα ταβερνάκια, η αύρα που κατεβαίνει από τον Βαρδάρη και που δεν συγκρίνεται με καμία άλλη, η γοητεία της απέραντης παραλίας, η “προστασία” στις πλάτες από το –ακόμη δασωμένο την εποχή εκείνη– Σειχ Σου, οι μπολιασμένοι με την προσφυγιά αλλά και το φοιτητικό στοιχείο, ντόπιοι, το ανεπανάληπτο “μωσαϊκό” φοιτητών από όλες τις γωνιές της Ελλάδας, όλα αυτά με “μετουσίωσαν”, από απλό “φαγά”, σε “καλοφαγά”.Τι κι αν δεν ήξερα ούτε ομελέτα να φτιάχνω. Αρχικά έμαθα να εκτιμώ το καλό φαγητό, ακόμη και όταν αυτό δεν φτιάχνεται από “μαγικά χέρια” (Η μητέρα μου βρισκόταν 500+ χιλιόμετρα μακριά). Στη συνέχεια, έμαθα και εγώ πώς με δροσερή ντομάτα, μαζί με πικάντικη φέτα, μοσχομυριστή φρέσκια πιπεριά και καταλύτη το “ευλογημένο” μπούκοβο, να φτιάχνω μπουγιουρντί. Και, τέλος, πως ένα πετυχημένο, ελαφρύ πιάτο, την σωστή στιγμή, μπορεί να ανοίξει τις “πύλες του Παραδείσου”. Όχι μίας ή δύο αλλά πολλών, διαφορετικών “Εδέμ”. Ένα από τα πιάτα που είχα μάθει και έφτιαχνα, με μεγάλη απ’ ότι θυμάμαι επιτυχία, ήταν και μακαρόνια (άγνωστη λέξη τότε τα “spaghetti”) με μία απλή (για να μη χάνεται και “πολύτιμος χρόνος”, δεν ήμασταν για τέτοια τότε), μυρωδάτη (στο πνεύμα της πόλης και της εποχής) κόκκινη (σαν τα αντάρτικα τραγούδια που λέγαμε τα χρόνια εκείνα) σάλτσα ντομάτας. Πως έλεγε κάποτε ο Κλυν; “Εκατό χιλιάδαι δίσκοι !!!” Ε, κάτι τέτοιο ήταν, η αδιαφιλονίκητη “σάλτσα των επιτυχιών”. Τότε, δεν ήξερα πως έχει και όνομα. Θα μπορούσα να την λέω “η σάλτσα της λήθης”, αν λάβουμε υπ’ όψιν πόσο καθοριστικά συνέβαλε στο να χαλαρώνουν οι αντιστάσεις… Τώρα πια ξέρω ότι είναι παραδοσιακή συνταγή από την, πάντα ελληνικού πνεύματος, Σικελία. Σάλτσα “alla Scarpara” την λένε σε εκείνα τα μέρη. Η σάλτσα της... “τσαγκάρισσας” δηλαδή!!Σε ένδειξη τιμής σε όλες εκείνες τις χαρούμενες, νεαρές, γεμάτες ζωή, αισιόδοξες για το αύριο, γεμάτες πίστη για τις δυνάμεις τους, υπάρξεις που μοιράσθηκαν μαζί μου τα “spaghetti alla scarpara” (ή τα “μακαρόνια της λήθης”, εάν θέλετε) πίσω στα χρόνια τα φοιτητικά, σας παρουσιάζω σήμερα την εξαιρετική αυτή σάλτσα. Και θέλω να πιστεύω ότι η ζωή υπήρξε μαζί τους τόσο καλή όσο την ονειρεύονταν!!! Αυτό το πιάτο είναι απλούστατο στην ετοιμασία του (πως αλλιώς θα το έκανα τότε;), αλλά ακριβώς μέσα στην απλότητα κρύβεται ο κίνδυνος του λάθους. Εάν πάντως ετοιμασθεί στην εντέλεια, ένα φυσιολογικό άτομο μπορεί να φάει και τρία και τέσσερα πιάτα χωρίς καμία δυσκολία…
Λίγα μυστικά ακόμα
Απλό, έτσι; Απλούστατο. Μόνο μην αφήσετε το σκορδάκι να αρπάξει. Θα καεί και θα πικρίσει. Και μην το αφήσετε ολόκληρο, για να το αποφύγετε, θέλει μεγαλύτερη ένταση στα αρώματά του, που δεν μπορούν να τη δώσουν οι ολόκληρες σκελίδες. Την ρίγανη, μην την ρίξετε από την αρχή, εάν καεί θα πικρίσει και αυτή. Για όσους έχουν σάλτσα ντομάτας φτιαγμένη στο σπίτι (ή δεν βαριούνται να την φτιάξουν εκείνη την ώρα) το πιάτο “ξεφεύγει”, “απογειώνεται”. Μη προσθέσετε άλλα υλικά (μαϊντανό, κομματάκια μελιτζάνας στη σάλτσα, κυβάκια μπέικον, κρέμες γάλακτος, κλπ). Του πηγαίνουν όλα αυτά εξαιρετικά, δεν θα είναι όμως πια αυτό το πιάτο, δεν είναι “alla Scarpara”, γίνεται κάτι άλλο. Αν και υπάρχουν φανατικοί της συνταγής στη Σικελία που προσθέτουν και 1-2 μέτρια κρεμμύδια, ψιλοκομμένα, στο 1ο βήμα και ένα μικρό βαζάκι φιλετάκια αντσούγιας στο 2ο βήμα. Γίνεται πιο πικάντικη με τον τρόπο αυτό. Εάν ανοίξετε τις σκελίδες του σκόρδου στη μέση και αφαιρέσετε την φύτρα (το πράσινο), το σκόρδο εξακολουθεί να αποδίδει τα αρώματά του, ενοχλεί όμως πολύ λιγότερο στη γεύση. Εάν, πάλι, θέλετε να μειώσετε ακόμη περισσότερο την έντασή του, ρίξτε το ολόκληρο στο τηγάνι, μαζί με τη φλούδα του, “en chemise”, και αφαιρέστε το στο τέλος. Και πάλι, όμως, θα έχετε “μπασταρδέψει” το παραδοσιακό πιάτο. Εάν ετοιμάσετε μόνο τη σάλτσα, είναι μία εξαιρετική βάση για πολλά πιάτα με λευκό, με ψαχνή σάρκα, ψάρι. Για φαντασθείτε τηγανιτό μπακαλιάρο ή τηγανιτή γλώσσα με την νόστιμη, σκορδάτη αυτή σάλτσα!!! Δεν προδιαθέτει για κάτι πολύ ωραίο; Και είναι, δοκιμάστε το και θα με θυμηθείτε!!!
Οδηγίες μαγειρέματος
-
1
Βάζουμε στην εστία ένα τηγάνι με ελαιόλαδο, τρεις σκελίδες σκόρδο ψιλοκομμένο και καμιά 25αριά καρπούς κάπαρης και τα τσιγαρίζουμε για λίγο (1-2 λεπτά), χωρίς όμως να αρπάξει και μαυρίσει το σκόρδο. Λίγο πριν ρίξουμε την ντομάτα, προσθέτουμε και τη ρίγανη (2-3 κουταλίτσες), να δώσει και αυτή τα αρώματά της.
-
2
Προσθέτουμε τις ντομάτες (κομμένες σε κομματάκια ή πατημένες με το πιρούνι) μαζί με 1/2 κουταλάκι ζάχαρη (για να πάρει την οξύτητα της ντομάτας) και σιγομαγειρεύουμε για 15 λεπτά. Εάν χρειασθεί, προσθέτουμε και λίγο νερό. Αλατίζουμε ανάλογα με τα γούστα. Όποιος θέλει (και, εγώ, θέλω. Πάντα!!), στα τελευταία 2-3 λεπτά, προσθέτει λίγο τριμμένη καυτερή πιπερίτσα.
-
3
Εν τω μεταξύ, βάζουμε να βράσει άφθονο αλατισμένο νερό, ρίχνουμε τα spaghetti και τα σουρώνουμε “al dente”.
-
4
Τα ρίχνουμε στο τηγάνι και σοτάρουμε για 3-4 λεπτά (γι’ αυτό πρέπει να είναι “al dente”), να ανακατευθούν καλά με τη σάλτσα.
-
5
Κατεβάζουμε από το μάτι, προσθέτουμε και με μία γερή χούφτα (2-3 κουταλιές) τυρί parmigiano και ανακατεύουμε καλά να πάει παντού και. λιώνοντας, να φτιάξει μία ωραία κρεμούλα μαζί με την αρωματισμένη ντομάτα.
Cooksnaps
Έφτιαξες αυτή τη συνταγή; Μοιράσου μια φωτογραφία του πιάτου σου!
Παρόμοιες συνταγές
-
Spaghetti alla Vesuviana. Ένα “ηφαίστειο” στο πιάτο σας Spaghetti alla Vesuviana. Ένα “ηφαίστειο” στο πιάτο σας
Spaghetti alla vesuviana, η πρωτοξάδελφη των spaghetti alla puttanesca, είναι ένα πρώτο πιάτο γρήγορο, απλό και μπορεί να σας βγάλει ασπροπρόσωπες σε κάθε περίπτωση που θα βρεθείτε με “ξαφνικούς επισκέπτες της τελευταίας στιγμής”. Τα υλικά της συνταγής είναι από εκείνα που συνήθως δεν λείπουν από ένα σπίτι και …ιδού! Μέχρι να πείτε κύμινο τους έχετε όλους μαζεμένους στο τραπέζι να περιμένουν να ευχαριστηθούν αυτό το πιάτο που …“η μυρωδιά του τους σπάει τα ρουθούνια”. ΑΥΣΤΗΡΩΣ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟ για παιδιά και νέους/νέες που δεν έχουν συνηθίσει τα καυτερά.
-
Κλασσική συνταγή για κοχύλια (ζυμαρικά) γεμιστά με τυριά Κλασσική συνταγή για κοχύλια (ζυμαρικά) γεμιστά με τυριά
Η συνταγή για γεμιστά κοχύλια στο φούρνο με σπανάκι και τυριά είναι ένα πιάτο κλασσικό στο είδος του. Και σαν όλα τα κλασσικά πιάτα κρύβει μέσα του μια τέλεια νοστιμιά, μία σπιτική, μαμαδίστικη γεύση, μία απολαυστική που σε πάει χρόνια πίσω… Αλλά και από άποψη πρακτικότητας είναι μία πολύ καλή επιλογή. Είναι ένα πιάτο χορταστικό, υγιεινό, που μπορεί να φτιαχθεί από πριν και να σας καλύψει στην περίπτωση ενός γεύματος που δεν υπάρχει πολύς χρόνος για την αυθημερόν ετοιμασία του. Σε αυτή τη συνταγή εδώ η γέμισή τους είναι φτιαγμένη με ricotta, parmigiano, σπανάκι, σάλτσα “marinara” και αποξηραμένα μυρωδικά. Δεν έχετε όμως κανένα πρόβλημα εάν χρησιμοποιήσετε και άλλα τυριά (για παράδειγμα ένα καπνιστό και μία κεφαλογραβιέρα), τη δική σας αγαπημένη σάλτσα ντομάτας, ή εάν χρησιμοποιήσετε φρέσκα μυρωδικά από τον κήπο σας. Κανένα απολύτως… -
Φάε παιδί μου κουνουπίδι! Σε ένα σπέσιαλ ωγκρατέν Φάε παιδί μου κουνουπίδι! Σε ένα σπέσιαλ ωγκρατέν
Θέλετε να συνηθίσετε το παιδί σας να τρώει υγιεινά, ακόμη και γεύσεις που δεν είναι και πολύ «εύκολες»; Έχετε όρεξη για πάστα στο φούρνο αλλά διαφορετική από τα συνηθισμένα; Σας έχει πάρει τα μυαλά ο πάγκος του αγαπημένου σας παραγωγού στη λαϊκή; Όποιος και αν είναι ο λόγος, έχετε την ευκαιρία να φέρετε στο οικογενειακό τραπέζι ένα πρώτο πιάτο διαφορετικό, ένα πιάτο νόστιμο, γεμάτο ζεστασιά και θαλπωρή, ένα πιάτο που “θα πείσει” ακόμη και αυτούς που δεν αγαπούν αυτό το στρουμπουλό κηπευτικό. Διακοσμημένο με το σαφράν (αλλά και το κουκουνάρι, εάν το προσθέσετε), νοστιμευμένο από την παρουσία της αντσούγιας και, τελικά, ολοκληρωμένο με την τραγανή κρούστα δύο τυριών! Ασφαλώς και μπορεί κανείς να ετοιμάσει το ίδιο πιάτο με μπρόκολο στη θέση του κουνουπιδιού. Ή, ακόμη, και με τα δύο αυτά μαζί. Δυσκολία πιάτου: Καμία. Κόστος πιάτου: Μέτριο. Χρόνος προετοιμασίας: 15 λεπτά. Χρόνος μαγειρέματος: 30 λεπτά (10’ τηγάνι + 20’ φούρνος). -
Spaghetti Empire Spaghetti Empire
Μία πολύ καλή συνταγή!!!Μία συνταγή ιδιαίτερη, όπου τα ζυμαρικά, σουρωμένα “al dente”, σερβίρονται με νόστιμα mini κεφτεδάκια, μέσα σε μία σάλτσα ντομάτας με ψιλοκομμένα λαχανικά, δημιουργώντας ένα πιάτο από εκείνα που θυμίζουν το πατρικό μας σπίτι με τα μαμαδίστικα μαγειρέματα... Και ας μην είχαν μαγειρέψει ποτέ έτσι οι μαμάδες μας...Δεν γνωρίζω για ποιο λόγο τα λένε “Αυτοκρατορικά spaghetti”, έχοντάς το δοκιμάσει όμως, δεν έχω αμφιβολία ότι ακόμη και ένας Αυτοκράτορας δεν θα μπορούσε να επιθυμήσει κάτω περισσότερο... Λίγα μυστικά ακόμα Εάν σας αρέσουν οι καυτερές γεύσεις, προσθέστε στη σάλτσα αρκετή καυτερή πιπερίτσα. Θα το απολαύσετε. Ακόμη όμως και να μην αντέχετε τα καυτερά, μία πιπερίτσα να την βάλετε. Είναι τέτοια η γλύκα της σάλτσας και η δροσιά της, που το λίγο πικάντικο της πηγαίνει θαυμάσια!!!Τα κεφτεδάκια ΔΕΝ τα αλευρώνουμε. Δεν θα τηγανισθούν, ίσα που θα πάρουν χρώμα στο λάδι και μετά θα μαγειρευθούν μέσα στη σάλτσα. Γι’ αυτό και είναι πολύ ελαφρύ πιάτο (εάν βέβαια δεν βάλετε από μισό πακέτο μακαρόνια σε κάθε πιάτο…) -
Spaghetti στο φούρνο με mozzarella (γρήγορη, πεντανόστιμη και ελαφριά συνταγή) Spaghetti στο φούρνο με mozzarella (γρήγορη, πεντανόστιμη και ελαφριά συνταγή)
Για όποιον αγαπάει τα ζυμαρικά στο φούρνο, τα spaghetti στο φούρνο είναι μία από τις πιο γρήγορες αλλά και νόστιμες εναλλακτικές που έχει. Μία συνταγή που γεννιέται έτσι στην τύχη, όταν δεν έχουμε και πολλά πράγματα στο σπίτι αλλά θέλουμε να πάμε ένα βήμα πιο πέρα από τα συνηθισμένα, βραστά spaghetti, χωρίς παράλληλα να αναζητούμε περίπλοκες σάλτσες μπας και νοστιμίσει το φαγητό μας. Είναι ένα πιάτο που ετοιμάζεται πραγματικά πολύ γρήγορα και, εάν το ετοιμάσετε με μία απλή σάλτσα ντομάτας, είναι και πολύ ελαφρύ. Εάν πάλι θέλετε να κάνετε τα spaghetti σας πιο πλούσια μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ένα ραγού με κιμά και μπεσαμέλ στο τελείωμα του μαγειρέματος. #2020 -
Απλώστε, αλείψτε, τυλίξτε, τελειώσατε_2! Ρολό στο φούρνο με πατάτες, σπανάκι και ρικότα Απλώστε, αλείψτε, τυλίξτε, τελειώσατε_2! Ρολό στο φούρνο με πατάτες, σπανάκι και ρικότα
Μια συνταγή με πατάτες ψητές στο φούρνο. Ή, μία συνταγή με ρολό κιμά στο φούρνο. Μέχρις εδώ τίποτα το ασυνήθιστο. Και όμως, αυτό που μοιάζει με μία ακόμη “μπανάλ” συνταγή (επιτρέψτε το μου το, κι’ ας είμαι λάτρης (και) της πατάτας) μπορεί να μετατραπεί σε μία πολύ “original” παρασκευή, ένα διαφορετικό ρολό κιμά στο φούρνο με πατάτες, από εκείνα που δεν θα μπορείτε να ξεχάσετε εύκολα. Είτε μιλούμε για το ανθρώπινο είδος, είτε για το ζωικό βασίλειο, για τα φυτά και τα δένδρα, ακόμη και για τα …Pokémon ή τους Fantastic 4 , η εξελικτική διαδικασία είναι αναπόφευκτη. Τίποτα δεν μένει στάσιμο, τα πάντα με κάποιο τρόπο εξελίσσονται. Ακόμη και οι πατάτες! Δεν είστε λοιπόν περίεργες να δείτε πως το ρολό κιμά με πατάτες στο φούρνο της επόμενης Κυριακής σας μπορεί να εξελιχθεί και αυτό σε ένα πιάτο-έκπληξη για όλους; Παρακολουθήστε τα βήματα της συνταγής που ακολουθεί και …“ροκάρετε”. Ή, καλύτερα, …ρολάρετε. Το έχουμε πει και με άλλη ευκαιρία (Εδώ: “Απλώστε, αλείψτε, τυλίξτε, τελειώσατε! Ρολό πατάτας έκπληξη” (https://cookpad.com/gr/sintages/5998798-aploste-aleipste-tulikste-teleiosate-rolo-patatas-ekpliksi), πως η ζωή είναι μια ρόδα που γυρίζει. Γιατί λοιπόν να μη "ρολάρουμε" και εμείς μία αγαπημένη, οικογενειακή, συνταγή σε κάτι πιο δημιουργικό; Και τόσο ωραίο που αν το εμφανίσετε σαν ζεστό πιάτο σε κάποιο μπουφέ θα έχετε κλέψει την παράσταση, γοητεύοντας παιδιά και γονείς! -
Risotto με κουκιά, σύγκλινο και φασκόμηλο Risotto με κουκιά, σύγκλινο και φασκόμηλο
Το δοκίμασα αυτό το πιάτο σαν “εναλλακτικό τρόπο” για να βάλω τα κουκιά στο σπίτι μας. Κάτι σαν “Κερκόπορτα”, σαν “Δούρειο Ίππο”, σαν... δεν ξέρω και εγώ σαν τι. Το θέμα είναι ότι δεν έπρεπε να συνεχίσει αυτή η κατάσταση, να φτιάχνουμε μία φορά τον χρόνο κουκιά και να τρώω μόνο εγώ...ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ! ! ! Εφτιαξα ένα risotto που οι γυναίκες στο σπίτι έγλυψαν τα πιάτα.... Καλά, ας μην υπερβάλουμε κιόλας... Ήταν όμως ένα υπέροχο πιάτο, που συνδύαζε τη μαστιχωτή γεύση ενός risotto ακριβού ιταλικού εστιατορίου, με την γεύση του απλού, σπιτικού, φτωχικού πλην αναντικατάστατου πιάτου ενός ταβερνίου του ’50. Ναι, ήταν, πραγματικά, ένα ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ό πιάτο ! ! ! Λίγα μυστικά ακόμα Λίγα πράγματα που για τα κουκιά που ΔΕΝ ξέρετε και ΔΕΝ ΘΑ ΘΕΛΑΤΕ ΝΑ ΜΑΘΕΤΕ...Καμία άλλη τροφή δε προκάλεσε τόσο αντικρουόμενες μεταξύ τους απόψεις, όσον αφορά στα βοτανικά χαρακτηριστικά της και στις διατροφικές της ιδιότητες, όσο τα κουκιά. Η φήμη τους δεν ήταν (και δεν είναι μέχρι και σήμερα) πάντα “στο ύψος” της νοστιμιάς τους. Σύμφωνα με τον Πυθαγόρα, εξ’ αιτίας της ιδιοτητας του στελέχους τους να μην έχει κόμπους, τα κουκιά ήταν ο ιδανικότερο μέσο που επέτρεπε στους νεκτρούς να επικοινωνούν με τους ζωντανούς και προσδιόριζε, το στέλεχος αυτό, μία διέξοδο προς το φως των ψυχών των νεκρών αυτών.Πίστευε, επίσης, αυτός και οι οπαδοί του, ότι σθμβόλιζαν τις πύλες του Άδη. Γιατί; διότι η μαύρη κηλίδα που έχουν τα λευκά λουλουδάκια του φυτού, παρίστανε κατ’ αυτούς το γράμμα “Θήτα”, πρώτο γράμμα της λέξης“Θάνατος” Και να ήταν μόνο αυτός... Πολυάριθμοι άλλοι, αρχαίοι αλλά και νεώτερο,ι συγγρφείς έχουν τονίσει την υπερβολική “βαρύτητα” αυτής της τροφής.Σε μία επιγραφή του 6ου π.Χ αιώνα, που βρέθηκε σε Ιερό στη Ρόδο, συστηνεται στους πιστούς, προκειμένου να πετύχουν την ολική κάθαρση “να απέχουν από αφροδιασιακά και κουκιά”…Στη συνέχεια, αναπτύχθηκαν πολλές θεωρίες σχετικά με την καχυποψία απέναντι στα κουκιά. Σύμφωνα με όσα μας άφησε ο Πλάτωνας, στους Πυθαγόρους απαγορευόταν η κατανάλωση κουκιών, διότι προκαλούσαν έντονο φούσκωμα (αποτέλεσμα της γρήγορης ζύμωσης κατά τη χώνεψη των οσπρίων), το οποίο φούσκωμα ήταν ... επιβλαβές για τη πνευματική ηρεμία εκείνων που αναζητούν την αλήθεια.Άλλοι πάλι συγγραφείς, Έλληνες αλλά και Ρωμαίοι, έστρεφαν την προσοχή τους αποκλειστικά και μόνο στα ανήσυχα όνειρα που ακολουθούν ένα δείπνο με κουκιά. Βρίσκουμε, για παράδειγμα, γραμμένο ότι “τα κουκιά φουσκώνουν και προκαλούν αέρια, και σε κάνουν μάλιστα να ονειρεύεσαι πράγματα τρομερά και ταυτόχρονα τρομακτικά”.Αλλά, εάν σε ορισμένα κείμενα, τα κουκιά αντιπροσωπεύουν αρνητικά σύμβολα, στη λαϊκή φαντασία, αντίθετα, αναπαριστούσαν ταυτόχρονα τα γυναικεία γεννητικά όργανα (ο λοβός τους ανοικτός),αλλά και τους ανδρικούς όρχεις (τα κουκιά). Οι Ρωμαίοι, στα πάρτυ τα αφιερωμένο στη Θεά Flora, προστάτιδας της φύσης στο μπουμπουκιάζει, που ξυπνάει, σαν ένδιξη ελπίδας και ευημερίας, έριχναν στο πλήθος βροχή από κουκιά. Είχαν όμως και άλλες γιορτές, και άλλες ευκαιρίες αυτοί οι μάγκες οι Ρωμαίοι, όπως στη γιορτή της Tacita Muta, της θεάς της σιωπής που γιορταζόταν τον Φεβρουάριο, όταν, κατά τους Ρωμαίους, ήταν το πέρασμα από τον παλιό στον νέο χρόνο.Αιώνες μετά, ο Machiavelli τους αποδίδει ...”αναζωογονητικές” (για να μη τις πω διαφορετικά και με βλασφημίσετε πασχαλιάτικα...) ιδιότητες.Στη κωμωδία του, “Clizia”, ο γέρος Νικόμαχος, ερωτευμένος με μια νεαρούλα σκλάβα, πριν τη σαρκική επαφή με το κορίτσι έλεγε ότι δειπνεί «με λίγα, αλλά πολύ δυναμωτικά πράγματα. Μία σαλάτα με βρασμένα κρεμμύδια, και κατόπιν ένα mix από κουκιά και καρυκεύματα». Χρειάσθηκε να περάσουν κοντά άλλα πεντακόσια χρόνια για να αποδειχθεί και επιστημονικά πως τα κουκιά, πέραν του να ευνοούν την αύξηση της ντοπαμίνης,ξυπνούν την επιθυμία και βελτιώνουν τη σεξουαλική δραστηριότητα, διευκολύνοντας την αγγειοδιαστολή και συνεπώς την καλύτερη αιμάτωση τ... [λογοκρίθηκε από τον συγγραφέα]. Μην περιμένετε όμως με τη μία φορά να δείτεκαι αποτέλεσμα, έτσι; δεν είναι και Viagra! Πως λέει η παροιμία; «Ένα κουκί δεν φέρνει την ...”Άνοιξη”».... -
Σπιτικό pesto παντζαριού: ένας άλικος έρωτας που πρέπει να γνωρίσετε! 💘 Σπιτικό pesto παντζαριού: ένας άλικος έρωτας που πρέπει να γνωρίσετε! 💘
Ένα χρώμα πολύ ασυνήθιστο! Μία γεύση πραγματικά ξεχωριστή, διαφορετική, ωραία. Μία συνταγή που δεν την περιμένατε, με ένα “κακομούτσουνο” υλικό που περιμένει ξεχασμένο στο συρτάρι των λαχανικών του ψυγείου σας… Γίνονται τέτοια πράγματα; Ασφαλώς και γίνονται και θα σας γεμίσουν με ικανοποίηση αλλά και έκπληξη για την πρωτοτυπία των παρασκευασμάτων που μπορείτε να κάνετε από εδώ και πέρα. Διότι πρόκειται για ένα μαγειρικό υλικό που στη συνέχεια μπορεί να σας φανεί πολύ-πολύ χρήσιμο σε διάφορα πιάτα. Αναφέρομαι στο “pesto de betterave”, ένα κατακόκκινο pesto από παντζάρι, αυτόν τον …“Κουασιμόδο των ριζών” (εάν δεν υπήρχε το ginger, αυτό θα ήταν ο απόλυτος άσχημος των βολβών…). Θα σας ξαφνιάσει ευχάριστα με την ξεχωριστή υφή του, το υπέροχο χρώμα του, την ευχάριστα γλυκιά γεύση του. Δοκιμάστε το κατ’ αρχήν σε ένα πρώτο πιάτο ζυμαρικών (“fusilli με pesto παντζαριού”, πολύ σύντομα στις ...οθόνες σας) ή σε μία κρύα σαλάτα ζυμαρικών (Σαλάτα με πένες και pesto παντζαριού: Κόκκινη σαν αμαρτία!) και στη συνέχεια σκεφθείτε, επινοήστε ή αναζητήσετε στο διαδίκτυο σειρά από άλλες εφαρμογές. VIVE LA FRANCE!!! Δυσκολία πιάτου: Πολύ εύκολο. Κόστος πιάτου: Χαμηλό. Χρόνος προετοιμασίας: 10 λεπτά. Χρόνος μαγειρέματος: 3-4 λεπτά (το κουκουνάρι) -
Σάλτσα με αυγά και βασιλικό Σάλτσα με αυγά και βασιλικό
Η σάλτσα με αυγά και βασιλικό γεννήθηκε από την ανάγκη να βρεθεί ένας τρόπος γαρνιρίσματος που να είναι καλό τόσο για διάφορους τύπους ζυμαρικών όσο και για το κρέας που θα μπορούσε να αντικαταστήσει τη γνωστή σάλτσα ντομάτας. Από τις πολλές σάλτσες που έχουμε στη διάθεσή μας και χρησιμοποιούμε στη κουζίνα, αυτή με αυγά και βασιλικό παρουσιαάζεται εξαιρετική για ένα γρήγορο γαρνίρισμα μακριών τύπων ζυμαρικών, αλλά ακόμη πιο γευστική για το γαρνίρισμα κρέατος. Μοναδική απαίτηση στην οποία δεν πρέπει να κάνουμε καμμία παραχώρηση είναι η φρεσκάδα του βασιλικού και των αυγών. Η προσθήκη ή όχι τυριού (parmigiano ή pecorino) είναι ζήτημα επιλογής, αναλόγως εάν αγαπάμε ή όχι τις έντονες γεύσεις. Λίγα μυστικά ακόμα Δεν είναι μυστικά, είναι προφανήΦρέσκα, φρεσκότατα τα υλικά, εξαιρετικό το λάδι. -
Τα spaghetti της φόνισσας (“spaghetti all assassina”) Τα spaghetti της φόνισσας (“spaghetti all assassina”)
Μη με ρωτήσετε γιατί ονομάζονται έτσι, όσο και αν έψαξα δεν μπόρεσα να βρω μία διασταυρωμένη απάντηση. Εκείνο που έχει σημασία είναι πως ετοιμάζονται πολύ εύκολα και είναι εξαιρετικά νόστιμα Μία συνταγή φτιαγμένη από την ανάγκη να ανακυκλώσει κανείς τα περισσεύματα της προηγούμενης ημέρας. Μία συνταγή δηλαδή μιάς “άλλης εποχής”, που τίποτα δεν πετιόταν, που, όπως συχνά πυκνά συμβαίνει, φτιάχνουν ένα πιάτο πιο νόστιμο από το αρχικό. Πιάτο με προέλευση από το Bari, όπου τα spaghetti με κιμά (regou) ή με κόκκινη σάλτσα που περισσεύουν από το γεύμα της Κυριακής, φυλάγονται στο ψυγείο για την επόμενη μέρα. Εκεί, όπως ξέρετε κυρίες μου, θα “κολλήσουν” λόγω του άμυλου που βγάζουν και έτσι είναι έτοιμα για το πιάτο της επόμενης ημέρας. Βέβαια, μπορεί κανείς να φτιάξει το πιάτο και ξεκινώντας από το μηδέν, βράζοντας δηλαδή τα spaghetti “επί τούτου”, για να φτιάξει ειδικά αυτό το πιάτο. Σε αυτήν την περίπτωση, έχοντας λευκά μακαρόνια, θα πρέπει φυσικά να ετοιμάσει τη σάλτσα ντομάτας. Λίγα μυστικά ακόμα: Για καλύτερο αποτέλεσμα (αυτό ισχυρίζονται όλες οι συνταγές του πιάτου που επισκέφθηκα) θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί ένα μαντεμένιο τηγάνι. Και χωρίς αυτό, ακόμη και σε ένα απλό τηγάνι, είναι δυνατή η παρασκευή του φαγητού, αρκεί να μην είναι αντικολλητικό, εκεί τα πράγματα δυσκολεύουν, που να καταφέρετε να σας κολλήσει η σάλτσα και να δημιουργηθεί η κρούστα. Στο μαντέμι το φαγητό γίνεται καλύτερο, επειδή τα spaghetti “αρπάζουν” και καίγονται και και γίνονται πιο τραγανά. Οι τολμηροί να βάλουν και δεύτερη πιπερίτσα, η σπιρτάδα τους πάει πολύ με τη γεύσεις του πιάτου, αρκεί βέβαια να την αντέχετε. Και να μην προορίζονται για παιδικά στομαχάκια… Σε πολλές από τις συνταγές που είδα, για την προαιρετική προσθήκη της τριμμένης μυζήθρας αναφερόταν: “αν δεν μπορείτε να κάνετε χωρίς αυτήν”. Αυτό και μόνο με έκανε να καταλάβω ότι αξίζει να γευθεί κανείς “καθαρή” τη γεύση αυτής της spaghett-άδας, χωρίς την παρείσακτη παρουσία πρόσθετων υλικών (τυριών, κλπ). Παρ’ όλα αυτά έπρεπε να δοκιμάσω πως είναι και με αυτήν. Οπότε προέκυψε και η μερίδα στη φωτογραφία (TIP_8) Αυτή είναι η πρώτη συνταγή που ανεβάζω στη νέα μορφή του site, θα μου συγχωρέσετε λοιπόν τα όποια λάθη... -
Pesto, τη παρουσία κάπαρης Pesto, τη παρουσία κάπαρης
Το pesto pantesco (όπως λένε οι ντόπιοι το pesto που φτιάχνουν στο νησί της Pantelleria, με την εξαιρετική –και ιδιαίτερα προβεβλημένη– κάπαρη) είναι μία ακόμη ιδανική σάλτσα-συνοδευτικό πιάτων ζυμαρικών. Το ίδιο καλά, όμως, μπορεί να συνοδέψει πιάτα με ψητό ψάρι. Τέλος, εάν να την απλώσετε πάνω σε φρυγανισμένα ψωμάκια, τα έχει μετατρέψει σε ένα εξαιρετικό ορεκτικό (μπρουσκέτες (bruschette) με pesto κάπαρης). Γιατί, ναι, αυτό ακριβώς είναι. Ένα ιδιαίτερο pesto, με αισθητή την παρουσία κάπαρης. Είναι μία αρωματική εκδοχή pesto –κόκκινου χρώματος και πολύ δροσιστικού, λόγω της παρουσίας μεγάλης ποσότητας ντομάτας– φτιαγμένου από κάπαρη, βασιλικό, καλό ελαιόλαδο, ντομάτες, σκορδάκι, και καυτερή πιπερίτσα. Λίγα μυστικά ακόμα [1] Δεν είναι μόνο η ευκολία και η ταχύτητα που προσφέρει το multi, στην παρασκευή του pesto. Είναι και το ότι (αφήστε με να το πιστεύω) ο έλληνας δεν είναι σε θέση –και δεν είναι και διατεθειμένος– να εκτιμήσει τη διαφορά στη γεύση που έχει αυτή η μέθοδος συγκριτικά με το pesto που γίνεται λιώνοντας τα υλικά σε γουδί). Και ας είναι (αφήστε με να το πιστεύω και αυτό) πολύ μεγάλη η διαφορά. Με την τεχνική που θα χρησιμοποιήσουμε, όμως, θα έχει ένα παραπλήσιο αποτέλεσμα. [2] Ρίχνουμε στο multi τα φύλλα του βασιλικού μόνα τους. Αλέθουμε για 20-30 δευτερόλεπτα περίπου, καθαρίζουμε στη συνέχεια τα τοιχώματα με μία σπατουλίτσα και αλέθουμε και πάλι, έως ότου αποκτήσουν μία υφή πηκτού πολτού. Επαναλαμβάνουμε την ίδια διαδικασία αφού προσθέσουμε τον μαϊντανό, την ρίγανη (προαιρετική) και την κάπαρη.Κατόπιν ρίχνουμε τα αμύγδαλα και τις σκελίδες του σκόρδο, και επαναλαμβάνουμε αυτόν τον τρόπο άλεσης, με ένα σχετικά σύντομο πρώτο μέρος, καθάρισμα τοιχωμάτων και ένα δεύτερο μέχρι τα υλικά να πάρουν την τελική τους υφή. [3] Εάν, τελικά, σας έπεισα και εκτελέσετε τη συνταγή χρησιμοποιώντας γουδί, αντικαταστήσετε τα αμύγδαλα από ψιλοκομμένη αμυγδαλόψυχα (ή θρύψτε τα προηγουμένως στο multi). Αλλιώς θα δυσκολευθείτε να τα λιώσετε και να τα ενώσετε με τα υπόλοιπα υλικά.Το –κόκκινο– pesto pantesco (πέστο παντέσκο), πολύ λιγότερο γνωστό από τον διάσημο –πράσινο– “ξάδελφό” του από την Γένοβα (το γνωστό, πια, σε όλους pesto Genovese) είναι μία σπεσιαλιτέ του νησιού της Pantelleria. Το νησί με την ηφαιστειογενή γη και την ξακουστή κάπαρη. Η θαλασσινή αύρα, ο καυτός καλοκαιρινός ήλιος και το ηφαιστειογενές έδαφος σ’ ετούτο ‘δω το νησάκι, στα νοτιότερα όρια της Ιταλίας (πιο κοντά στην αντικρινή Τυνησία είναι, παρά στη δική τους (ή μήπως να έλεγα “τη δική μας”; ) Σικελία), συνηγορούν στο να βγαίνει μία εξαιρετικής ποιότητας κάπαρη, γνωστή σε όλο τον κόσμο, σαν “Pantescan caper” ή “cappero di Pantelleria”. Αυτή η κάπαρη, λοιπόν, χρησιμοποιείται για την παρασκευή του ορίτζιναλ pesto pantesco. Αυτή η ίδια και για την καλύτερη των εκδοχών μιάς άλλης σάλτσας, της –πολύ γνωστή και αυτή– σάλτσας (sugo) alla puttanesca. Αλλά αυτό είναι από... άλλο επεισόδιο. Και πως θα καταφέρουμε εμείς; Κανένα πρόβλημα. Η Ελλάδα είναι γεμάτη από τέτοιους τόπους. Βγαλμένους λες μέσα από τας κύματα, με ηφαιστειογενή εδάφη και ανελέητο ήλιο. Και εξαιρετικής ποιότητας κάπαρη. Όλες οι Κυκλάδες (αν όχι όλο το Αιγαίο) βγάζουν εξαιρετική κάπαρη. Αλλά, ακόμη και αν δεν μπορείτε να βρείτε και να χρησιμοποιήσετε τους –πραγματικά εκλεκτής ποιότητας– καρπούς της Σαντορινιάς κάπαρης (ή τους ανάλογης ποιότητας από την Σύρο ή την Τήνο), τουλάχιστον φροντίστε να αποφύγετε την... τούρκικη, που έχει κατακλύσει τα ελληνικά σουπερμάρκετ, ακόμη και “μασκαρεμένη στα ελληνικά” από ελληνικές εταιρείες τυποποίησης. -
Σάλτσα ντομάτας “alla marinara” Σάλτσα ντομάτας “alla marinara”
Ο μπαμπάς σήμερα θα φτιάξει ζυμαρικά κοχύλια γεμιστά με τυριά. Το φαγητό θέλει και μία σάλτσα ντομάτας και μου ζήτησε να τη φτιάξουμε μαζί. “Αμέ, γιατί όχι. Μόνο να τελειώσω το επεισόδιο του “Castle” που βλέπω και έρχομαι στην κουζίνα” ήταν η απάντησή μου. Μέχρι να πάω είχε βράσει ήδη τα ζυμαρικά, είχε ετοιμάσει τη γέμιση και με περίμενε κοιτάζοντάς με με μισό μάτι… Τέλος πάντων, την φτιάξαμε και έγινε πολύ ωραία. Είναι μία εύκολη και πολύ απλή σάλτσα που πηγαίνει με κάθε φαγητό. Ο μπαμπάς τη λέει “alla marinara” (είναι τόσο εύκολη που και αυτοί ακόμη οι …“χοντροκέφαλοι” ναυτικοί, όνομα που παραπέμπει στη θάλασσα και σε ναυτικούς; Ακριβώς λοιπόν επειδή είναι τόσο απλή στην προετοιμασία της και με τόσο απλά υλικά, που είχαν μάθει να τη φτιάχνουν ακόμη και οι άσχετοι με τη μαγειρική ναυτικοί, και συνήθιζαν να τη χρησιμοποιούν στα ταξίδια τους.
Errika
Περισσότερες συνταγές
Σχόλια (3)