Αρακάς... βουτύρου
-
Cleopatra“Περίμενε πολύ καιρό στα "προσεχώς" αυτή η συνταγούλα, αλλά ήρθε επιτέλους το πλήρωμα του χρόνου... Και, όπως όλες οι συνταγές σου, αποδείχτηκε αντάξια όλων των προσδοκιών μας: υπέροχη!!!👍👌👏🏅❤️” -
despinal“Δεν έβαλα ζαμπόν αλλά πρόσθεσα πατάτες και έγινε πάρα πολύ νόστιμο! Το βούτυρο με το κάρυ του έδωσαν ένα ξεχωριστό άρωμα και γεύση!” -
commonΗ συνταγή μαγειρεύτηκε -
dcroula“Πολύ νόστιμη παραλλαγή, συνήθως φτιάχνω τον αρακά κοκκινιστό.Μ\'άρεσαν τα αρώματα απο το κάρυ και το μπράντυ.Κι αντί για ζαμπόν ή πικάντικο λουκάνικο, εγώ είχα σουτζούκι το οποίο τελικά απογείωσε ακόμα πιο πολύ το άρωμα του φαγητού.Έβαλα και μια πατάτα μέσα, γιατί θα ήταν ως κύριο γεύμα κι ήθελα να φτουρίσει κάπως.” -
common“Ωραίος ο βουτυράτος αρακάς. Εγώ προτίμησα να παραλείψω τις αυθαιρεσίες) και δεν έβαλα ούτε καρότο ούτε λουκάνικο. Προτιμώ την απλή εκδοχήαρακάς και κρεμμυδάκι με του μυρωδιά του βούτυρου. Το κάρυ θα δοκιμαστεί την επόμενη φορά...”
ggr
@george
Μία συνταγή πραγματικά πανεύκολη, μία διαφορετική πρόταση για το μαγείρεμα του αρακά, μία εναλλακτική επιλογή από τον συνήθη (και εξαιρετικά γευστικό) λαδερό αρακά. Είναι μία επίσης πολύ νόστιμη επιλογή, η οποία υπερέχει έναντι της προηγούμενης σε ένα σημείοείναι καλύτερος σαν γαρνιτούρα άλλων πιάτων, κυρίως κρέατος. Και σαν κυρίως πιάτο, όμως, είναι εξαιρετικό, πολύ νόστιμο και ιδιαίτερα ευωδιαστό. Ας όψεται το φρέσκο βούτυρο...
Λίγα μυστικά ακόμα
[1] Η εκτέλεση περιγράφει τη διαδικασία με φ ρ έ σ κ ο αρακά. Εάν ο αρακάς είναι κ α τ ε ψ υ γ μ έ ν ο ς, υπάρχουν σημαντικές διαφορές στην εκτέλεση. Εάν λοιπόν χρησιμοποιήσουμε συσκευασμένο, κ α τ ε ψ υ γ μ έ ν ο αρακά, τον ρίχνουμε στην κατσαρόλα, στο βήμα 6, κατευθείαν από την κατάψυξη, παγωμένο. Σε αυτή τη περίπτωση, δεν προσθέτουμε καθόλου νερό, θα αποβάλει ο αρακάς το νερό της κατάψυξής του. Μόνο στη περίπτωση που το φαγητό “πιεί” το λάδι και το βούτυρό του και στεγνώσει, προσθέτουμε τότε μισό ποτήρι ζεστό νερό. (καυτό, για να μη διακόψουμε άγαρμπα το μαγείρεμά του). Με τον αρακά κατεψυγμένο μέχρι που πέφτει στην κατσαρόλα και την φωτιά χαμηλή, το πιθανότερο είναι ότι δεν πρόκειται να χρειασθεί επιπλέον νερό, βγάζει ο αρακάς το δικό του. Αλλά δείτε εσείς τι θα χρειασθεί. [2] Μαγειρεύουμε τον αρακά σε πολύ χ α μ η λ ή φ ω τ ι ά (στο 3,5 με 4), για να μην απορροφήσει τα υγρά (το λάδι με το βούτυρο), διαφορετικά θα σκληρύνει και θα είναι και βαρύς στο στομάχι. Με σκεπασμένη την κατσαρόλα και σε χ α μ η λ ή φωτιά, οι υδρατμοί θα τον μαλακώσουν και χωρίς να λιώσει, να διαλυθεί, διατηρώντας τα σπυριά του ακέραια. Εκτός από ένα πολύ νόστιμο κυρίως πιάτο, είναι ένα από τα καλύτερα συνοδευτικά άλλων πιάτων, κυρίως με κρεατικά. Είναι πολύ εύκολο, μπορεί κανείς να το βάλει να μαγειρεύεται και να ασχοληθεί με το υπόλοιπο μενού (μόνο ανακάτεμα θέλει πότε-πότε), έχει λίγα υλικά, μπορεί να φαγωθεί και την επομένη, ξαναζεσταμένο. [3] Εάν θέλουμε το φαγητό για κυρίως πιάτο, μπορούμε να κάνουμε πιο πλούσια τη γεύση του, προσθέτοντας στη φάση που τσιγαρίζουμε το κρεμμύδι και ζαμπόν, καπνιστό ή απλό, κομμένο σε κυβάκια.
Άνοιξε στην εφαρμογή της Cookpad
Οδηγίες μαγειρέματος
-
1
Σε μία κατσαρόλα (κατά προτίμηση αντικολλητική), ζεσταίνουμε 2-3 κουταλιές ελαιόλαδο με το βούτυρο.
-
2
Καθαρίζουμε το κρεμμύδι και το ψιλοκόβουμε, σε μικρά κομμάτια.
-
3
Ρίχνουμε το ψιλοκομμένο κρεμμύδι στο ζεσταμένο βούτυρο με το λάδι και τις τσιγαρίζουμε έως ότου χρυσίσουν και μαλακώσουν (3-4 λεπτά).
-
4
Εγώ προσέθεσα, αν και δεν το προέβλεπε η συνταγή, και 1 καρότο κομμένο σε πολύ λεπτές ροδέλες.
-
5
Προσέθεσα επίσης, και πάλι αυθαίρετα, και ένα λουκανικάκι (σκληρό, σαν πικάντικο σαλάμι, όχι τίποτα βραστές αηδίες.....), για να του δώσει περισσότερη γεύση. Εάν είχα, θα μπορούσα να του προσθέσω ζαμπόν, σε μικρά κυβάκια. (δείτε “Μυστικά” [3])
-
6
Προσθέτουμε τον αρακά, και ανακατεύουμε τσιγαρίζοντάς τα για λίγο, ίσα να νοστιμέψει (2-3 λεπτά).
-
7
Προσθέτουμε καυτό νερό (για να μη διακόψει το μαγείρεμα αλλά και για να μη σφίξει τα λαχανικά), τόσο όσο να καλύψει τον αρακά κατά το μισό. (δείτε “Μυστικά” [1]). Νερό μπορεί να χρειασθεί να προσθέσουμε και κατά τη διάρκεια του μαγειρέματος, εάν δούμε να στεγνώνει το φαγητό. Θα πρέπει να μπαίνει λίγο λίγο και καυτό.
-
8
Ρίχνουμε λίγο brandy (2 σφηνάκια είναι μία καλή ποσότητα)
-
9
Σκεπάζουμε την κατσαρόλα, χαμηλώνουμε την ένταση στην εστία και, σε χαμηλή φωτιά (δείτε “Μυστικά” [2]) μαγειρεύουμε για 20 με 25 λεπτά. Όσο το φαγητό μαγειρεύεται, κανονίζουμε το αλάτι και στο πιπέρι. Του πιπεριού του πηγαίνει να είναι καυτερούτσικο
-
10
Πέντε λεπτά πριν τελειώσει το μαγείρεμα (πρέπει ο αρακάς να είναι σχεδόν έτοιμος), τρίβουμε πάνω του και λίγο φρέσκο πιπέρι (ανάλογα με τα γούστα) και ρίχνουμε και 2 γεμάτες κουταλ-ίτσες carry. Ανακατεύουμε και αφήνουμε, με σκεπασμένη πάντα την κατσαρόλα, να ολοκληρωθεί το μαγείρεμα.
-
11
Σερβίρουμε!
Αντιδράσεις
Από
Παρόμοιες συνταγές
Σπανάκι... βουτύρου
Αυτό είναι ένα πιάτο ελαφρύ (μη σας ξεγελάει η παρουσία βούτυρου, είναι πράγματι ελαφρύ πιάτο), γρήγορο στη παρασκευή του, θρεπτικό (μία καλή ευκαιρία να φάει κανείς –και ευχάριστα μάλιστα– σπανάκι) αλλά και αρκετά υγιεινό (και πάλι, μη τρομάζετε, είναι λίγο το βούτυρο). Και ιδιαίτερα αρωματικό (ας είναι καλά το βούτυρο), σε σημείο που μπορεί να “επισκιάσει” ένα καλό κυρίως κομμάτι του πιάτου. Πιάτο –κυρίως– για συνοδευτικό, για γαρνιτούρα, άλλων πιάτων, μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει και το κυρίως γεύμα σας εάν θέλετε κάτι που να μη σας φουσκώσει αλλά από την άλλη να σας ευχαριστήσει περισσότερο από μία πράσινη σαλάτα. Και ένας τρόπος για να δοκιμάσει, και ο πιο “άπιστος Θωμάς”, τη νοστιμιά του καταπράσινου αυτού χορταρικού. Μ α ί ρ η, για σένα το “υπονοούμενο”.....
Λίγα μυστικά ακόμα
Φτιάξτε τα μία φορά με αυτόν τον πιο απλό τρόπο (το πολύ-πολύ, προσθέστε θρυμματισμένη καυτερή πιπερίτσα, στο βήμα 9 (στη φωτογραφία υπάρχει κ α ι θρυμματισμένη κ α ι ολόκληρη, και σε μισή ποσότητα σπανάκι, ας μην το επιχειρήσετε καλύτερα !!!), θα του δώσει πιο “σ π ι ρ τ ό ζ ι κ η” γεύση). Εάν σας αρέσουν, δοκιμάστε την επόμενη φορά να προσθέσετε και αρκετή, μουλιασμένη προηγούμενα σε χλιαρό νερό, σταφίδα, ή/και κουκουνάρι. Στο βήμα 8 πάντα. Εάν θα φάνε και μικρά παιδιά, αντικαταστήστε το μισό ή και ολόκληρο το βούτυρο με ένα καλό ελαιόλαδο. Φυσικά, προσοχή και στο σκόρδο (αν και το μαγείρεμά του με την εξωτερική φλούδα του σε αυτό αποσκοπεί, να αποδώσει τα αρώματά του χωρίς να είναι βαρύ). Κάποιοι θα το προχωρήσουν παραπέρα και θα προσθέσουν και κυβάκια ζαμπόν, ή και prosciutto. Τους συγχαίρω για την επιλογή τους, επικροτώντας την μεθ’ επαίνων !!
Μπρόκολο σοταρισμένο. Ένα γρήγορο συνοδευτικό
Ένας απλός και γρήγορος τρόπος για να μετατρέψετε ένα όχι πολύ αγαπησιάρικο αλλά με “σπουδαίο βιογραφικό” λαχανικό, σε πολύ πολύ εύγεστο συνοδευτικό ψητών (κυρίως) κρεατικών.Είναι τόσο σπουδαίες οι ιδιότητες του μπρόκολου, που θα πρέπει να βρείτε, πάση θυσία, τρόπο να το καθιερώσετε στο τραπέζι σας. Σε πείσμα όσων (όπως και εγώ) δεν αρνούνται πεισματικά να το φάνε.Και αφού το καταφέρετε, θα μπορέσετε πιο εύκολα να “το γυρίσετε”, να “το πλασάρετε”, σε πιο υγιεινές εκδοχές μαγειρέματος.
Λίγα μυστικά ακόμα
[1] Χρησιμοποιήστε το φρέσκο βούτυρο εάν το πιάτο προορίζεται για τραπέζι ενηλίκων. Για τα παιδάκια, αποφύγετέ το, δεν υπάρχει λόγος να τα επιβαρύνετε ...
Είναι γάλακτος και είναι... “τσι Κατίνας”
Την Κατίνα την ξέρετε. Και να μη ξέρετε την ίδια, ξέρετε το κοκορέτσι της, ξέρετε το κοντοσούβλι της. Ξέρετε και το κοτόπουλο τσερέπα της.Εκείνο που δεν ξέρετε είναι ότι είναι .....αγωνίστρια της Αντίστασης. Της σύγχρονης, των ημερών μας. Και μαζί της, πήρε μαθήματα .....σαμποτάζ και η αφεντιά μου. ΕξηγούμαιΜεσημέρι, νωρίς, της Πρωτομαγιάς και μία μεγάλη παρέα Γερμανών περιπατητών εμφανίσθηκαν μπαϊλντισμένοι από το πουθενά στη βεράντα, έξω από το μαγαζί της Κατίνας. Εκεί που είχαμε στρώσει δυό τραπέζια στη β ε ρ ά ν τ α του Ι ό ν ι ο υ, όπως μου αρέσει να την λέω, με την ανυπέρβλητη θέα. Εκεί, λοιπόν, που απολαμβάναμε την απόλυτη ησυχία (ούτε τζιτζίκια δεν έχει αυτή την εποχή, μόνο κάτι υπερπροστατευτικά χελιδόνια, που προσπαθούσαν να κάνουν καλά τα φλύαρα μικρά τους) και χαιρόμασταν την υπέροχη θέα προς την θάλασσα, κάτω, μακριά, έφθασαν κάθιδροι μια μεγάλη ομάδα, από καμιά εικοσαριά ταλαίπωρους Βόλφγκανγκ και Αγγέλες, όλοι της “σειράς” των ορίτζιναλ συνονόματών τους, περασμένα τα δεύτερα “-ήντα” δηλαδή, και .....έκαναν κατάληψη του χώρου. Στο γνωστό φ ι λ ι κ ό βησιγοτθικό στυλ. Ακροβολίσθηκαν στα γύρω τραπέζια, άνοιξαν τα σακίδιά τους βγάζοντας έξω από ντομάτες μέχρι κασέρια και ψωμιά, τραγάνισαν και καναδυό αγγουράκια, με τη φλούδα τους (πλυμένα, φαντάζομαι) και παρήγγειλαν και δύο τρία μπουκαλάκια νερό. Μικρά. Και δύο κουτάκια πορτοκαλάδα. Χωρίς ανθρακικό. (και σε θερμοκρασία περιβάλλοντος, όπως καμάρωναν !!) Αυτό ήταν όλο. Η Κατίνα, έξω φρενών. Να τους πει να τσακισθούν να φύγουν, δεν το ήθελε γιατί ο ξεναγός που ήταν μαζί τους δεν θα ξαναπερνούσε γκρουπ από τα μέρη της και, σε τέτοιες εποχές, και τα νεράκια ακόμη δεν τα απαρνιέσαι εύκολα… Της κάθεται όμως στο στομάχι, κάθε φορά που εισβάλουν πάντσερ στο μαγαζί. Έλα όμως που αυτή τη φορά η εκδίκηση ήρθε άμεσα, σχεδόν αυθόρμητα, και είχε όνομα ελληνικότατο, γεύση χωριού και μυρωδιές ελληνικής υπαίθρου. Την “ψήναμε” (στην κυριολεξία) κοντά δυό ώρες και συνέπεσε να είναι έτοιμη πάνω που απολάμβαναν τα κατοχικά τους σύνδρομα. Ε, ρε γέλια..... Κουτί μας ήρθε..... Μόνο να τους βλέπατε πώς γούρλωσαν τα μάτια σαν εμφανίσθηκε η πιατέλα με το κοκορέτσι. Πως ανοιγόκλειναν τα ρουθούνια (δυό ντουζίνες ζευγάρια ρουθούνια θα βρίσκονταν γύρω-τριγύρω εκείνη την ώρα), ακολουθώντας τη μυρωδιά που το ελαφρύ αεράκι την πήγαινε πότε δεξιά και πότε αριστερά. Πως παρακολουθούσαν τα μάτια την ιεροτελεστία της κοπής του, πως υγραίνονταν οι ουρανίσκοι κάθε φορά που τα πιρούνια ανέβαιναν προς το στόμα κάποιου από εμάς... Και ας έβλεπαν ότι ήταν φτιαγμένο από “μιαρά” εντόσθια ζώου. Άλλο πράγμα οι ντιρεκτίβες της Ε.Ε. και άλλο η εμπειρία που ζούσαν εκείνη τη στιγμή... Και τότε….. ήρθε και το αρνί..... Δεν μπορώ να σας το περιγράψω... Ούτε ο Γοργοπόταμος δεν τους είχε στοιχίσει τόσο...
Λίγα μυστικά ακόμα
[1] Η Κατίνα επιμένει ότι για 6 άτομα το αρνί πρέπει να είναι κοντά στα 7 κιλά. Και αυτό διότι με το μαγείρεμα θα χάσει το 30%-40% του βάρους του. Εγώ πάλι νομίζω ότι, ακόμη και έτσι, ένα μικρότερο αρνί, των 5 κιλών, θα μείνει μεν μόλις 3,5 με 4 κιλά, αλλά και πάλι είναι ικανοποιητικά αρκετή η ποσότητα για 4 με 6 άτομα, ειδικά εάν πρόκειται για οικογένεια, με γυναίκες και παιδιά ανάμεσά τους. Εσείς δείτε τι θα κάνετε, ανάλογα με τις .....δυνάμεις σας. [2] Ζητήστε από τον χασάπη να σας δώσει μία μεγάλη πλαστική σακούλα για να βάλετε μέσα το καρυκευμένο αρνί. Μη χρησιμοποιήσετε μαύρη σακούλα σκουπιδιών, δεν είναι καλής ποιότητας, είναι φτιαγμένες από ποιος ξέρει τι παράγωγα πετρελαίου, και αφήνει στο αρνί μία άσχημα, βαριά μυρωδιά. Εάν δεν μπορέσετε να βρείτε μεγάλη σακούλα, τυλίξτε το με περισσότερες μικρές, από σουπερμάρκετ, αυτές επειδή προορίζονται για τρόφιμα δεν μυρίζουν. Τα πρώτα τέσσερα βήματα της συνταγής δεν έχουν αποτυπωθεί σε φωτογραφίες, δεν είχα συμμετοχή στην “από βραδύς” προετοιμασία του αρνιού. Ευτυχώς περιγράφονται ικανοποιητικά και μόνο με τα λόγια, συνεπώς δεν υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. ”Κράτησα” λίγες ημέρες αυτή τη συνταγή για να την ανεβάσω σαν “επετειακή”. (ποιός μαντεύει γιατί ; ). Και νομίζω ότι ο βασικός συντελεστής της, η “πολυτάλαντη” Κατίνα, το αξίζει. Και με το παραπάνω. Ευχαριστώ Κατίνα !!!
Γλώσσες “του μυλωνά”
Αυτή τη φορά δε θα υπάρξουν ωραίες εισαγωγές ..... Δεν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη περιγραφή ..... Ίσα που θα καταφέρω να γράψω δυό λέξεις. Και μετά θα πρέπει να φτιάξω κάτι με π ο ο ο ο ο λ ύ σοκολάτα για να εξιλεωθώ ..... Ήταν μία “δύσκολη” Παρασκευή αυτή που πέρασε .....Θα με “βγάλει στα κανάλια”. Θα γίνω “πρώτο θέμα στον Γαρυφαλλόπουλο”..... “Όταν με αφήσει ο Λίογκας από το στόμα του δεν θα ξέρω που να κρυφτώ” .....Αυτά και πολλά άλλα –που εάν τα μεταφέρω δεν θα με αφήνουν να μπω στη γιορτή της πίτας φέτος–, άκουσα προχθές το απόγευμα επιστρέφοντας στο σπίτι, από την κόρη μου. Το καμάρι μου ..... Αιτία ; Έφερνα μαζί μου και μία σακούλα από την ψαραγορά, με ένα ψάρι γλώσσα μέσα. Και ως γνωστόν, δεν τα πάει και πολύ καλά μαζί της. Με το ψάρι εννοώ, γιατί από την άλλη τη “γλώσσα” .... Η πιο μικρή μεταπτυχιακή –ΚΑΙ με master–, στην νοτιανατολική Ευρώπη.Η πρόκληση, όπως καταλαβαίνετε, μεγάλη. Έπρεπε να βάλω τα δυνατά μου. Να είναι τέτοιο το αποτέλεσμα, που θα “κλείσει στόματα” (Με τη γλώσσα μ έ σ α, ελπίζω .....). Τη λύση τη βρήκα σε ένα ..... μ υ λ ω ν ά. Και είναι μία λύση που κάνει για όλα τα λεγόμενα “λευκά” ψάρια (λαβράκι, μπακαλιάρο, πέστροφα, γλώσσα κλπ). Εδώ σε έχω μικρή μου κόρη, για να δω τώρα πως θα μου τα αρνηθείς .....Η “γλώσσα του μυλωνά” ή “a la meuniere”, στα γαλλικά (την εκπαιδεύω να μου “βγάζει και ξ έ ν ε ς γλώσσες”, τώρα) θέλει ένα “λ ε υ κ ό” ψάρι να περνάει αρχικά από ένα λ ε υ κ ό υγρό (γάλα) και να ντύνεται στα λ ε υ κ ά (αλεύρωμα), πριν ροδίσει μέσα στο λ ε υ κ ό λίπος του φρέσκου βούτυρου. Αν δεν αυτό είναι “του μυλωνά”, τότε τί είναι …..
Λίγα μυστικά ακόμα
[1] Ακόμη καλύτερα είναι εάν το μπρόκολο το βράσουμε στον ατμό. Έτσι διασώζουμε σημαντικά μεγαλύτερο μέρος από τις βιταμίνες και τα μεταλλικά στοιχεία του. Δεν έχω δεήσει να το κάνω ποτέ, αλλά οφείλω να το πω.[2] Το φρέσκο ψάρι γλώσσα είναι από τα ακριβά ψάρια. Το δε καθάρισμά του από την πέτσα του και από το κεντρικό κόκκαλο, για να πάρουμε τα φιλέτα, θέλει μαεστρία. Κόστος και μαεστρία, δύο παράγοντες που θα ήσαν αποτρεπτικοί. Εάν δεν βρίσκει κανείς, εύκολα, έτοιμα φιλέτα γλώσσας στα κατεψυγμένα προιόντα των σουπερμάρκετς. Μπορεί να μην είναι το ίδιο με το φρέσκο ψάρι, είναι όμως μία πολύ οικονομική και εύκολη λύση.[3] Για να μη καεί και μαυρίσει το βούτυρο (με τις γνωστές συνέπειες -πικρίλα– στη γεύση του), μπορείτε να χρησιμοποιήσετε κ α θ α ρ ι σ μ έ ν ο βούτυρο (ή “beurre clarifie”, “clarified butter”, “burro clarificato”, “ghee” ή και “ghi”, όπως είναι μερικά από τα ονόματά του. Είναι ένα βούτυρο από το οποίο έχουμε αφαιρέσει το νερό αλλά και τα στερεά του στοιχεία (κασεΐνη και άπαχο γάλα), και δεν περιέχει παρά μόνον λίπη (λιπίδια). Αυτό το βούτυρο έχει την ιδιότητα να μη καίγεται εύκολα (ακόμη και εάν τηγανίζετε αρκετή ώρα). Ακόμη, διατηρείται πολύ περισσότερο, και μάλιστα και εκτός ψυγείου. Στο άρθρο που υπάρχει στο site, μπορείτε να διαβάσετε όχι μόνο τι κερδίζετε με τη χρήση του, αλλά και πως μπορείτε να το φτιάξετε εύκολα και στο σπίτι.[4] Καλό είναι να αποφύγετε να “στριμώξετε” τα φιλέτα της γλώσσας μέσα στο τηγάνι, είναι πολύ ευαίσθητα και στο γύρισμα από τη μία πλευρά στην άλλη θέλουν προσοχή. Για τον λόγο αυτό γράφω να τα τηγανίσετε δύο-δύο. Σε αυτή τη περίπτωση, επειδή το πιάτο σερβίρετε πολύ ζεστό, μόλις ετοιμασθεί και η δεύτερη δυάδα, ξαναβάζουμε την πρώτη (που την διατηρούμε ζεστή) για άλλα 15 δευτερόλεπτα από κάθε πλευρά και σερβίρουμε και τα τέσσερα μαζί. Εάν είστε “μετρ του γυρίσματος” και δεν φοβάστε μη σας διαλυθούν οι γλώσσες, αγνοήστε την παρατήρηση και χρησιμοποιήστε μεγάλο τηγάνι που να τις παίρνει μέσα όλες. Θα τελειώσουν μια ώρα αρχύτερα και όλες ταυτόχρονα.[5] Εάν θέλετε μία ελαφρώς πιο πικάντικη εκδοχή, διαλύστε στον χυμό του λεμονιού ένα κουταλάκι (ή και δύο) μουστάρδας και περιχύστε με αυτό το διάλυμα τις γλώσσες. Προς αυτή τη κατεύθυνση βοηθάει και η αντικατάσταση του μαϊντανού με φρέσκο κρεμμυδάκι.
Αλμυρά muffins με λιωμένη καρδιά τυριών και ζαμπόν
Νόστιμα, γρήγορα και απλά στη παρασκευή τους αλμυρά κεκάκια. Ένα snack για όλες τις ώρες.
Λίγα μυστικά ακόμα
[1] Η συνταγή που βρήκα είχε για την “καρδιά” του muffins κομμάτια τυριού brie, όταν έφθασα όμως στο σουπερμάρκετ είχα ξεχάσει το όνομά του... Είμαι λοιπόν σε θέση να σας διαβεβαιώσω ότι γίνονται και με οποιοδήποτε άλλο τυρί που λιώνει. Αν και πιστεύω πως με brie θα ήταν ξ ε χ ω ρ ι σ τ ά!!![2] Η προσθήκη του αλευριού (και, μαζί του, του baking powder) γίνεται κοσκινίζοντάς τα. Με τον τρόπο αυτό διασφαλίζουμε ότι αυτος ο παράγοντας φουσκώματος αναμειγνύεται ομοιόμορφα με το αλεύρι (σε κάποιες μάλιστα συνταγές μπορεί να δείτε να λένε“κοσκινίζουμε τρεις φορές αυτά τα υλικά”, ακριβώς για να διασφαλισθεί ότι θα αναμειχθούν κ α λ ά και ο μ ο ι ό μ ο ρ φ α), κάτι που θα επιτρέψει στις φυσαλίδες αέρα που θα δημιουργηθούν να φουσκώσουν ομοιόμορφα το μείγμα. Το κοσκίνισμα όμως γίνεται και για ένα άλλο λόγοΓια καλύτερη ο ξ υ γ ό ν ω σ η του μείγματος των στερεών υλικών αφού, με το κοσκίνισμα αραιώνουν οι μικροκόκκοι του αλευριού, μπαίνει ανάμεσά τους οξυγόνο που στη συνέχεια θα ευνοήσει την καλύτερη δέσμευση των υγρών, θα βελτιώσει το φούσκωμα με αποτέλεσμα πιο φουσκωμένα και σπογκώδη muffins. Βέβαια, ο κανόνας αυτός ισχύει για όλα τα είδη μειγμάτων και ζυμών, ιδιαίτερα για στο ψωμί βοηθάει να πάρουμε ένα καλά φουσκωμένο ψωμί με αφράτη, “κυψελωτή” (τη λένε έτσι ; ) ψίχα.[3] Το ανακάτεμα των υλικών γίνεται χωριστά για τα σ τ ε γ ν ά και τα υ γ ρ ά (ή καλύτερα, εκείνα που έχουν υ γ ρ α σ ί α). Ο λόγος είναι ότι θέλουμε να αποφύγουμε την πρόωρη επαφή της σόδας με κάποιο υγρό στοιχείο, γιατί τότε θα άρχιζε από νωρίς η δραστηριοποίησή της (παραγωγή διοξειδίου του άνθρακα, το οποίο σχηματίζει φυσαλίδες, που με τη σειρά τους φουσκώνουν το μείγμα).Όταν πια ενώσουμε τα μεν με τα δε, ανακατεύουμε λίγη ώρα, ακριβώς για τον ίδιο λόγο, για να μπει γρήγορα το μείγμα στις φόρμες και στον φούρνο πριν προλάβουν να σχηματισθούν οι φυσαλίδες που θα το φουσκώσουν. Αυτό πρέπει να γίνει μέσα στον φούρνο, όπου η θερμότητα θα σφίξει το φουσκωμένο μείγμα και οι φυσαλίδες θα παραμείνουν μόνιμα “παγιδευμένες” εκεί μέσα.Για να ανακατευθεί, όμως, σε λίγο χρόνο, πρέπει οι κινήσεις μας να είναι γ ρ ή γ ο ρ ε ς και δ υ ν α τ έ ς, να ανακατεύουν πραγματικά, να έχουν αποτέλεσμα. Να γιατί «ανακατεύουμε με “γεμάτες” και γρήγορες κινήσεις για καμιά 10ριά φορές, όχι περισσότερο». Στην πραγματικότητα, 10 φορές μόνο μπορεί να αποδειχθούν πολύ λίγες για να ενωθούν σωστά τα υλικά, ας είναι και 15, θέλω να δείξω ότι πρέπει να κινηθείτε γρήγορα.Το αλάτι το προσέθεσα στο μείγμα των υγρών, για να μην έρθει σε επαφή με το baking powder, παρά μόνο στο τέλος. Αν και αυτό ξέρω να ισχύει για τη μαγιά της μπύρας… Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι είναι απαραίτητο και με τις χημικές μαγιές (γιατί, τι είναι το baking powder;), καλύτερα όμως να είμαι από την πλευρά της ασφάλειας...Οι συνταγές προτείνουν συνήθως οι θήκες για τα muffins να γεμίζουν μέχρι τα 2/3 του ύψους τους. Εμένα όμως μου αρέσει τόσο αυτός ο “τρούλος” που σχηματίζεται όταν φουσκώνουν (το σχήμα τους όταν βγούν από τις φόρμες μου θυμίζει έντονα μανιτάρι.....) που γεμίζω τις φόρμες μέχρι επάνω, μέχρι μισό εκατοστό από το χείλος. Το γεγονός μάλιστα ότι χρησιμοποιούμε ταψάκι με ενσωματωμένες 12 φόρμες, αποκλείει το ενδεχόμενο να ξεχειλίσει το μείγμα κατά το φούσκωμα και να χυθεί, λερώνοντας τον φούρνο.
Η μελιτζανοσαλάτα μας, αλλιώς : “baba ghannouj”
Εσείς μπορεί να ξέρετε την «μητέρα όλων των μαχών», έχουν φροντίσει τα διάφορα media να σας την μάθουν, με την ευκαιρία των πολέμων στον Κόλπο, στο Αφγανιστάν και, προσεχώς, (φευ) στη Συρία, εγώ σήμερα θα σας παρουσιάσω τον «πατέρα όλων των γουδοχεριών» ή αν θέλετε, τον “baba” των “ghan” και, τέλος, το “bābā ghanūj” ή “baba ghannouj”, ή και “baba ghannoug”, ανάλογα με το ποιος το λέει.Ναι, αναφέρομαι στη γνωστή (;) μεσο-ανατολίτικη (αλλά και βορειο-αφρικάνικη) σαλάτα από ψητή μελιτζάνα, με την καπνιστή και σκορδάτη γεύση. Την «ξαδέρφη» της δικής μας μελιτζανοσαλάτας που έχει επιπλέον μέσα της και μία γερή δόση ταχίνι. Και που, σαν ξαδέρφες που είναι, τις βρίσκει κανείς και τις δύο είτε ...ξανθές (σαν αλοιφές), είτε μελαχροινές (σαν πηκτή σάλτσα, με μαλακά κομμάτια μελιτζάνας μέσα)Η παρασκευή της είναι πολύ εύκολη στο σπίτι, σαν της απλής μελιτζανοσαλάτας. Στο site υπάρχει ήδη μία συνταγή από την “ελενακι” , η συνταγή που θα βρείτε εδώ πιο κάτω είναι λίγο πιο ήπια, όχι με υφή αλοιφής, αλλά με ολόκληρα κομμάτια μελιτζάνας και με, αναλογικά, περισσότερο αισθητή την παρουσία του λεμονιού, για πιο ξινούτσικο αποτέλεσμα. Η “τιμωρία” μου στις δύο κυρίες του σπιτιού μας, για τους “περιορισμούς” που μου επέβαλαν σε άλλα σημεία της συνταγής !!! (δείτε “Μυστικά” [3] και [4])
Λίγα μυστικά ακόμα
1] Όπως αναφέρω και μέσα στη συνταγή, το τελικό αποτέλεσμα πρέπει να είναι μία πηκτή κρέμα, όπου θα αντιλαμβάνεσθε τα κομμάτια της μελιτζάνας, κάτι σαν την “μοναστηριακή” μελιτζανοσαλάτα και όχι την μελιτζανοσαλάτα τύπου “αλοιφή”. Αυτός είναι και ο λόγος που ΔΕΝ ΔΙΝΩ στα υλικά ακριβή ποσότητα για το ελαιόλαδο, βάλτε αρχικά μία ποσότητα περίπου 30 ml (2 κουταλιές), συνεχίστε με τον χυμό του λεμονιού και “διορθώστε” την τελική πυκνότητα με επιπλέον ελαιόλαδο, πάντα λίγο-λίγο και ανακατεύοντας (για να μη σας ξεφύγει και γίνει νερουλή). Εξαρτάται από το μέγεθος των μελιτζάνων αλλά και από το ...πόσες έμειναν μετά το ψήσιμο. Εάν μπορώ να σας δώσω μία κατεύθυνση, για 2 μέτριες μελιτζάνες υπολογίστε το ελαιόλαδο στα 60 ml πάνω κάτω.2] Η θερμοκρασία του φούρνου και ο χρόνος, δίνονται για στατικό φούρνο. Κάνει, φυσικά και η λειτουργία του αέρα (μάλιστα μπορείτε εκεί να μειώσετε αισθητά τη θερμοκρασία, στους 160 βαθμούς αλλά και το χρόνο κατά ένα 10λεπτο), στη λειτουργία όμως του grill στον στατικό φούρνο μπορείτε να ελπίζετε ότι θα αποκτήσουν ίσως και μία μυρωδιά καμένου, πάντα ευχάριστη σε τέτοιες παρασκευές.Μπορείτε και να ανεβάσετε τη θερμοκρασία (στους 200ο σε στατικό) και τότε θα μειώσετε και τον χρόνο κάτω και από τον μισό (ακόμη και κάτω από τα 40 λεπτά), μεγάλη προσοχή μόνο να μη σας καούν και δεν μείνει τίποτα στο εσωτερικό τους... Αν έχετε να τις ψήσετε σε ξύλα ή σε κάρβουνα, δεν το συζητούμε, είναι σαφώς καλύτερα !!!3] Η εκδοχή αυτή είναι πιο ήπια από την παραδοσιακή λιβανέζικη, με δύο μόνο σκελίδες σκόρδο αντί των 4 ή και 5 που θα μπορούσατε ίσως να χρησιμοποιήσετε για αυτή τη ποσότητα μελιτζάνας. Ήταν όμως μία απαραίτητη παραχώρηση που έπρεπε να κάνω, για να έχει το “καλώς έχει”, την αποδοχή της γυναίκας μου. Ακόμη και έτσι είναι ένα πολύ-πολύ νόστιμο πιάτο.4] Εάν πάλι θέλετε να την κάνετε πιο καυτερή (άλλος περιορισμός εδώ, από την κόρη μου αυτή τη φορά...) μπορείτε να της προσθέσετε ένα γερό (φουσκωτό) κουταλάκι καυτερό πιπέρι (cayenne). Μόνο να ήξεραν τι μου στερούν... (πάρτε μία εικόνα εδώ)5] Στο ψήσιμο του σκόρδου, τη λαδόκολλα την θέλετε για να ΜΗΝ έρχεται σε ΑΜΕΣΗ ΕΠΑΦΗ το τρόφιμο (το σκόρδο) με το αλουμινόχαρτο, μπορεί να είναι βλαβερό. Εάν δεν “σας λέει” τίποτα αυτό, μπορείτε και να την παραλείψετε και να τις “πακετάρετε” κατευθείαν στο αλουμινόχαρτο. Και τα δύο κομμάτια, της λαδόκολλας και του αλουμινόχαρτου, να μην είναι τεράστια, απλά να χωρούν άνετα τις σκελίδες σας.Όταν ψηθούν, ανοίγετε ΜΕ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΟΧΗ το περιτύλιγμά τους –το πιθανότερο είναι να υπάρχει καυτός ατμός στο εσωτερικό του. Ίσως να είναι, μάλιστα, καλλίτερα να το αφήσετε να κρυώσει λίγο πριν επιχειρήσετε να το ανοίξετε. Ξεφλουδίζοντας τις σκελίδες θα διαπιστώσετε ότι είναι μαλακές, ζουμερές, καραμελωμένες, και πολύ έτοιμες να λιώσουν πολύ εύκολα μέσα στη σαλάτα μελιτζάνας (αλλά και να αλειφθούν πχ πάνω σε ψωμί ή σε κράκερς...
Μία πικάντικη μαρμελάδα κορόμηλο με καρυκεύματα
Ετοιμασθείτε για (μία ακόμη) μαρμελάδα “ε ι δ ι κ ώ ν _ α π ο σ τ ο λ ώ ν” . Μία μαρμελάδα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί, το ίδιο καλά, είτε αλειμμένη σε ψωμί, για πρωινό ή και για την παρασκευή γλυκών, είτε και για την συνοδεία αλμυρών πιάτων (ιδιαίτερα ψητών ή βραστού κρέατος).Συνεχίζοντας και φέτος την ...παράδοση (και αφού και η κορομηλιά μας συνεχίζει κι αυτή φέτος να γεμίζει με βαθυκόκκινους –τι χρώμα κι’ αυτό– καρπούς), μετά την «Μαρμελάδα κορόμηλο αρωματισμένη με κανέλλα», την «Μαρμελάδα κορόμηλο “μεθυσμένη” με βύσσινο λικέρ», αλλά και την «Μαρμελάδα κορόμηλο με φρέσκα καρύδια», σειρά έχει φέτος μία μαρμελάδα πολλών οκτανίων, μία μαρμελάδα με ......μπαχαρικά !!!
Λίγα μυστικά ακόμα
[1] Η συνταγή ήθελε τα κορόμηλα να ξεκουκουτσιάζονται, ήδη στο βήμα 1. Είτε με το ειδικό εργαλειάκι που χρησιμοποιούμε για τα βύσσινα/κεράσια, είτε κόβοντας τα φρούτα με μαχαίρι και απομακρύνοντας τα κουκούτσια. Μικρός ή μεγάλος, μπελάς πάντως. Και χάνεται και μία μικρή ποσότητα φρούτου, που είναι κολλημένη στα κουκούτσια Εάν εσείς, όμως, αποφασίσετε να τα αφαιρέσετε από την αρχή, στο βήμα 8 μπορείτε και να ρίξετε τον πολτό σε ένα μπλέντερ (τμηματικά, δεν χωράει να μπει όλος μαζί.) και τα λιώνετε μέχρι να γίνουν κρέμα (έτσι, όμως, θα χάσετε την ευχαρίστηση να νοιώθετε. Εάν έχετε μπλέντερ βυθίσεως –ράβδο– τα πράγματα γίνονται πολύ πιο απλά. Τα λιώνετε κατευθείαν μέσα στη κατσαρόλα. Και περνάτε κατευθείαν στο βήμα 13.[2] Το πέρασμα του πολτού των φρούτων από το τρυπητό είναι, πράγματι, πολύ απλή διαδικασία. Με είχε προϊδεάσει για αυτό η λεμονάδα (υπάρχει και ένα σχετικό σχόλιό της στη μαρμελάδα κορόμηλο της angy85 Και, πράγματι, μετά από 25 λεπτά βράσιμο, τα φρούτα είχαν μαλακώσει τόσο που διαλύονταν εύκολα και ο αραιός πολτός του περνούσε εύκολα από τις τρύπες. Με τον τρόπο αυτό η μαρμελάδα μας θα γίνει απόλυτα καθαρή.[3] Ναι, αλλά όπως λέει η angy85, “έτσι δε μένουν κομματάκια από τη φλούδα μέσα στη μαρμελάδα & τα θέλω οπωσδήποτε” Συμφωνώ, και εμένα μου αρέσουν, και πρέπει να βρεθεί μία λύση. Που, τελικά, είναι πολύ απλή. Έτσι όπως έχουν χλιαρύνει τα λιωμένα φρούτα, εύκολα “ψαχουλεύουμε” στον πολτό τους και αφαιρούμε το μόνο σκληρό πράγμα που υπάρχει. Τα κουκούτσια. Εάν, δε, έχετε εκείνη την λίγη υπομονή που χρειάζεται, μετράτε πριν από το βράσιμο τα φρούτα (δεν είναι και τίποτα σπουδαίο, είναι περίπου 80 με 100 στο κιλό) και έτσι γνωρίζετε ακριβώς τον αριθμό των κουκουτσιών. Η διαδικασία, angy, είναι πολύ πιο απλή (και πολλαπλά πιο καθαρή) από το ξεκουκούτσιασμα. Και δεν χάνεται ίχνος φρούτου. Δοκίμασέ την στην .....επόμενη σοδειά.[4] Είχα την τύχη να μου φέρουν από τον Πόρο ένα –τόσο δα– βαζάκι μ έ λ ι _ π ο ρ τ ο κ α λ ι ά ς. Με την υπόδειξη να μην το ...ξεχάσω στο ντουλάπι και να το φάμε γρήγορα. Γιατί χάνει μεγάλο μέρος από τα θρεπτικά συστατικά του. Έτσι, “χαλάλισα” μία γερή κουταλιά στη μαρμελάδα, προς το τέλος του βρασμού, όταν πια είχε αρχίσει να δένει. Εξαιρετικό άρωμα κάπου ..... στο βάθος. Το μέλι πορτοκαλιάς έχει μία ιδιαίτερη γεύση και υπέροχο άρωμα.[5] Η συνταγή προέβλεπε στο μείγμα των μπαχαρικών και κάρυ (curry), όπως και την προσθήκη θυμαριού στην τελευταία φάση του μαγειρέματος. Φαντασθείτε τι αρώματα !!! Τι γεύση !!! Αν και διόλου παραδοσιακός σε τέτοια θέματα, δίστασα και απέφυγα να τα προσθέσω. Αυτή τη φορά, τουλάχιστον. Και αυτό γιατί σε εμάς θα χρησιμεύσει περισσότερο σαν γλυκό (για τις πρωινές μας “γευστικές εξερευνήσεις”), παρά σαν συνοδεία σε αλμυρά πιάτα. Σκέφτομαι όμως ότι π ρ έ π ε ι να την δοκιμάσω και έτσι..... Επίσης, επειδή δεν είχαμε στο σπίτι, δεν χρησιμοποίησα ούτε σπόρους παπαρούνας. Δεν ξέρω να σας πω εάν ..... έχασα και πόσο.[6] Η συνταγή δεν μιλούσε για πρόσθετο νερό. Και μπορείτε να μη βάλετε καθόλου. Εγώ “ξέπλυνα” τα κουκούτσια που αφαίρεσα στο βήμα 12 σε μισό φλυτζάνι νερό και το πρόσθεσα στη συνέχεια στο δεύτερο μέρος του βρασμού. Για να βοηθήσω το γρήγορο δέσιμο της μαρμελάδας (όσο πιο γρήγορα δέσει, τόσο περισσότερο διατηρεί τη γεύση και τα αρώματα του φρούτου), χρησιμοποίησα τα κουκούτσια. Ακόμη καλύτερο αποτέλεσμα θα είχα εάν έριχνα ένα ή και δύο μήλα, κομμένα σε κομματάκια μήλου (δείτε σε άλλη, παλαιότερη συνταγή), ήδη από την αρχή του βρασμού και χρησιμοποιούσα και τα κουκούτσια τους, δεμένα στο ίδιο τουλπάνι μαζί με εκείνα των κορόμηλων). Η πηκτίνη τους θα μείωνε ακόμη περισσότερο τον χρόνο βρασμού κι η γεύση τους ταιριάζει πολύ καλά με εκείνη των κορόμηλων.Όταν προσθέτετε τα μπαχαρικά στην μαρμελάδα (είτε σε αυτήν την “light” εκδοχή της, είτε –πολύ περισσότερο– στην “πλήρη” με το curry και το θυμάρι, καλό θα είναι να πηγαίνετε “δοκιμάζοντας”, από λίγο κάθε φορά, έτσι ώστε να την φέρετε “στα μέτρα σας”.Στο βιβλίο που βρήκα τη συνταγή, της Food Editore, την προτείνει με ένα μαύρο, αρωματικό τσάι και με ψωμάκια βουτύρου. Το Lidl έχει μία συσκευασία με κάτι πολύ αφράτα τέτοια ψωμάκια, τα έχει λιανίσει η κόρη μου. Πρέπει να φροντίσω για το μαύρο τσάι, τώρα. Αυό, όμως, μετά τις διακοπές.[7] Ξεκίνησα από 2 κιλά (170 κομμάτια) κορόμηλα. Μετά την αφαίρεση των κουκουτσιών, μέτρησα 1.450 γραμμάρια πολτό κορόμηλου. Η ζάχαρη που χρησιμοποίησα ήταν 650 γραμμάρια (ακολούθησα τον μέσο όρο της υπόδειξης της λεμοναδα για 400 με 500 γρ ανά κιλό πολτού). Η ζάχαρη δεν κάλυπτε καθόλου τη γεύση της, που ήταν όσο .....απολαυστικά ξινούτσικη την ήθελα. Ευχαριστώ λεμονάδα !!!Με αυτές τις ποσότητες φρούτων και ζάχαρης, πήρα ένα μεγάλο βάζο του ενός λίτρου και ένα μικρό των 250 ml. (Και θα έφαγα ...επιτόπου και άλλες 4-5 κουταλιές !!!)Και αυτή η μαρμελάδα (όπως και η αντίστοιχη η αρωματισμένη με την κανέλλα θέλει να την αφήσετε να ανοιχθεί μόνο μετά από ένα 6μηνο. Και “πιάνει κορυφή” , γίνεται εξαίσια, μετά από ένα χρόνο. Από τις περσινές απόπειρες άφησα πράγματι ένα βαζάκι, έτσι, για να αποκτήσω ίδια άποψη. Νομίζω ότι πράγματι ήταν καλύτερη. Ή, είχα προλάβει να ξεχάσω τη γεύση της μέχρι την άνοιξη ..... Δοκιμάστε το.
Ένα flan (ή μήπως clafoutis;) με κορόμηλα. Όνειρο!
Αυτή τη φορά το γλυκό μας δεν είναι “με κλεμμένα”. Όχι ότι έχασα το …χούι, απλά φέτος ο κήπος μας έβγαλε τόσα πολλά κορόμηλα που δεν χρειάσθηκε να …ξενοκοιτάξω.Όταν έφτιαξα το γλυκό για τη γιορτή της γυναίκας μου, εκείνη υπέθεσε ότι το είχα αγοράσει από τον Paul, το γνωστό ζαχαροπλαστείο, με μαγαζιά σε διάφορα μέρη της Αθήνας. Είχε κάτι το …”γαλλοπρεπές” είναι αλήθεια, και αυτό εξηγεί γιατί εγώ από τη μεριά μου το βρήκα μάλλον έξω από τα γούστα μου.Εσείς εάν θέλετε, μπορείτε να το δοκιμάσετε και να μου πείτε ποιόν δικαιώνετε..
Λίγα μυστικά ακόμα
Βρίσκω τα 150 γραμμάρια ζάχαρης μάλλον υπερβολικά. Ακόμη και τα 100, εδώ που τα λέμε… Αλλά αυτό είναι θέμα γούστου. Εγώ λοιπόν, χρησιμοποίησα μόνο 100 γραμμάρια (τα μισά από τα οποία ήταν καστανή ζάχαρη, εκεί οφείλεται και το σκούρο (και όχι λευκό) χρώμα των κτυπημένων αυγών με τη ζάχαρη). Ειλικρινά, και δεν βρήκα να του λείπει του γλυκού η ζάχαρη. Εάν μάλιστα τα κορόμηλα είναι πολύ ώριμα (άρα και γλυκά) σκέπτομαι ότι θα μπορούσε η ποσότητα της ζάχαρης να είναι ακόμη πιο μικρή (ακόμη και στα 80 γραμμάρια ίσως).Επίσης, έχω την εντύπωση ότι είναι λίγο πιο στεγνό απ’ ότι ένα παραδοσιακό flan, χωρίς όμως να είναι με τίποτα στεγνό. Δοκιμάστε το και πείτε μου πως θα το λέγατε.Μία ωραία παραλλαγή είναι να κάνετε το γλυκό με βερύκκοκα, όχι μόνο με φρέσκα (ό,τι πρέπει αυτήν την εποχή) αλλά και αποξηραμένα, που θα τα μουλιάσετε για κάποια ώρα μέσα σε …πράσινο τσάι.Τόσο το flan όσο και το clafoutis έχουν τη δική τους φόρμα που τα ετοιμάζουμε. Στρογγυλή και κάπως βαθιά (όχι για τάρτες, δηλαδή).
Ψητά μανιτάρια, γεμιστά με τυρί και ντομάτα
Είναι τόσο γρήγορο στην ετοιμασία του πιάτο, που δεν αξίζει να γράφεις μακριές περιγραφές.Είναι τόσο νόστιμο πιάτο, που θα το αδικήσεις αν γράψεις μακριές περιγραφές.Είναι τόσο πλούσιο σε θερμίδες πιάτο, που...”καλύτερα να πάς για τρέξιμο αντί να κάθεσαι και να γράφεις μακριές περιγραφές”.Είναι τόσο οικονομικό πιάτο, που δεν αξίζει να χαλάσεις τόσο μελάνι γράφοντας μακριές περιγραφές.
Λίγα μυστικά ακόμα
Όπως θα είδατε, οι ποσότητες των υλικών δεν δίνονται με ακρίβεια. Άλλωστε, δεν μπορούν να προσδιορισθούν με ακρίβεια, αφού καθορίζονται κυρίως από το μέγεθος των μανιταριών, από την όρεξή σας αλλά και από τις προτιμήσεις σας (εάν ένα υλικό σας αρέσει περισσότερο ή λιγότερο σε σχέση με κάποιο άλλο).Κάνοντας μία παραδοχή ότι τρία τέτοια γεμιστά μανιτάρια, ενός μέτριου προς μεγάλο μέγεθος (με διάμετρο του καπέλου τους κάπου εκεί, στα 6 εκατοστά), θα χρειασθείτε έξι τέτοια μανιτάρια ανά άτομο. Σύνολο 12 το ζευγάρι ή 24 οι τέσσερις.Δεν είναι και λίγα, δείτε πόσο όγκο πιάνουν 24 μανιτάρια αυτού του μεγέθους μέσα στο ψυγείο και... φτιάξτε τα αμέσως, μην τα αφήσετε να σας δεσμεύουν ένα ολόκληρο ράφι. Κυρίως όμως, φτιάξτε τα όσο είναι φρέσκα. Χάνουν την φρεσκάδα τους και τη νοστιμιά τους πολύ γρήγορα, μέσα σε λίγες ώρες.Το μέγεθος των μανιταριών και ο αριθμός που θα ετοιμάσετε, καθορίζει τις ποσότητες και των άλλων υλικών. Είναι όμως υλικά τόσο απλά, που υπάρχουν ανά πάσα στιγμή σε κάθε σπίτι (λέμε τώρα...) που μπορείτε να τα έχετε δίπλα σας και να χρησιμοποιήσετε τις ποσότητες που θα απαιτηθούν. Οι κανόνες είναι απλοίη μαργαρίνη (και πολύ περισσότερο το φρέσκο βούτυρο) με μέτρο, ίσα ίσα για να νοτίσει και νοστιμέψει τα μανιτάρια, το τυρί όσο σας αρέσει αρκεί να μη ρίξετε ένα “βουνό” από πάνω, θα εμποδίσει τη ντομάτα και αυτή η τελευταία και πάλι όση θέλετε, με τον προηγούμενο περιορισμό. Τελεία!!!
Κοτόπουλο με πικάντικη σάλτσα carry με πιπεριές και ρύζι venere
Ένα πλήρες πιάτο. Ένα πιάτο με κοτόπουλο (ψαχνά, ζουμερά κομμάτια στήθους), με υπέροχα χρώματα (χάρις στις διαφορετικού χρώματος πιπεριές), με δυνατές γεύσεις (ας όψεται η …πληθωρική παρουσία του carry, αλλά και η έντονη της καυτερής πιπερίτσας), και με μία “συνοδεία-έκπληξη”. Μία …Μαύρη Αφροδίτη, όνομα και πράγμα!Ένα ρύζι διαφορετικό που, εάν αποφασίσετε να το δοκιμάσετε, θα κλέψει τις καρδιές σας.
Λίγα μυστικά ακόμα
[1] Το ρύζι venere είναι ένα ρύζι αναποφλοίωτο (αφαιρείται μόνο η φλούδα του που δεν είναι βρώσιμη), με μία πολύ ιδιαίτερη γεύση και με ένα άρωμα που θυμίζει φρεσκο-ξεφουρνισμένο ψωμί!Το ρύζι venere (προφέρεταιΒένερε) είναι ένας τύπος ρυζιού σκούρου χρώματος (σκούρο μωβ) και πολύ πλούσιο σε θρεπτικές ουσίες. Το σκούρο χρώμα του οφείλεται στο χρώμα της εξωτερικής του στιβάδας, του περικάρπιου, ενώ εσωτερικά είναι άσπρο.Με προέλευση την Κίνα (όπου μέχρι το ‘800 καλλιεργείτο, σαν “μαύρο ρύζι”, αποκλειστικά για τον Αυτοκράτορα και την Αυλή του), το ρύζι venere έχει πάρει το όνομά του από την Θεά του έρωτα, την Αφροδίτη (Venere για τους Ρωμαίους), ακριβώς επειδή στην αρχαία Κίνα του αποδίδοντο ιδιαίτερα υψηλές αφροδισιακές ιδιότητες.Το ρύζι, λοιπόν, αυτό μπορεί να μαγειρευθεί (να βράσει) με περισσότερους από ένα τρόπουςΟ πρώτος είναι αυτός που είδαμε μόλιςΓεμίζουμε την κατσαρόλα με νερό, όταν αυτό βράσει αλατίζουμε, ρίχνουμε το ρύζι (που το έχουμε ξεπλύνει κάτω από κρύο νερό, προηγουμένως, μέσα σε ένα σουρωτήρι με λεπτή διάτρηση) και το βράζουμε για 30 λεπτά (μπορεί και 35 ή και 40, ανάλογα με την ποιότητα του ρυζιού, πρέπει ΠΑΝΤΑ να το δοκιμάζουμε).Πολύ ώρα, ε; Εάν θέλετε ΝΑ ΜΕΙΩΣΕΤΕ αυτόν τον χρόνο (συνεπώς και την κατανάλωση ενέργειας), δεν έχετε παρά να αφήσετε το ρύζι να μουλιάσει, για κανένα 3ωρο, πριν αρχίσετε να το μαγειρεύετε. Ή, να αγοράσετε κάποια ποικιλία parboiled, υπάρχουν και τέτοιες. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις, ο χρόνος βρασμού θα μειωθεί στα 18-20 λεπτά. Μετά το βράσιμο το σουρώνουμε στο ίδιο πάντα σουρωτήρι με τη λεπτή διάτρηση (για να μη μαζεύουμε τα σπυριά του ρυζιού σε όλο το νεροχύτη μας…), περνώντας το από κρύο τρεχούμενο νερό, ενέργεια που θα διακόψει ακαριαία τον βρασμό του.Υπάρχει και άλλος τρόπος. Αφήνοντάς το να μαγειρευθεί κατά ένα μεγάλο μέρος εκτός φωτιάς, μέσα στα υγρά του. Σε αυτήν την περίπτωση, έχει ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΣΗΜΑΣΙΑ η αναλογία ρυζιού-νερούΓια κάθε μέρος ρυζιού υπολογίζουμε ακριβώς το διπλάσιο (σε όγκο, όχι σε βάρος) νερό. Στην κατσαρόλα ρίχνουμε το ρύζι μαζί με ΚΡΥΟ νερό (τόσο όσο του αναλογεί), σκεπάζουμε την κατσαρόλα, φέρνουμε το νερό σε βρασμό, χαμηλώνουμε την ένταση στο μάτι, αλατίζουμε και σιγοβράζουμε σκεπασμένο για 10 λεπτά. ΜΟΝΟ!!! Κατεβάζουμε από το μάτι και αφήνουμε το ρύζι να συνεχίσει να μαγειρεύεται μέσα στο νερό όπου έβρασε, για τουλάχιστο 2 ώρες, διατηρώντας την κατσαρόλα σκεπασμένη. Το ρύζι θα συνεχίσει να βράζει με τη θερμότητα που έχει αναπτυχθεί μέσα στην κατσαρόλα από το ίδιο το νερό και τους ατμούς του, και θα απορροφήσει σιγά-σιγά όλο το νερό. Όταν πια θα το θελήσουμε να το χρησιμοποιήσουμε, ελέγχουμε εάν είναι έτοιμο και, είτε το ξαναβάζουμε για λίγα λεπτά στο μάτι για να ολοκληρωθεί ο βρασμός του, είτε απομακρύνουμε το νερό που ενδεχομένως δεν έχει απορροφηθεί, σουρώνοντάς το.Αυτό το υπέροχο ρυζάκι, όμως, μαγειρεύεται και στον φούρνο, αφού το απλώσουμε ομοιόμορφα σε ένα πυρίμαχο σκεύος, του προσθέσουμε νερό που έχουμε βράσει ξεχωριστά (όχι απλά ζεστάνει αλλά ΒΡΑΣΕΙ, και σε αναλογία και εδώ προσεκτικά υπολογισμένη, 1 μέρος ρύζι2 μέρη νερό), καλύψουμε το σκεύος με αλουμινόχαρτο (έτσι κι’ αλλιώς ΔΕΝ έρχεται σε επαφή με το φαγητό) και το ψήσουμε στους 190 βαθμούς για περίπου 50 λεπτά. Στο τέλος αυτού του χρόνου αφαιρούμε το αλουμινόχαρτο, ανακατεύουμε το ρύζι μέσα στο σκεύος, δοκιμάζουμε εάν είναι έτοιμο και, σε αντίθετη περίπτωση, ξανασκεπάζουμε και συνεχίζουμε το ψήσιμο για λίγα ακόμη λεπτά.
Για ποιον κτυπούν οι... “καμπανούλες” (φούρνου) ;
”Σάββατο κι’ απόβραδο … και άσε τι λένε ...” Άσχετο, αλλά μου ήρθε και αφού μου ήρθε να το γράψω.Αύριο όμως είναι πράγματι Κυριακή. Και η Sonia (σας έχω μιλήσει για τη Sonia του GialloZafferano ;), η Sonia, λοιπόν, έχει μία πρόταση για το κυριακάτικο πιάτοτο κλασσικό “pasta al forno”, ζ υ μ α ρ ι κ ά φ ο ύ ρ ν ο υ, δηλαδή, σε μία πιο “περίεργη” όμως εκδοχή. Με πλασμένα κεφτεδάκια αντί του παραδοσιακού κιμά. Αλλά τι κεφτεδάκια, λιλιπούτεια, κάτω και από 10 γραμμάρια το ένα !!!
Λίγα μυστικά ακόμα
Τα ζυμαρικά σας πρέπει να βράσουν και σουρώσουν λίγο χρόνο, αυστηρά τον μισό από στον συνιστώμενο (εάν όχι και λιγότερο), γιατί αλλιώς κινδυνεύουμε να μας μαλακώσουν πολύ, αφού θα μείνουν και αρκετή ώρα στον φούρνο.Σε κάποιους μπορεί η προσθήκη του αυγού να μην είναι τόσο ευχάριστη. Η γυναίκα μου θα τους κατανοήσει απολύτως. Ε, αφαιρέστε τα αυγά, δεν θα χάσετε και πολλά από γεύση.....Κάποιοι άλλοι, πάλι, μπορεί να σκεφθούν να τηγανίσουν τα κεφτεδάκια, αντί να τα μαγειρέψουν με σάλτσα. Κάντε το άφοβα. Η γεύση είναι και πάλι πολύ καλή, πιστεύω όμως ότι το πιάτο θα είναι λίγο πιο στεγνό. Εκτός και εάν παράλληλα, φτιάξετε και μία ωραία σαλτσούλα ..... Ε, τότε, πλησιάζετε το απόλυτο !!!Ετοιμάστε την και από την προηγούμενη και κρατήστε την στο ψυγείο. Θα την βάλετε στον φούρνο λίγο πριν την ώρα που θα καθίσετε στο τραπέζι. Μέχρι να δοκιμάσουν όλα τα καλούδια που θα τους έχετε ετοιμάσει, θα είναι έτοιμη να τη σερβίρετε .....
Μαρμελάδα λεμόνι (και βανίλια. Για Πριγκίπισσες..)
Η ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ, Ο ΜΑΝΑΒΗΣ ΚΑΙ Η ΜΑΡΜΕΛΑΔΑ - Παραμύθι για μεγάλους.“Πριγκηπέσα, έχω λεμόνια που και φυλακισμένοι θα το ‘σκαγαν για να ‘ρθουν να τα φάνε ...”Ναι, καλά, το φαντάζομαι … Μεταξύ μας, αυτοί θα το ΄σκαγαν από τη φυλακή και για πολύ λιγότερα πράγματα.Η πριγκηπέσα που φώναζε ο μανάβης έγειρε ντροπαλή πάνω μου. Ντροπαλή αλλά συνάμα και όλο καμάρι. Τι κι αν ο “πρίγκιπας” ήταν δυό μέτρα άνθρωπος και ‘κείνη μόλις ένα και εικοσιπέντε. Τι κι αν ήταν σκαμμένο το πρόσωπό του από τον ήλιο και εκείνη τώρα πρωτοβγαίνει από το “παλάτι” της. Τι κι αν εκείνος ήταν ένας οπωροπώλης στη λαϊκή αγορά του Αμαρουσίου και εκείνη η “πριγκηπέσα” (μου). Στοιχηματίζω ότι εσείς ένα μανάβη που να σας φωνάζει “πριγκηπέσα” δεν τον έχετε. Σωστά;Πέρα από την πλάκα, τώρα, και εγώ τα ίδια θα έκανα, όλο και σε κάποια ανάλογη εκδήλωση θαυμασμού θα προχωρούσα, μπροστά στη μόνη πελάτισσά μου κάτω από τα.... εξήντα. Και για να του ανταποδώσω την χειρονομία, σταματήσαμε στον πάγκο του, με την μικρή πριγκίπισσα “αρπαγμένη” στο αριστερό μου πόδι και με το κεφάλι χωμένο σχεδόν στη τσέπη μου, και ψώνισα μία δεκάδα ωραία, ζουμερά, ψ ι λ ό φ λ ο υ δ α λεμόνια. Τα έλεγε (και τα πλήρωσα για) β ι ο λ ο γ ι κ ά, αλλά άξιζαν την τιμή τουςΤη συνταγή την είχα ήδη εντοπίσει, οπότε ...“πριγκίπισσα, φύγαμε για το σπίτι. Πάμε να... μ α ρ μ ε λ α δ ώ σ ο υ μ ε”
Λίγα μυστικά ακόμα
Ένα “παραμύθι” που διαθέτει πριγκίπισσα δεν θα μπορούσε παρά να έχει και ένα.... π ρ ι γ κ ι π ι κ ό σ υ σ τ α τ ι κ ό. Και με πριγκιπικό κόστος. Και πράγματι το έχει. Την β α ν ί λ ι α. Ένα από την “ιερή τετράδα” των τροπικών καρπών (μαζί με τη ζάχαρη, τον καφέ και τη σοκολάτα) και ένα από τα ακριβότερα μπαχαρικά του κόσμου (μαζί με το σαφράν και το κάρδαμο) Γιατί πριγκιπικό ? Λέγεται ότι, ο αυτοκράτορας των Αζτέκων, Μ ο ν τ ε ζ ο ύ μ α, είχε κρατήσει για τον εαυτό του το αποκλειστικό προνόμιο να πίνει ένα κρύο διάλυμα σοκολάτας, αρωματισμένο με βανίλια και μπαχαρικά, που έλιωνε στο στόμα, το «τ σ ο κ ο λ ά τ λ». Συνήθεια και προνόμιο που υιοθέτησαν στη συνέχεια οι ισπανοί ευγενείς. Αν προσθέσετε το γεγονός ότι το φυτό βανίλια είναι μία ποικιλία της οικογένειας των ο ρ χ ι δ έ ω ν, θα μου δικαιολογήσετε τον χαρακτηρισμό πριγκιπικό.Διαλέγουμε λεμόνια χωρίς επικέρωση, στιλβώματα και άλλες τέτοιες αηδίες. Δεν είναι απαραίτητο να είναι βιολογικής καλλιέργειας (παρ’ ότι κάτι τέτοιο κακό δεν κάνει), εμένα μου προέκυψαν τέτοια.Διαλέγουμε λεπτόφλουδα λεμόνια γιατί έτσι το λευκό στρώμα κάτω από την φλούδα είναι πολύ πιο λεπτό και δεν πικρίζουν.[1] Τοποθετούμε το φρούτο με την εξωτερική, καμπύλη, επιφάνειά του προς τα κάτω, πάνω σε μία επιφάνεια εργασίας (προτιμήστε πλαστική και όχι ξύλινη, το ξύλο θα απορροφήσει μέρος του χυμού τους). Με τον τρόπο αυτό περιορίζουμε την ποσότητα του χυμού που θα χυθεί –και τελικά θα χαθεί– κατά το κόψιμο σε φέτες. (***)[2] Με την αφαίρεση του κεντρικού, λευκού, τμήματος του φρούτου, έχουμε αφαιρέσει το μεγαλύτερο μέρος των κουκουτσιών. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν και άλλα, ιδιαίτερα τα πιο μικρά και επιμήκη (το λεμόνι έχει κουκούτσια ακόμη και στην περιφέρεια, αμέσως κάτω από την φλούδα του) που πρέπει να αφαιρεθούν και αυτά.Εγώ την έφτιαξα με 900 γρ ζάχαρη. Και ήταν ξινούτσικη. Όπως την θέλω. Η αρχική, όμως, συνταγή την ήθελε με 1.200 γρ που εμένα μου φάνηκαν υπερβολικά. Έτσι, βέβαια, θα γίνεται γλυκιά, ακόμη και για δύσκολα παιδιά. Εσείς αποφασίζετε.Ι δ έ α _ 1Μία ιδέα είναι να χρησιμοποιήσετε και ένα ακόμη λεμόνι από το οποίο θα πάρετε μόνο την φλούδα του. Αφού αφαιρέσετε το λευκό στρώμα από το εσωτερικό της, την κόβετε σε πολλές λεπτές φέτες (πάχους σπιρτόξυλου ή και λίιιιιιγο πιο χοντρά.), αυτές στα δύο (έτσι που το κάθε κομμάτι να μην είναι πάνω από 4-5 εκατοστά), και να κρατήσετε τα κομμάτια αυτά της φλούδας για να τα προσθέσετε μόνο στο δεύτερο 45λεπτο βράσιμο (χρόνο αρκετό για να τα μαλακώσει πολύ αλλά και να τους επιτρέψει να διατηρηθούν ακέραια, να τα νοιώθετε στο στόμα.Ι δ έ α _ 2Στη θέση αυτού του τελευταίου λεμονιού, μπορεί να χρησιμοποιηθεί κάλλιστα ένα πορτοκάλι (όπως θα δείτε στις φωτογραφίες). Πέρα από την γεύση του, θα δώσει στη μαρμελάδα και μία διαφορετική χρωματική πινελιά.Αναφέρεται μέσα στη συνταγή ότι η κατσαρόλα στην οποία θα βράσει η μαρμελάδα, καλό θα ήταν να είναι κάποια με χοντρό πάτο, και αυτό γιατί έτσι κατανέμεται ομοιόμορφα η θερμοκρασία του ματιού της κουζίνας. Αν και το αναπαρήγαγα, οφείλω (και θέλω) να πω πως πιστεύω ότι αυτή η υπόδειξη είναι ένα .....κατάλοιπο του παρελθόντος (από τότε που μαγειρεύαμε σε πετρογκάζ) και ταυτόχρονα μία ..... ματιά στο μέλλον (όταν θα μπει στη ζωή μας το φωταέριο. Πράγματι, αυτή η συζήτηση έχει νόημα όταν η φωτιά κάτω από την κατσαρόλα είναι σημειακή, συγκεντρωμένη στο κέντρο της κατσαρόλας. Στη πλειονότητα των σημερινών συσκευών κουζίνας, η ένταση της θερμότητας είναι ήδη κατανεμημένη σε όλη την επιφάνεια του ματιού. Εδώ έχει σημασία η χρήση κατσαρόλας μεγέθους ίδιου με το μέγεθος του χρησιμοποιούμενου ματιού. Επειδή, όμως, πολλά πράγματα της κουζίνας μου διαφεύγουν, πολύ θα ήθελα να ξέρω αν είναι σωστή σαν σκέψη. Θα μου πει κανείς ?Η συνταγή είναι από το βιβλίο“Falling CloudberriesA World of Family Recipe ” της Tessa Kiros (Ελληνοκύπρια (από μπαμπά) και με... Φιλανδή μαμά, γεννημένη στο Λονδίνο και μεγαλωμένη στη νότια Αφρική)Ένα ενδιαφέρον άρθρο για την βανίλια, το πανάκριβο αυτό τροπικό αρωματικό (η συσκευασία (σε γυάλινο βαζάκι) με ένα “φασόλι” μέσα στοιχίζει 6,8 € σχεδόν 7 φορές το κόστος όλων των υπόλοιπων υλικών της μαρμελάδας), μπορείτε να βρείτε στο vita.gr
Fettuccine Alfredo. Ένα πιάτο “To Die For”
Η σαλτσούλα που συνοδεύει αυτό το πιάτο, γνωστή και σαν “τριπλό βούτυρο”, βασίζεται σε υλικά απλά, που πρέπει να είναι πολύ φρέσκα και πολύ καλής ποιότητας και που... μπα, τίποτα άλλο.Είναι μία πολύ εύκολη συνταγή, ελαφριά παραλλαγμένη από την παραδοσιακή (με την προσθήκη και κρέμας γάλακτος), που όμως θα σας κάνει να “επιστρέψετε” πίσω στη Ρώμη και στα στενά σοκάκια του ιστορικού της κέντρου, για να “ξαναγευθείτε” εκεί, στη via della Scrofa και στην “Trattoria Alfredo” το πεντανόστιμο αυτό πιάτο.Πως ; Δεν έχετε πάει ποτέ στη Ρώμη ; Ή δεν έχετε δοκιμάσει αυτά τα ζυμαρικά ; Ευκαιρία να το κάνετε, με αυτά σαν αφορμή προγραμματίστε ένα ταξείδι και απολαύστε, μεταξύ άλλων εξαιρετικών πιάτων και αυτές τις εξαιρετικές, σπιτικές, φετουτσίνε. Ένα πιάτο “άξιο για Δούκισσες”, όπως μπορείτε να δείτε στη συνέχεια, στα “Μυστικά”. Και, θυμηθείτε, μη κάνετε το λάθος των πολλών και τις ζητήσετε σαν Fetuccini (φετουτσίνι), στο αρσενικό τους..... “Κορδελίτσες” είναι, θηλυκού γένους, ακόμη και στα ελληνικά.....Εάν θέλετε να τις φτιάξετε μόνοι σας, μπορείτε να βρείτε τη συνταγή για σπιτικές φετουτσίνε με αυγά στα“Tα “Μεγάλα Μεγέθη”Tagliatelle και Fettuccine” .
Λίγα μυστικά ακόμα
[1] Ελλείψει τριμμένου parmigiano, ψιλόκοψα (σε πολύ-πολύ μικρά κυβάκια, για να διευκολύνω το λιώσιμο) μία πολύ καλή γραβιέρα που είχαμε σπίτι. Έλιωσε πολύ ωραία και έδωσε και μία ωραία γεύση στο φαγητό, ελπίζω ισάξια (ή περίπου) με εκείνη που θα έδινε το parmigiano. Εσείς επιδιώξτε να την κάνετε τη συνταγή με την κλασσική επιλογή.[2] Η ποσότητα του βούτυρου, για τα δικά μου τα γούστα, πιστεύω ότι είναι αρκετά μεγάλη. Όχι ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα, απλά ένα μέρος της παραμένει αναπορρόφητο από τις φετουτσίνε. Οα μπορούσε κάλλιστα να είναι 120-150 γρ, αντί για 200. Αλλά ίσως είναι προσωπικό το θέμα. Πρέπει όμως να το σημειώσω, όπως πρέπει και να αναφέρω την ποσότητα της αυθεντικής συνταγής.Οι φετουτσίνε (fettuccine) είναι ένα φρέσκο ζυμαρικό (φτιαγμένο με αλεύρι, αυγά, νερό και λίγο αλάτι) που μοιάζει με μικρές κορδέλες (αυτό σημαίνει και το όνομά τους, κορδελίτσες), τυπικό της περιοχής της κουζίνας της Ρώμης, πολύ κοντά σε εμφάνιση, αν και φαρδύτερο, από τις πιο γνωστές ταλιατέλες (tagliatelle) που (προ)έρχονται από την περιοχή της Μπολόνια.Οι fettuccine Alfredo, τώρα, είναι ένα πιάτο εμπνευσμένο, κάπου στις αρχές του 20ου αιώνα, στο –διάσιμο πια– εστιατόριο “Da Alfredo” (από το όνομα του αρχικού του ιδιοκτήτη, Alfredo di Lelio, ο οποίος θέλησε να φτιάξει ένα πιάτο για την έγκυο γυναίκα του, το 1914), στο ιστορικό κέντρο της Ρώμης, σαν μία παραλλαγή (προσθήκη τριμμένου parmigiano, σε αρκετή ποσότητα) του ήδη γνωστού από τότε φετουτσίνε με βούτυρο (“fettuccine al burro”), και είναι φτιαγμένες με μία απλή κρέμα τυριού και βούτυρου.Η γεύση των “fettuccine Alfredo” (και ακόμη περισσότερο εκεί των “προγόνων” τους, “fettuccine al burro”, θα θυμίσουν στους παλαιότερους γνωστές από παλιά γεύσεις και αρώματα, την εποχή που στα σπίτια φτιάχνανε συχνά λευκές μακαρονάδες, με μόνο καυτό βούτυρο πάνω τους.Το πιάτο έγινε διάσημο –λέει η παράδοση– όταν το ερωτεύθηκαν ο Ντάγκλας Φέϊρμπανκς (Douglas Fairbanks), γνωστός αμερικανός ηθοποιός της εποχής (“Ο κλέφτης της Βαγδάτης”, “Ρομπεν των Δασών”, “το Σημάδι του Ζορό”, κ.α.) και η Μαίρη Πίκφορντ (Mary Pickford), διάσημη ηθοποιός του βωβού κινηματογράφου και “κρυφός” δεσμός, αρχικά, του Φέϊρμπανκς και σύζυγός του κατόπιν, σε ένα πέρασμά τους από την Ευρώπη και τη Ρώμη, με την ευκαιρία του μήνα του μέλιτός τους, το 1929.Αμερικανοί τουρίστες στη Ρώμη μετέφεραν, μαζί με τις εντυπώσεις και τις αναμνήσεις τους από την ιταλική πρωτεύουσα, και τη συνταγή για αυτό το νόστιμο πιάτο “πίσω στην πατρίδα”, και έτσι σήμερα είναι ένα πολύ διαδεδομένο πιάτο στην Αμερική, στα Στέιτς..... Με τις αλλαγές και τις προσθήκες, βέβαια, που η δική τους κουζίνα επιβάλει. Έτσι, πέραν της προσθήκης της κρέμας γάλακτος –που πρέπει να είναι ιταλικής εμπνεύσεως– βρίσκουμε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού (αχ, πόσο καλό μας κάνει αυτός ο Ατλαντικός, να ήξερε.....), Φετουτσίνε Αλφρέντο με γαρίδες, με κοτόπουλο, με σκόρδο, με μαϊντανό, με μπρόκολο… !!! Αλλά και με προσθήκη αλευριού ή και r o u x (το μείγμα αλεύρι-βούτυρο στο αρχικό στάδιο της παρασκευής της μπεσαμέλας), για “να πήζει πιο εύκολα”, λένε οι αθεόφοβοι !!!Εάν θέλετε να μείνετε στις αυθεντικές “fettuccine Alfredo”, αφαιρέστε από τα υλικά την κρέμα γάλακτος, διπλασιάστε το βούτυρο και φτάξτε την κρεμούλα μόνο με αυτό και το τυρί parmigiano. Απλώστε σε ένα ζεσταμένο πιάτο το βούτυρο σε κομματάκια, ρίξτε από πάνω τους τις φετουτσίνε, σκεπάστε τες με το τυρί parmigiano και αρχίστε να ανακατεύετε με προσεκτικές αλλά γρήγορες κινήσεις, να λιώσουν και να ομογενοποιηθούν βούτυρο και parmigiano και να καλύψουν τα ζυμαρικά με ένα λεπτό στρώμα κρεμούλας. Δείτε στα γρήγορα με πόση τέχνη την φτιάχνουν, ακόμη και σήμερα στην “Trattoria Alfredo”. Σας φαίνεται πιο δύσκολο ; Ε, γι’ αυτό και προστίθεται η κρέμα γάλακτος, που βοηθάει στην εύκολη δημιουργία της κρέμας...Θέλετε να εκνευρίσετε για τα καλά ένα κάτοικο της Ρώμης ; Πείτε του ότι το διάσημο πιάτο τους ΔΕΝ είναι και τόσο δικό τους, αλλά έχει ρίζες στον ιταλικό βορρά. Υπάρχει λοιπόν μία ιστορία (μπορείτε να τη βρείτε δημοσιευμένη στους New Work Times) που θέλει τη συνταγή αυτή, με τις κίτρινες (από την ύπαρξη των αυγών) “κορδελίτσες”, να σερβιρίσθηκε για πρώτη φορά στο παλάτι Δούκα της Φεράρα, το μακρινό-μακρινό 1501, όταν η Λουκρητία Βοργία, αδελφή του Πάπα Αλέξανδρου του VI, έκανε την πρώτη εμφάνισή της σαν σύζυγος του Δούκα της Φεράρα, Alfonso d'Este. Το χρυσαφί χρώμα, αλλά και το σχήμα των ζυμαρικών παρέπεμπε, λέει η ιστορία, ακριβώς στα μαλλιά της πανέμορφης (όσο και δολοπλόκας) Λουκρητίας. (Κάθε ομοιότητα με κάθε άλλη .....ΛΟΥΚΡΗΤΙΑ πρέπει να θεωρηθεί εντελώς τυχαία)
Μοσχαράκι σε αναποδογυριστό πιλάφι
Αυτή η σημερινή είναι μία συνταγή που θα κάνει πάταγο!!! Εντυπωσιακή στην εμφάνιση όσο και απολαυστικά νόστιμη, θα ξετρελλάνει τους συνδαιτυμόνες σας. Είτε αυτοί είναι επισκέπτες που τραπεζώνετε, είτε, απλά, οι δικοί σας άνθρωποι. Μόνο που με αυτούς τους τελευταίους θα ανοίξετε μεγάλους μπελάδες, αφού θα σας ζητούν με κάθε ευκαιρία να τους ξαναφτιάξετε το φαγητό…Η συνταγή (διαβάζω) είναι ανατολίτικη στην προέλευσή της. Συνηθίζεται στη Νότια Τουρκία, στην περιοχή της Αντιόχεια, κοντά στα σύνορα με την Συρία. Παραπλήσια τη συναντά κανείς και σε αυτή την ίδια τη Συρία, στην Παλαιστίνη, στο Λίβανο και αλλού.Εγώ όμως την βρήκα σε ένα ευρωπαϊκό site, δίγλωσσο (ελληνικά και ιταλικά), το “il laboratorio di mm_skg” και από εκεί είναι που την αντέγραψα, με κάποιες αναπόφευκτες αλλαγές (με έλειπαν υλικά και εγώ ήθελα να την κάνω “εδώ και τώρα”). Εξαιρετική συνταγή, πολύ σωστές οι οδηγίες που τη συνόδευαν, για άλλη μία φορά ένοιωσα δικαιωμένος που εμπιστεύθηκα το blog της “mm”, της Μαρίνας Μαυρομάτη δηλαδή. Εάν σας τραβάει το ενδιαφέρον, εδώ είναι για να την ακολουθήσετε…
Λίγα μυστικά ακόμα
[1] Όπως γράφω στην αρχή, έκανα κάποιες τροποποιήσεις στα υλικά (στα μπαχαρικά, αποκλειστικά) επειδή δεν είχα κάποια από αυτά. Έτσι, αντικατέστησα το pul biber (που στην πραγματικότητα είναι ψιλο-θρυμματισμένη καυτερή πιπεριά), με σκόνη καυτερής κόκκινης πιπεριάς αλλά και λίγο μπούκοβο, άλλαξα την παραδοσιακή πάστα κόκκινης πιπεριάς με μία πάστα mix, από πιπεριές φλωρίνης με μία νότα καυτερής πιπερίτσας, δικής μας… παραγωγής, και δεν έβαλα νιφάδες ντομάτας (αν και είναι πολύ-πολύ εύκολες στην ετοιμασία τους, θέλουν όμως τον χρόνο τους και εγώ δεν τον είχα).Μία αλλαγή την έκανα και στη χρήση της μαρινάδας. Όπως θα δείτε στα βήματα της συνταγής και στις φωτογραφίες τους, η πρώτη στρώση στην κατσαρόλα είναι καθαρό κρέας, καθαρισμένο από τη μαρινάδα του (ξέπλυνα τα κομματάκια μέσα στο ζωμό που θα χρησιμοποιούσα στη συνέχεια) και χωρίς σάλτσα. Έτσι, μου έμεινε μεγάλη ποσότητα μαρινάδας, την οποία διέλυσα με μία ποσότητα από το ζωμό και την χρησιμοποίησα στο τέλος, μαζί με το ζωμό, για το μαγείρεμα του ρυζιού (βήματα 28 και 29). Του έδωσε μία υπέροχη νοστιμιά, και ας του άλλαξε το χρώμα (στις φωτογραφίες της mm φαίνεται ολόλευκο…). Δεν πειράζει, ας δώσω και ένα δικό μου στοιχείο στο πιάτο, από αντιγραφή σε αντιγραφή το πάω…Το φαγητό της original, ανατολίτικης, συνταγής (ÇEVİRME PİLAV το όνομά της), γίνεται με αρνί ή και με κοτόπουλο. Ενίοτε και με μοσχαράκι. Επίσης, μπορεί να περιλαμβάνει και άλλα λαχανικά, όπως κολοκυθάκια, πιπεριές, ίσως και ντομάτες, πάντα τηγανισμένα ελαφρά (σε βούτυρο ή ελαιόλαδο ή και μείγμα των δύο αυτών λιπαρών ουσιών) και πάντα σε στρώσεις.Οι στρώσεις αυτές, εκτός από το πολύ ωραίο οπτικό αποτέλεσμα, καταλαβαίνω ότι έχουν και ένα άλλο σκοπόΣτρωμένες έτσι ώστε τα υλικά να επικαλύπτονται ελαφρά μεταξύ τους και έτσι να δημιουργούν η κάθε μία τους μία αδιαπέραστη επιφάνεια, εμποδίζουν το ρύζι να “βουλιάξει” ανάμεσά τους και να φθάσει στον πάτο του μαγειρικού σκεύους. Με τον τρόπο αυτό εξασφαλίζεται το ωραίο οπτικό αποτέλεσμα με το ρύζι αλλά και τα λαχανικά και το κρέας σε διαδοχικές στρώσεις, διακριτές μεταξύ τους.Ένα πολύ νόστιμο και εντυπωσιακό πιάτο, που σας προσκαλεί να το δοκιμάσετε με την πρώτη ευκαιρία!!!Όσον αφορά στην αξιολόγηση της βαθμολογίας και στους χρόνους, εάν υπήρχε τέτοιο πεδίο, θα έλεγα πως είναι “ελαφρά μπελαλίδικο” (έχει τέσσερα διαφορετικά σοταρίσματα/τηγανίσματα –κρέας, κρεμμύδι, μελιτζάνες, πατάτες). Επειδή μάλιστα τόσον οι μελιτζάνες όσο και οι πατάτες βγαίνουν αρκετές, θα πρέπει είτε να χρησιμοποιήσετε φαρδύ τηγάνι, είτε να τις τηγανίσετε σε 2 δόσεις. Πέραν αυτού όμως δεν έχει καμία δυσκολία, είναι ένα πιάτο που μπορεί να φτιάξει και αρχάρια στην κουζίνα. Όσο για τους χρόνους, με τη φωτογράφιση τόσων βημάτων …έχασα τον λογαριασμό. Έτσι, οι χρόνοι που δίνω είναι στο περίπου, όσο θυμάμαι να έκανα.Καλή σας επιτυχία, αξίζει να το δοκιμάσετε!Συνταγή αφιερωμένη σε εκείνους που τρελλαίνονται με “συνταγές-σήριαλ”. Παρά μία τεσσαράκοντα, παίδες!!!
Καρότα βουτύρου, σοταρισμένα στο τηγάνι
Τα καρότα στο βούτυρο είναι ένα απλό πιάτο, ίσως η πιο εύκολη και γρήγορη συνταγή για να μαγειρέψουμε τα καρότα ως συνοδευτικό, που μπορεί ικανοποιήσει ακόμα και εκείνους που τα καρότα δεν τους αρέσουν και ιδιαίτερα. Ίσως επειδή με αυτόν τον τρόπο καρότα μαγειρεύονται στο βούτυρο και παραμένουν τραγανά και όχι μουσκεμένα και μαλακά, όπως συμβαίνει όταν βράζονται ή μαγειρεύονται σε λίγο νερό.
Κόβουμε τα καρότα σε ροδέλες μέτριου πάχους, ούτε πολύ λεπτές γιατί θα καίγονταν εύκολα, ούτε πολύ χοντρές, γιατί θα δυσκόλευαν το μαγείρεμα. Το ιδανικό είναι, εάν υπάρχει, να χρησιμοποιήσουμε ένα μαντολίνο ή έναν κοφτή λαχανικών, που μας επιτρέψει να κόβουμε τα καρότα στο ίδιο πάχος –γύρω στα 8 χιλιοστά– και γρήγορα. Μπορούν να γίνουν χρησιμοποιώντας μόνο βούτυρο ή –όπως θα δείτε πιο κάτω– ανακατεύοντας βούτυρο και έξτρα παρθένο ελαιόλαδο, για να έχουμε ένα ελαφρώς πιο ελαφρύ πιάτο αλλά και για να ανεβάσουμε το “σημείο καπνού” του βουτύρου (από τους 163-190 βαθμούς στους 193-210), για να μη μας καεί και μαυρίσει τα καρότα.
#ΧρυσήΠοδιά23
Μπουκιές κοτόπουλου σε “μαντηλάκια” από parmigiano
Οι μπουκίτσες κοτόπουλου σε μία κρούστα φτιαγμένη από τυρί parmigiano, είναι μαλακά και τραγανά κομματάκια κοτόπουλου, παναρισμένα διαδοχικά σε αυγό, σε τυρί parmigiano και σε ψιχουλάκια μπαγιάτικου ψωμιού, που σερβίρονται μέσα σε μία τραγανή θήκη από τυρί parmigiano και αυτή. Είναι ένα κυρίως πιάτο που κάνει πραγματικά εντύπωση. Μπορείτε να τα χρησιμοποιήσετε και σαν ορεκτικό ή ακόμη και μεζεδάκια σε κάποιο μπουφέ σας ή –γιατί όχι– και σαν ένα νόστιμο πιάτο που θα ξετρελάνει τα παιδιά σας και τους φίλους τους σε ένα παιδικό πάρτυ ((όχι όμως για πολύ μικρά παιδιά, το τυρί είναι σε αρκετά μεγάλη ποσότητα). Για να φτιάξετε την κρούστα του τυριού αρκούν λίγα και απλά βήματα που αν τα ακολουθήσετε η επιτυχία είναι εγγυημένη !!
Λίγα μυστικά ακόμα
[1] Το τυρί με το οποίο θα φτιάξουμε τα “μαντηλάκια” πρέπει να είναι, εάν όχι parmigiano, από κάποιο τύπο που να λιώνει. Στη φωτογραφία στο βήμα 19, φαίνεται μία αποτυχημένη προσπάθεια να πετύχω να φτιάξω τον δίσκο του τυριού με κεφαλοτύρι. Αντίθετα, το ένα από τα μαντηλάκια που φαίνονται στις φωτογραφίες, το έφτιαξα με regato και δεν είχα κανένα πρόβλημα. [2] Όσες έχετε (και επιμένετε να χρησιμοποιείτε) φούρνο μικροκυμάτων, μπορείτε να ετοιμάσετε το τυρένιο “μαντιλάκι” πολύ πιο εύκολα. Σε αυτή τη περίπτωση, τοποθετείτε το κυκλικό κομμάτι της λαδόκολλας σε ένα κεραμικό πιάτο και το θερμαίνετε στα μικροκύματα, στη μέγιστη ένταση, για καμιά δεκαριά δευτερόλεπτα. Αυτό είναι!! Ο δίσκος του τυριού μπορεί, επίσης, να γίνει και σε θερμασμένο ήδη φούρνο, αφήνοντας το τυρί να λιώσει για ένα λεπτό. Νομίζω όμως ότι είναι η πιο δαπανηρή (από πλευράς κόστους αλλά και σπατάλης ενέργειας) επιλογή. [3] Αντί να “σπρώξουμε” τον κύκλο που έχουμε φτιάξει με το parmigiano μέσα σε φόρμα, μπορούμε, έτσι όμως είναι ακόμη μαλακός και εύπλαστος, να το “τουμπάρουμε” πάνω σε ένα αναποδογυρισμένο ποτήρι, φροντίζοντας το κέντρο του να συμπέσει με την στρογγυλή βάση του ποτηριού. Αφήνουμε τον “τυρένιο κύκλο” να γύρει προς τα κάτω, να “κρεμάσει” (θα το αναλάβει αυτό η βαρύτητα) ή τον οδηγούμε με τα χέρια μας, δημιουργώντας μάλιστα τις πτυχές και δίνοντάς του το σχήμα που θέλουμε. Μπορούμε, αφού τηγανισθούν οι μπουκίτσες, να τις καταψύξουμε για κάποια επόμενη φορά. Όταν τις βγάλουμε από τη κατάψυξη, τις τηγανίζουμε για κάποια λεπτά σε λίγο λάδι και είναι ένα νόστιμο και γρήγορο πιάτο που μπορεί να λειτουργήσει “πυροσβεστικά” σε κάποια στιγμή ανάγκης. Εμείς στο τηγάνισμα χρησιμοποιούμε (σχεδόν) πάντα ελαιόλαδο. Η συνταγή ήθελε ηλιέλαιο, ίσως για πιο ελαφρύ αποτέλεσμα. Μπορείτε να επιλέξετε τον τρόπο εκείνο που είναι πιο κοντά στις συνήθειές σας.
Φασόλια alla...“το πουλάκι το ‘σκασε”
Το “πουλάκι το ‘σκασε”!!! Χα, πως σας φαίνεται για τίτλος συνταγής για φασόλια; Την έχει την “δόση του ”, έτσι; Αναμφισβήτητα... Και το ωραίο είναι ότι δεν είναι δικός μου, αλλά ο αυθεντικός τίτλος μίας γνωστής συνταγής από την Τοσκάνη (Toscana). Και πιο συγκεκριμένα του Αρέτσο (Arezzo). Φασόλια σε κόκκινη σάλτσα, με σκορδάκι και φασκόμηλο.Και γιατί “πουλάκι”; Μήπως ο πλήρης τίτλος ήταν (κάποτε) “Θέλει φασόλια το πουλάκι μου; Φασόλια θα του κάνω...” ; Αλλά εκείνο το “το ‘σκασε”; “δραπέτης” το πουλάκι; Και από πού να δραπέτευσε; Βρε μπας και ήταν κραυγή απόγνωσης κάποιας... μυστακιοφόρας και μαυροφορεμένης κυράς που το “πουλάκι” του σπιτιού αποδείχθηκε... αποδημητικό και έφυγε για άλλα κλίματα, πιο...“θερμά” και με λιγότερες...“τρίχες”;Τίποτα από όλα αυτά. Οι νοικοκυρές της περιοχής, πλούσιας –μεταξύ άλλων– σε κυνήγι, μαγειρεύουν συχνά τα πουλάκια (χωρίς εισαγωγικά αυτά) που φέρνει στο σπίτι ο σύζυγος-κυνηγός, με μία σαλτσούλα ντομάτας, αρωματισμένη με σκόρδο και φασκόμηλο. Πλησιάζουμε... Όταν λοιπόν ο κυνηγός γυρίζει στο σπίτι χωρίς θηράματα, όταν δεν υπάρχουν πουλάκια, δεν απομένει παρά να μαγειρέψουν... φασόλια (που πάντα υπάρχουν στο σπίτι) με τον ίδιο τρόπο.Αυτή η συνταγή, λοιπόν, των φασολιών προβλέπει να πέφτουν στο τέλος του μαγειρέματός τους ακριβώς σε μία τέτοια σαλτσούλα... Επειδή το πουλάκι που, κανονικά, θα έπρεπε να είναι εκεί μέσα, δεν υπάρχει, “την έχει κοπανήσει”, έχει “δραπετεύσει”...Ναι, αλλά ότι οι ρίζες της συνταγής; Λένε ότι πάνε πίσω, στην εποχή που οι λαθροθήρες της περιοχής, όταν επέστρεφαν από το κυνήγι και αυτό δεν είχε πάει καλά, τα λίγα θηράματα (μικρά πουλάκια, συνήθως πιτσουνάκια, στούρνους (τσιρόνια), τσίχλες) τα έψηναν στη σούβλα και στη συνέχεια τα προσέθεταν σε αρωματισμένα βραστά φασόλια, σοτάροντάς τα για λίγο πάνω από τη φωτιά για να νοστιμίσει το φαγητό. Εκδοχή που ταιριάζει πολύ με τον σημερινό τρόπο μαγειρέματός τους.Όπως να’ναι, είναι μία νόστιμη, αρωματική συνταγή για φασόλια, ένας διαφορετικός τρόπος να τα μαγειρέψει κανείς. Στην αυθεντική της εκτέλεση γίνεται με μία ποικιλία φρέσκων λευκών ψιλόφλουδων φασολιών, κανονικού μεγέθους, που επιτρέπουν το μαγείρεμά τους χωρίς να θέλουν μούλιασμα προηγουμένως. Εγώ την έφτιαξα με βραστερούς γίγαντες Καστοριάς (μας αρέσουν ιδιαίτερα), φυσικά βαλμένους σε νερό όλο το βράδυ. Και την περιγράφω με φρέσκα φασόλια χάντρες, που και αυτά δεν χρειάζονται μούσκεμα από την προηγούμενη. Επιλέξτε τι σας ταιριάζει περισσότερο.
Λίγα μυστικά ακόμα
[1] Το πιάτο ΔΕΝ είναι σούπα φασόλια, δεν πρέπει να “κολυμπάει” στα υγρά. Από την άλλη, δεν είναι και στεγνά, κοκκινισμένα φασόλια. Συνεπώς, φροντίστε η σάλτσα να είναι σχετικά δεμένη, αλλά υπολογίστε και ότι θα μαγειρευθεί άλλα 15-20 λεπτά. Κρατήστε και ένα-δυό φλυτζάνια από το νερό όπου έβρασαν τα φασόλια και εάν χρειασθεί («που θα χρειασθεί...), προσθέτετε λίγο-λίγο κατά τη διάρκεια αυτού του δεύτερου μέρους του μαγειρέματός τους.[2] Εάν σας αρέσουν οι καυτερές γεύσεις, προτιμήστε αντί του πιπεριού (ή επιπρόσθετα σε αυτό) θρυμματισμένη καυτερή πιπερίτσα, που θα τσιγαρίσετε μαζί με το σκόρδο και το φασκόμηλο στο βήμα 3.[3] Και πως μπορούμε να “σκεπάσουμε τα φασόλια με 4 εκατοστά νερό”, αφού μόλις ρίξουμε το νερό πάνω τους, πολλά από αυτά ανεβαίνουν στην επιφάνεια; Πολύ απλό, τα στρώνουμε ομοιόμορφα, υπολογίζουμε πόσο πιο ψηλά είναι τα 4 εκατοστά, σημαδεύουμε με το χέρι και προσθέτουμε νερό μέχρι το σημείο αυτό.Και ήρθε η ώρα για μία “αμαρτωλή” προσθήκη. Σε ένα κατσαρολάκι με βραστό νερό ζεματίζουμε στα γρήγορα (1-2 λεπτά) χωριάτικο λουκάνικο, από το οποίο έχουμε αφαιρέσει το εξωτερικό του. Το κόβουμε σε μικρότερα κομμάτια, το προσθέτουμε στη κατσαρόλα με τα φασόλια, 5 λεπτά αφού πέσουν αυτά τα τελευταία (συνεπώς 15-20 λεπτά πριν ολοκληρωθεί το μαγείρεμά τους), ανακατεύουμε καλά και σερβίρουμε.Tο πιάτο μπορεί να γίνει και με ξερά φασόλια (χάνδρες ή και λευκά), απόδειξη οι φωτογραφίες!! Σε αυτή τη περίπτωση, τα φασόλια θέλουν κανονικά μούλιασμα όλο το βράδυ και οι χρόνοι βρασμού δεν θα είναι οι ίδιοι αλλά ασφαλώς μεγαλύτεροι.Για όσους, σαν και μένα, μεγάλωσαν με western spaghetti, Terence Hill και ταινίες του τύπου “Το όνομά μου είναι Κανένας”, αυτή η συνταγή θα έπρεπε να φτιάχνεται σε τηγάνι, να τρώγεται καθισμένοι σε μία κοτρώνα στο ύπαιθρο και να λέγεται...."φασόλια alla Bud Spencer!" !!!Με την ευκαιρία, γνωρίζετε τη συνταγή για «σκορδομακάρονα με αχιβάδες “στη θάλασσα»”. Ενδιαφέρουσα... Σκορδάκι, μαϊντανό και θρυμματισμένη καυτερή πιπερίτσα. Και αλατάκι, φυσικά. Που είναι οι αχιβάδες; Μα, “στη θάλασσα”, φυσικά, το λέει και ο τίτλος.. Ακριβώς όπως εδώ λείπει το πουλάκι...Καλημέρα σας !!
Λαδερός αρακάς: Επιχείρηση διάσωσης!!!
Είναι κάτι στιγμές..... Που τίποτα δεν πηγαίνει καλά. Τα μακαρόνια μπορεί να λασπιάσουν εξ’ αιτίας του τηλεφωνήματος ενός φίλου που δεν εννοεί να καταλάβει ότι “έχω μία arrabbiata στο μάτι, μου λες αύριο για την “γκολάρα” του Μιραλάς.... Τα μανιτάρια μπορεί να περάσουν το σημείο μηδέν του μαγειρέματος (ξεχάσθηκα, είχε βλέπεις μία διαφήμιση αρώματος ) και αυτή η Charlize Theron κόβει την ανάσα και μόνο που περπατάει....). Ή, μπορεί ο λαδερός αρακάς να βγει... νερόβραστος, επειδή η Λουΐζα “ξέχασε” σήμερα να του βάλει λαδάκι, γιατί με τη σειρά μου κι’ εγώ ξέχασα πως είχε τα γεννέθλιά της εχθές.... Μα να μη με πάρει ένας φίλος, να μου το θυμίσει... Κανένας...Και επειδή λαδερός αρακάς χωρίς λάδι “δεν λέει”, έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος να διορθωθεί. Και τότε θυμήθηκα το... πουλάκι. Και μάλιστα “το πουλάκι που την είχε κοπανήσει”. Θυμήθηκα τη συνταγή για «Φασόλια alla “το πουλάκι το ‘σκασε” » και... όλα έγιναν απλά.Κίνηση πρώτηΠετάχθηκα μέχρι το φυτώριο εδώ παρακάτω και πήρα μία ωραία αζαλέα. Σε γλάστρα. Με διπλά, ροζ-λευκά, άνθη. Ακόμη και καθυστερημένα, τα λουλούδια έχουν τον τρόπο να αγγίζουν τη γυναικεία καρδιά.Κίνηση δεύτερηΣε ένα κατσαρολάκι βάζουμε... Αλλά ας το πάμε πιο αργά, πιο αναλυτικά. Γιααα δείτε
Λίγα μυστικά ακόμα
Οι χρόνοι αλλά και τα υλικά και ο βαθμός δυσκολίας ΔΕΝ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΚΑΙ το μαγείρεμα του αρακά.Α, μη το ξεχάσω. Οι ποσότητες των αρωματικών είναι για περίπου δύο μερίδες αρακά. Ενδεχομένως (ποιος ξέρει; ) εάν όλη η κατσαρόλα σας θέλει lifting, να χρειασθείτε λίγα περισσότερα.Με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσε κανείς να διορθώσει και άλλα πιάτα. Πραγματικά, η προσθήκη των συγκεκριμένων αρωματικών μπορεί να αλλάξει εντελώς την εικόνα (τη γεύση και το άρωμα) ενός πιάτου. Αφήστε τη φαντασία σας να σας οδηγήσει...
Μαρμελάδα από κάστανα... Με λικεράκι ή με βανίλια
Μία φθινοπωρινή νοστιμιά που μπορείτε να την απολαύσετε όλες τις περιόδους του χρόνου. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να απολαύσετε αυτόν τον εξαιρετικό καρπό, έχοντας δοκιμάσει αρκετούς, όμως, πιστεύω ότι η μαρμελάδα κάστανο είναι ο πιο γλυκός από όλους.Η μαρμελάδα κάστανο διαφοροποιείται από τις άλλες μαρμελάδες από την μάλλον δεμένη υφή της αλλά και τη φυσική της γλυκύτητα, ιδιαίτερα εάν χρησιμοποιηθούν κάστανα πολύ καλής ποιότητας.Με τη προσθήκη ενός αρωματικού λικέρ (ένα καλής ποιότητας μπράντυ ή ρούμι είναι πολύ καλά για αυτή τη χρήση) ή της ανυπέρβλητης (και ας είναι τόσο ακριβή) ευωδίας της βανίλιας, πραγματικά την απογειώνουν.
Λίγα μυστικά ακόμα
[1] Τα κάστανα έχουν από τη φύση τους γλυκιά γεύση. Αν και μείωσα τη ποσότητα της ζάχαρης από τα 500 στα 400 γραμμάρια, έχω να προτείνω σε όσους δεν τρελαίνονται για ...‘γλυκά’ γλυκίσματα να την μ ε ι ώ σ ο υ ν περαιτέρω, ακόμη και άλλα 100 ή και 150 γραμμάρια!!!Εφ’ όσον χρησιμοποιήσουμε βανίλια και αντί να προσθέσουμε μόνο τους σπόρους του φασολιού στο βήμα 7, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε όλο το φασόλι από την αρχή που φτιάχνουμε το σιρόπι της ζάχαρης, στο βήμα 5 και να το αφαιρέσουμε όταν θα είναι να ρίξουμε τον “πουρέ” των κάστανων. Θα προτιμούσα την πρώτη επιλογή, πιστεύω ότι, επειδή μπαίνει τελευταία στιγμή, δίνει περισσότερο άρωμα.Φυσικά και μπορούν να χρησιμοποιηθούν και τα δύο, τόσο η βανίλια (που ταιριάζει πάρα πολύ στη γεύση του κάστανου και είναι και ο πιο κ λ α σ σ ι κ ό ς τρόπος να αρωματίσουμε τη μαρμελάδα μας), όσο και το αρωματικό λικέρ. Ταυτόχρονα, στο βήμα 7.Υπάρχει και η παραλλαγή με άρωμα εσπεριδοειδών!!! Αυτή φαίνεται και στη φωτογραφία στο βήμα 5. Σε αυτή τη περίπτωση προσθέτουμε στο νερό, τη φλούδα από ένα λεμόνι και ένα πορτοκάλι (για παράδειγμα, εσείς μπορείτε να “παίξετε” και με “α π α λ ά” μανταρίνια ή με “ε κ ρ η κ τ ι κ ά” κίτρα, κάντε όποιον συνδυασμό θέλετε) και τα βράζουμε μαζί με τα κάστανα και τα δαφνόφυλλα για 30 λεπτά.Εάν επιχειρήσετε να φτιάξετε τη μαρμελάδα εκτός εποχής, γίνεται και με ξερά κάστανα, αρκεί να τα αφήσετε να μουλιάσουν μία ολόκληρη νύκτα σε νερό και να μαλακώσουν. Σε αυτή τη περίπτωση, για το σιρόπι της ζάχαρης που θα προστεθεί στη μαρμελάδα, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε 200 ml από αυτό το νερό που μούλιασαν το βράδυ.Η μαρμελάδα κάστανο μπορεί να χρησιμοποιηθεί είτε σαν ... μαρμελάδα (αλειμμένη για παράδειγμα σε μια φέτα ψωμί ή σε συνταγές για μπισκότα και για τούρτες, ή ακόμη και για να τη φάμε με το κουτάλι, “αλ νατουράλε”), μπορεί όμως και να χρησιμοποιηθεί και σαν βάση σε σάλτσες για κρέας, αλλά και σε κάποια γέμιση ή σε dessert. “Πολυεργαλείο”, δηλαδή…Εάν θέλετε να δείτε οδηγίες για εύκολο καθάρισμα κάστανων, ολόκληρων (για παρουσίαση) ή σε κομμάτια (για να φτιάξετε κάποιο γλυκό) δείτε αυτό το σύντομο και κατατοπιστικό βίντεο.
Γιουβαρλάκια σούπα, με καυκαλήθρες και σχοινόπρασο
Η πεθερά μου προχθές “πεθύμησε πίτα”. Το κρύο έχει σφίξει, είχε και καιρό να την φτιάξει, δεν ήθελε και πολύ να βγεί το φ ι ρ μ ά ν ι. Και, όπως καλά θα γνωρίζετε, σε εντολές ά ν ω θ ε ν δεν μπορεί (και δεν πρέπει) να φέρνει κανείς α ν τ ι ρ ρ ή σ ε ι ς.Να ’μαι πρωί-πρωί Σαββάτου να ψάχνω στη λαϊκή για μυρώνια, καυκαλήθρες, σέσκουλα, σπανάκι, φρέσκο κρεμμυδάκι. Την έχετε δει εκείνη τη διαφήμιση της cosmOTE με τον πλανόδιο πωλητή ; “Τι βάζω μέσα ; Τον πατέρα μου και την μάνα μου βάζω, ρε μεγάλε .....”. Έτσι και η “δικιά μου” Και χωρίς την πιθανότητα να με αποκαλέσει “ομορφάαααανδρα μου”Αφού πήρα την μισή λαϊκή, σε πλαστικές σακούλες, μαζί μου, κίνησα για το σπίτι. Κάτι υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλού μου αλλά, όπως λέει και η μ ι κ ρ ή π ί π η , το άτιμο το αλτσχάιμερ το εμπόδιζε να βγεί μπροστά. Κόντεβα να φθάσω στην άκρη της, όταν σε ένα από του τελευταίους πάγκους το είδα, στρουμπουλό – στρουμπουλό, να “εκτίθεται” ξαπλωμένο, σαν να με περίμενε. Φινόκιο ..... Με μιάς, μου ήρθε και η εικόνα της συνταγής που είχα μπανίσει σε ένα πολύ καλό (και ελληνικό) site καθώς γυρόφερνα ένα βράδυ.Της πήρα, λοιπόν, και ένα φινόκιο, αλλά για τη συνταγή δεν είπα ούτε λέξη, ας βρει πως θα το χρησιμοποιήσει μόνη της. (α ν τ ί σ τ α σ η στα φιρμάνια του Σουλτάνου και της Μεγάλης Πύλης, λέγεται αυτό). Μαζί με το φινόκιο, ο συμπαθής αγρότης (με το 4x4 παρκαρισμένο πίσω από τον πάγκο του) μου έκανε δώρο και ένα ματσάκι καυκαλήθρες και ένα σχοινόπρασο . Αυτά δεν τα δίνω, τα κρατάω για μένα και βλέπουμε τι θα ετοιμάσω. Πάντως όχι πίτα. Τι θα είναι ; Θέλετε πράγματι να δείτε ; Α κ ο λ ο υ θ ή σ τ ε με .....
Λίγα μυστικά ακόμα
Είναι μία πολύ νόστιμη και χορταστική εκδοχή για χειμωνιάτικη σούπα. Συνδυάζει τη ζεστασιά ενός πιάτου σούπας με κάτι κρεατικό (πηγή πρωτεΐνης) αλλά ρύζι (πολύ καλή πηγή άμυλου). Και την βιταμίνη C που την πάτε ; Το λεμονάκι, μπόλικο μπόλικο και ριγμένο την τελευταία στιγμή, έχει να προσφέρει αρκετή από αυτή. (Αν δεν παινέψεις τη σούπα σου ..... Αυτό να εννοούσε ο συμπαθής ποδοσφαιρικός παράγοντας με το “ψιιιτ, αγαπούλα, ΠΟΥΛΑ” ; ) Τώρα που το σκέφτομαι, θα μπορούσε κανείς να ρίξει λίγο ρυζάκι και μέσα στη σούπα. Σε συνδυασμό με τα χορταρικά της αλλά και το αυγολέμονο που πέφτει στο τέλος, θα μπορούσε να δώσει μία πολύ πιο “μεστή” γεύση. Δεν πειράζει, την επόμενη φορά .....[1] Αντί για βούτυρο μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε παρθένο ελαιόλαδο. Το αποτέλεσμα θα είναι ασφαλώς πιο υγιεινό, αλλά θα υπολείπεται σε νοστιμιά.
Ωδή σ’ ένα παιδί. Που δεν τρώει τραχανά
Ή, αλλιώς, μια “Βελούδινη σούπα τραχανά με τραγανούς κύβους φέτας” σε Βυζαντινό στυλ, με πολύ παρασκήνιο και μηχανοραφίες.“ –Θα σου πω, λοιπόν, μια ιστορία. Και ξέρω πόσο σ’ αρέσουν οι ιστορίες (μα κι αν όχι, ας μην το αναλύσουμε τώρα...)”. Η αρχή δεν προμήνυε καλή συνέχεια. Καθόλου καλή μάλιστα ...“ –Χθες απόγευμα, λοιπόν, σαν πήγα σπίτι ένιωθα αρκετά κουρασμένη. Πέρασα από τον χασάπη και πήρα ένα κοτόπουλο και ετοιμαζόμουν να πάω να φτιάξω μια σουπίτσα. Έφτασα στο σπίτι...είδα τους άνδρες (με είδαν κι αυτοί και με καμάρωσαν) και πέρασε έτσι καμιά ώρα και. Πού μετά...να σηκωθώ...να "πιάσω" κατσαρόλα στα χέρια μου. Που...νύσταζα και αισθανόμουν πολύ κουρασμένη (από τα ξενύχτια της δουλειάς τις προηγούμενες ημέρες). Και λέω... «μωρέ, Παρασκευή είναι αύριο, δεν το κάνω αύριο το κοτόπουλο, με μια σουπίτσα, και να καθίσω να ξεκουραστώ λίγο σήμερα και να μην μπλέξω με την κουζίνα ;» Αλλά τί να ’φτιαχνα ; Τί να ’φτιαχνα να μας ζέσταινε λίγο... μα να ’ταν και θρεπτικό ; ” Σαν να “ισιώνει” τώρα, αλλά ομολογώ ότι εξακολουθώ να μη καταλαβαίνω ...)“ –Και τότε το μυαλό μου πήγε στον τραχανά. Που εγώ προσωπικά μ’ αυτόν και τις χυλοπίτες "μεγάλωσα" (ενώ ο Παρασκευάς, ο άνδρας μου, με το πληγούρι...). Έλα όμως που δεν τον τρώει ο Στέλιος..... Απ’ τα ελάχιστα πράγματα που δεν τρώει. Παίρνει μια κουταλιά...τόσο βαριεστημένα...και μοιάζει η έκφραση στο πρόσωπό του σαν αυτή που ΄χει σαν του λέω να φτιάξει το δωμάτιό του...”“ –Παίρνω, λοιπόν, μια κατσαρόλα...και τον ετοιμάζω. Δέκα λεπτά..."πήρε" να γίνει. Ακριβώς δέκα λεπτά. Είχα και ξινό τραχανά απ΄ το χωριό. Άσε...άλλη γεύση, άλλο πράγμα. Ο μικρός γυρνούσε στην κουζίνα και έτρωγε τα καρότα που του ’χα καθαρίσει. Με ρώτησε τί ετοίμαζα. Του ’πα (τάχα μου...) να βγάλει το φρέσκο β ο ύ τ υ ρ ο απ’ το ψυγείο... τάχα ότι θα το χρειαστώ –σιγά μην έβαζα στον τραχανά βούτυρο... σιγά… αγνό παρθένο θα ’βαζα). Ο μικρός συνέχιζε να τρώει τα καρότα του και ξεφύλλιζε ένα καινούριο βιβλίο που του ’χα πάρει. Δεν με πολυκοίταζε... και εγώ "έπαιζα" ελεύθερη. Έκανα, λοιπόν, "τα δικά μου" (τον τραχανά όπως ξέρω... δηλαδή). Εν συνεχεία του είπα αν μπορεί να μου βγάλει και το π ε κ ο ρ ί ν ο και τη φέτα απ΄ το ψυγείο. Με ρώτησε τότε τί φτιάχνω. Και του είπα...πώς ήταν...έκπληξη...”“ –Και ποιά έκπληξη” μου λέει... “ –έχει τραχανά μέσα της ; Αυτό δεν είναι έκπληξη... κ α τ α δ ί κ η σκέτη, είναι. Εγώ δεν θα φάω...να το ξέρεις...”“ –Εντάξει, Στελάκο, εγώ θα φτιάξω τη συνταγή του ggr και εσύ μην τον τρως. Εσύ χάνεις”“–Του κύριου που ανεβάζει συνταγές στο site που μπαίνεις είναι ο τραχανάς ; Και γιατί δεν μου το ΄πες ; Ίσως να δοκιμάσω λίγο. Μα λίγο... Και αν δεν μου αρέσει, δεν θα φάω"...“(–μωρέ θα φας και θα πεις κι ένα τραγούδι...)”“ –Ε, λοιπόν, σε πληροφορώ...ότι όχι μόνο έφαγε...ότι όχι μόνο ήταν “ο πιο Ω Ρ Α Ι Ο Σ τραχανάς που ’χει φάει μέχρι τώρα”, αλλά μου ’πε να σου δώσω και πολλά πιρουνάκια... και πολλά συγχαρητήρια και να σου ζητήσω να μου δώσεις και άλλες τέτοιες συνταγές. Α, και να με μάθεις και εμένα μερικά πράγματα !!! ”“ –Είδες ; Άκουσες ; Ακούω να λες...ακούω... Και τί έκανα ; Τον παραμύθιασα απλώς ότι έβαλα β ο ύ τ υ ρ ο και π ε κ ο ρ ί ν ο... ”Και εμένα η ιστορία μου άνοιξε την όρεξη για τραχανά ..... Για ένα τραχανά, όμως, διαφορετικό, ξεχωριστό, που να αξίζει τα καλά λόγια του μικρού της φίλης μας. Που, βέβαια, δεν τον λένε Στέλιο, αλλά είμαι σίγουρος ότι η μαμά του θα ήθελε να προστατέψει την ανωνυμία του.
Λίγα μυστικά ακόμα
Είναι μια συνταγή της Νένας Ισμυρνόγλου, για την ηλεκτρονικής έκδοση της “Καθημερινής”.[1] Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει ένα μυστικό ... Οι αναλογίες νερού – τραχανά δεν είναι αυτές της πηκτής σούπας τραχανά (1 φλυτζάνι τραχανάς, 3 (ή και 4) φλυτζάνια νερό) αλλά .... 17 !!! Εδώ το νερό είναι αρκετά περισσότερο, πράγμα που εξηγείται τόσο από τον επιπλέον χρόνο βρασμού, όσο και από την πολτοποίησή του, που χρειάζεται το περισσότερο νερό για να παραμείνει σούπα (βελουτέ, αλλά πάντα σούπα) και να μη γίνει μία σφικτή μάζα ο τραχανάς)[2] Η διαδικασία με τους κύβους φέτας μπορεί (και είναι προτιμότερο) να γίνει κατά τη διάρκεια που βράζουμε τον τραχανά. Έτσι δεν θα υπάρξει καθυστέρηση, δεν θα κρυώσει καθόλου ο έτοιμος τραχανάς, και τα σερβιρισμένα πιάτα θα είναι στην ιδανική θερμοκρασία.[3] Όσο και να στραγγίσουν τα κυβάκια που βγάζουμε με την τρυπητή κουτάλα, έχω την εντύπωση ότι εάν τα ρίξουμε όλα μαζί στο αλεύρι, θα το βρέξουν, θα λασπιάσει, και δύσκολα θα μπορέσουμε να τα αλευρώσουμε καλά. Για τον λόγο αυτό αντικατέστησα αυτόν τον τρόπο, που πρότεινε η πρωτότυπη συνταγή με τον λίγο πιο “μπελαλίδικο” (αλλά πάντα εύκολο και απλό) του να ρίχνω ένα ένα τα κυβάκια στο αλεύρι, και “κράτησα” και λίγο αλεύρι για να τους το ρίξω στο τέλος και από πάνω. Εσείς κάντε ότι νομίζετε. Δικό σας είναι το παιδί που πάτε να “παραμυθιάσετε”..... (λέμε τώρα)[3] Η πρωτότυπη συνταγή ήθελε τον ζωμό φτιαγμένο με “βιολογικούς κύβους” λαχανικών. Πιστεύω ότι τίποτα δεν συγκρίνεται με ένα σπιτικό ζωμό, φτιαγμένο από τα χέρια σας. Τώρα, εάν θα είναι ζωμός λαχανικών , από κοτόπουλο , ή από κρέας, ακόμη και από σπιτικού κύβους , μικρή σημασία έχει.Την επόμενη φορά που θα την φτιάξουμε την σούπα (γιατί θα την ξανακάνουμε, είναι μακρύς ο χειμώνας ...) θα πολτοποιήσω τον μισό από τον τραχανά και τον άλλο μισό θα τον αφήσω ατόφιο. Πιστεύω ότι έτσι θα μου αρέσει περισσότερο. Είναι πολύ ωραία η βελούδινη υφή της σούπας, αλλά είναι ωραίο να νοιώθεις και τον τραχανά στο στόμα ...Δείτε στις εικόνες 15 έως 17 πως μόνο με την πέτσα και τα κόκκαλα (το καράβι) ενός κοτόπουλου (που να είχατε και κότα ...), μπορείτε εύκολα και γρήγορα να φτιάξετε έναν εξαιρετικό σπιτικό ζωμό. Που με τη σειρά του θα μετατρέψει μία απλή σούπα τραχανά σε ένα πεντανόστιμο πιάτο (όσο για θρεπτικό ..... )
Μπρόκολο γκρατιναρισμένο. Τραγανό και νόστιμο. Και με καλή παρέα: Πένες “αλά κουρκουμά”
Το μπρόκολο είναι ένα σπουδαίο σε αξία λαχανικό, αυτό του το αναγνωρίζουν όλοι. Επίσης είναι πολύ χρήσιμο στην κουζίνα, αφού συνδυάζεται με πάρα-πάρα πολλά άλλα τρόφιμα στην Παρασκευή νόστιμων ορεκτικών, πρώτων αλλά και κυρίως πιάτων.
Κάποιοι το βρίσκουν και νόστιμο. Εγώ δεν είμαι ένας από αυτούς… Επειδή όμως, ήδη από την εποχή που γεννήθηκε η κόρη μας, έπρεπε να βρούμε τρόπο να το εντάξουμε στη διατροφή της, συχνά αναζητώ νέους τρόπους μαγειρέματος, νέα πιάτα όπου το μπρόκολο, ώ του θαύματος, αποκτά ΚΑΙ νοστιμιά.
Και το σημερινό φαγητό είναι ένα από αυτά. Το γκρατινάρισμά του στο φούρνο, η παρέα που κάνει με τις αρωματισμένες με κουρκουμά πένες και η ευωδιαστή με το carry μπασαμέλ, το αναγορεύουν σαν τον απόλυτο πρωταγωνιστή αυτού του πολύ νόστιμου και χορταστικού φαγητού.
Κανελόνια “goodbye summer, hello autumn”
Ένα καλωσόρισμα του Φθινόπωρου που έρχεται, μία υπόσχεση ότι θα είμαστε εδώ, όταν το καλοκαίρι θα επιστρέψει και πάλι. Είναι μία από τις τόσες εκδοχές σάλτσας “Mari e Monti” που συνδυάζει γεύσεις θαλασσινές με εκείνες το βουνού, του βυθού με του δάσους.
Εκδοχές αυτής της σάλτσας υπάρχουν χιλιάδες, αυτή όμως η συγκεκριμένη είναι από τις λίγες που τη στεριά, το ζωικό βασίλειο, το εκπροσωπεί ...κυνήγι !! Πράγματι, στη πρωτότυπη συνταγή, στην ” ομάδα των θαλασσινών” παίζουν οι γαρίδες, η δε “ομάδα των στεριανών” εκπροσωπείται από τον λαγό. Που μπορεί να την έπαθε από τη χελώνα, που τον πέρασε στον αγώνα δρόμου (τουλάχιστον έτσι μας μεταφέρει ο Αίσωπος...) αλλά σε αυτή τη συνταγή τα καταφέρνει πολύ καλά.
Είναι μία συνταγή που παραπέμπει σε χ ω ρ ι ά τ ι κ ο πιάτο (όπου ο λαγός είναι από τους εκλεκτούς τους πρωταγωνιστές), αλλά που θα την ήθελαν στο μενού τους και πολλά εστιατόρια “πρώτης γραμμής”, χάρις στο ασυνήθιστο, όσο και γευστικό, “πάντρεμά” του με μία δική τους πρωταγωνίστρια, την πάντα απολαυστική γαρίδα !!! Είναι μία ιδιαίτερη συνταγή, που μπορεί να σας αναδείξει σε chef υψηλών προδιαγραφών χωρίς να ξοδέψετε μία περιουσία !
Δείτε στο τέλος της συνταγής για κάποια επιπλέον «Μυστικά»
Γλυκό κέικ με σιροπιασμένα βερίκοκα
Δείτε, τώρα, πόσο εύκολο είναι τούτο εδώ το γλυκό στην ετοιμασία του!!Γευθείτε πόσο νόστιμο είναι!!Φαντασθείτε τι ωραία (νόστιμη, υγιεινή, διαφορετική από τα συνήθη) λύση είναι για το κολατσιό του παιδιού σας!!!Και... επαναλάβετέ το!!! Το καλοκαίρι έχει μήνες μπροστά του και τα βερίκοκα γίνονται όλο και πιο νόστιμα!!
Λίγα μυστικά ακόμα
1] Αυτό το “demi-sel”, το ελαφρά αλατισμένο βούτυρο, το συναντώ να το χρησιμοποιούν πολύ συχνά οι Γάλλοι σε γλυκές συνταγές τους. Είναι μία παράδοση της Βρετάνης, στη βόρειο-δυτική Γαλλία και από εκεί έχει πλέον διαδοθεί σε όλη τη χώρα (και όχι μόνο). Δίνει στα γλυκά μία ιδιαίτερη και πολύ ενδιαφέρουσα γεύση. Το βρίσκει κανείς πολύ εύκολα πλέον στα μεγάλα σουπερμάρκετ, εάν θέλετε όμως να μη το πληρώσετε σαν κάτι διαφορετικό από το απλό βούτυρο, θα το βρείτε σε ίδια ακριβώς τιμή με το απλό, στο Carrefour.2] Το αλεύρι και το baking powder δεν τα προσθέτουμε νωρίτερα (μόλις ανακατευθούν , για παράδειγμα, αυγά και βούτυρο στο μπολ, επειδή δεν θέλουμε να αρχίσει το baking powder να ενεργεί (επειδή θα έρθει σε επαφή με υγρά υλικά) πολύ πριν μπει στον φούρνο. Κάτι τέτοιο θα είναι επιπτώσεις στο φούσκωμα του γλυκού, αφού θα είχε χάσει ένα μέρος από τη δράση του. Για τον λόγο αυτό το προσθέτουμε λίγο πριν μπει το γλυκό στον φούρνο. Και μάλιστα, δεν χάνουμε και χρόνο ανακατεύοντας επί μακρόν το μείγμα, πάλι θα του δώσουμε τον χρόνο να αρχίσει να ενεργεί και να ξεθυμαίνει…3] Στην πραγματικότητα, μόνο για το baking powder υπάρχει αυτή η ανάγκη της καθυστερημένης προσθήκης, όχι και για το αλεύρι. Για να βεβαιωθούμε όμως ότι το baking powder θα απλωθεί ομοιόμορφα στο μείγμα και δεν θα πέσει όλο σε ένα-δύο σημεία, με αποτέλεσμα η δράση του (φούσκωμα) να μη είναι παντού η ίδια, καλό είναι να το ανακατεύουμε με το αλεύρι και κατόπιν να τα κοσκινίζουμε μαζί, πάνω στο μείγμα με το οποίο θα τα ανακατέψουμε. Έτσι, κοντά στα ξερά (baking powder) καίγονται (καθυστερούν να προστεθούν στο μείγμα) και τα χλωρά (αλεύρι)…4] Εκτός από το ότι τα φρούτα να μαλακώσουν από το μαγείρεμά τους μέσα στο σιρόπι, αυτό θα τους επιτρέψει να “δεσμεύσουν” πολύ καλύτερα το αλεύρι με το οποίο θα τα πασπαλίσουμε αμέσως μετά. Και γιατί το κάνουμε αυτό; Τα κομμάτια του βερύκκοκου τα αλευρώνουμε (όπως γενικότερα κάνουμε με τα κομμάτια φρούτων που θα προσθέσουμε στη συνέχεια μέσα σε ζύμη και θα τα ψήσουμε) επειδή με αυτόν τον τρόπο τα εμποδίζουμε (σχετικά) να “βουλιάξουν” μέσα στη ζύμη και να πάνε κατευθείαν, και να μαζευτούν όλα, στον πάτο του γλυκού. Δυστυχώς, δεν λειτουργεί πάντα το σύστημα, οι νόμοι της βαρύτητας ισχύουν και σε αυτή τη περίπτωση. Θα βοηθούσε περισσότερο εάν τα κομμάτια ήσαν μεγάλα σε επιφάνεια (συνεπώς μεγαλύτερη αντίσταση) και λεπτά (συνεπώς ελαφριά) και έμπαιναν κατά πλάτος.....ΠΑΡΑΛΛΑΓΗΜειώνουμε την ποσότητα των βερίκοκων στα μισά (100 γραμμ.) και προσθέτουμε και ίση ποσότητα (άλλα 100 γραμμ.) μπανάνα, κομμένη σε ροδέλες. Η υπόξινη γεύση του βερύκκοκου συνδυάζεται πολύ ωραία με την γλυκιά της μπανάνας. Επιλέγουμε μπανάνες σφικτές (θα μείνουν αρκετή ώρα μέσα στο σιρόπι, να μη διαλυθούν...)
Μαρμελάδα βερύκοκο. Ο ήλιος μέσα σ’ ένα βάζο!
Η ιδέα είναι απλή. Εάν όλοι λένε ότι ο παρατεταμένος βρασμός καταστρέφει μέρος από τις βιταμίνες των φρούτων σε μία μαρμελάδα, πέραν του ότι αλλοιώνει αισθητά τα ζωντανά χρώματά τους, γιατί να μη μειώσουμε τον χρόνο βρασμού; Θα πρέπει όμως να προλάβουν και να μαλακώσουν τα φρούτα, να προλάβουν να γίνουν μαρμελάδα, όχι απλώς σιροπιασμένα φρούτα. Συνεπώς, τον χρόνο για αυτό δεν τον πειράζουμε (επεμβαίνουμε μόνο με την δυνατή ένταση στην εστία, η οποία θα λιώσει τα φρούτα πολύ πιο γρήγορα, χωρίς να επηρεάζει ουσιαστικά τον ρυθμό καταστροφής των βιταμινών). Τι θα μειώσουμε τότε; Επεμβαίνουμε στον χρόνο που χρειάζονται η ζάχαρη με το νερό να γίνουν σιρόπι. Γιατί πρέπει να είναι και τα φρούτα όλη αυτή την ώρα “ανάμεσα στα πόδια τους” ; Τα προσθέτουμε λοιπόν, αργότερα, στο σχηματισμένο ήδη και βραστό σιρόπι, μέθοδος η οποία μειώνει σημαντικά (κατά 40% περίπου) τον συνολικό χρόνο έκθεσης των φρούτων σε –καταστροφικές για τις βιταμίνες τους– υψηλές θερμοκρασίες. Για πείτε μου, δεν σας φαίνεται σαν να έχω κλείσει μέσα στο βαζάκι ένα μέρος από τον ήλιο του καλοκαιριού ;
Λίγα μυστικά ακόμα
[1] Μπορείτε πάντα, μέρος ή και όλη την μαρμελάδα να το πολτοποιήσετε, να λιώσουν εντελώς και αυτά ακόμη τα μαλακωμένα κομμάτια που θα έχουν μείνει και να έχει η μαρμελάδα μία πολύ λεπτή υφή. Για παράδειγμα, εάν θέλετε να την χρησιμοποιήσετε πάνω σε πάστα φλώρα ή σαν γέμιση σε μπισκότα (πράγμα που –και στις δύο περιπτώσεις– είναι αμαρτία), με τη βοήθεια ενός mixer χειρός (βυθίσεως). “Αμαρτία” είναι επίσης να την χρησιμοποιήσετε σαν γέμιση σε κρέπες, με κομμάτια φρούτου σε αυτή την περίπτωση. Η καλύτερη επιλογή ; Τρώγεται με το κουτάλι ή απλωμένη πάνω σε μία φέτα ψωμί ή μία φρυγανιά. Η καλύτερη ώρα ; Νωρίς το πρωί, κανένα μισάωρο πριν ξυπνήσουν οι άλλοι στο σπίτι και θέλουν και εκείνοι το “μερίδιό τους”... Μερίδιο; Από πού κι ως που; Μαζί την βράσαμε;[2] Σε όσους αρέσει η γεύση του λεμονιού και οι ξινούτσικες μαρμελάδες, έχω πρόταση πολύ καλή. Την φλούδα του λεμονιού που στύψαμε την θυμάστε; Λοιπόν, θα κάνετε το εξήςΘα αφαιρέσετε πρώτα την φλούδα, πριν στύψετε το λεμόνι (μετά θα είναι πιο δύσκολο). Είτε με τη βοήθεια του εργαλείου που ξεφλουδίζουμε τις πατάτες, είτε κόβοντάς την σε λεπτές λωρίδες (του 1 εκατ.) και στη συνέχεια αφαιρώντας με ένα κοφτερό μαχαιράκι το λευκό και πορώδες εσωτερικό της, παίρνουμε λεπτές “φλοίδες φλούδας”. Αυτές τις φλοίδες τις κόβουμε (και πάλι με κοφτερό μαχαιράκι) σε πολύ πολύ πολύ λεπτά μπαστουνάκια (το 1/4 του πάχους του σπίρτου ή και ακόμη λεπτότερα) και τις προσθέτουμε στην κατσαρόλα μαζί με τα βερύκοκα, στο βήμα 4. Το αποτέλεσμα είναι μία εξαιρετική χροιά ξινού που, ανακατεμένη με την γλυκύτητα της μαρμελάδας, θα δώσουν ένα ανυπέρβλητο γευστικό αποτέλεσμα!!! Η επιλογή να βάλω στη μαρμελάδα μεγάλα κομμάτια βερύκοκου (στα τέσσερα) ήταν καθαρά προσωπική μου επιλογή, μου αρέσει να συναντάω κομμάτια φρούτου μέσα στη μαρμελάδα. Εσείς μπορείτε να τα κόψετε σε μικρότερα (θα μειωθεί και άλλο ο χρόνος βρασμού) ή να κάνετε ένα συνδυασμό, ένα μέρος “στα τέσσερα” και ένα άλλο (λίγο ή πολύ μεγαλύτερο) σε λεπτές φέτες.Μη έχοντας τεστάρει την ίδια αυτή μέθοδο και με άλλα φρούτα, δεν είμαι σε θέση να σας πω εάν και σε ποιο βαθμό έχει και με εκείνα επιτυχία. Εάν (ή “όταν”) το κάνω, θα φροντίσω και να προσθέσω ένα σχόλιο σχετικά.Μπορείτε εάν θέλετε να προσθέσετε και κάποια αρωματικά στη μαρμελάδα, δεν θα σας απογοητεύσουν, αναδεικνύουν ακόμη περισσότερο το άρωμα των φρούτων της. Και μια και μιλάμε για άρωμα, είναι ανώφελο να περιμένει κανείς από μία μαρμελάδα να είναι γευστική και αρωματική, όταν τα φρούτα που χρησιμοποιεί είναι σαν ...άχυρα. Διαλέγετε, λοιπόν, πολύ αρωματικά και γευστικά φρούτα, όταν προορίζονται για μαρμελάδα αξίζει κανείς να τα πληρώσει λίγο περισσότερο. Για τους “φανατικούς των μπαχαρικών”, τώρα (για να επανέλθουμε σε αυτά), εκτός της σταθερής, της “α β α σ ί λ ε υ τ η ς” αξίας της βανίλιας (γι’ αυτό και στοιχίζει μία περιουσία, πηγαίνει παντού !!), μπορούν να συνδυάσουν στη μαρμελάδα βερύκοκο αρώματα όπως του ginger, του κάρδαμου, του δενδρολίβανου και, φυσικά, της κανέλλας. Διατηρείται σε μέρη δροσερά. Όταν ανοίξει ένα βάζο, η μαρμελάδα πρέπει να φυλάσσεται στο ψυγείο. Για τον λόγο αυτό, είναι καλύτερα να χρησιμοποιούνται σχετικά μικρής χωρητικότητας βάζα (το περιεχόμενό τους καταναλώνεται γρήγορα, συνεπώς δεν προλαβαίνει να αλλοιωθεί αλλά και φυλάσσονται πιο εύκολα μέσα στο ψυγείο. Φαντασθείτε να πρέπει να χωρέσετε εκεί μέσα ένα 2λιτρο βάζο...)
Μπόμπα κολοκυθιών με μοτσαρέλα
Μπόμπες (έτσι, “μπόμπες”, με ηχηρά τα δύο “μπ”), έχετε δει (και δοκιμάσει) αρκετές. Μπόμπα με ζαμπόν τυρί. Κλασσική σε παιδικά (αλλά όχι μόνο) πάρτυ. Μπόμπα με τόνο και κάποια ελαφριά σως. Η αγαπημένη ! Για τραπέζια μεγαλύτερων αυτή, οι μικροί δεν τα πάνε και πολύ καλά με τον τόνο. Μπόμπα με σκέτη ρώσικη. Ελαφριά παραλλαγή, υποδεέστερη των άλλων δύο. Μπόμπα σολομού. Η εκλεπτυσμένη. Εάν είναι πετυχημένη, είναι εξαιρετικό ορντέβρ. “Μπόμπα κολοκυθιών”, έχετε ποτέ συναντήσει ; Σε παιδικό πάρτυ, το αποκλείω. Σε τραπέζι μεγαλύτερων, και πάλι δεν μου φαίνεται πολύ πιθανό... Και όμως, είναι μία πρωτότυπη αλλά και γευστική ιδέα, πιστέψτε με, οι σχέσεις μου με τα κολοκύθια αποκλείει το ενδεχόμενο να λέω ψέματα..... Αντίθετα, πολύ θα ήθελα να τα υποβαθμίσω όσο γίνεται… Τα κολοκυθάκια, μετά από το ολιγόλεπτο βράσιμο και το ψήσιμό τους στον φούρνο εξακολουθούν να είναι μαλακά μεν, τραγανά δε. Και οι ενδιάμεσες στρώσεις από mozzarella και μία σάλτσα φτιαγμένη με ντομάτες, σέλινο, κουκουνάρι, σκορδάκι και τριμμένη κεφαλοτύρι, μα πως καταφέρνουν αυτές οι “ενδιάμεσες στρώσεις” να δώσουν τόση γεύση σε αυτό το ά ν ο σ τ ο ζαρζαβατικό !!!
Λίγα μυστικά ακόμα
Όλη η "δυσκολία" του φαγητού είναι το στήσιμο των ροδέλων κολοκυθιού και τυριού, εναλλάξ. Προς τούτο και ο χαρακτηρισμός σαν "δυσκολούτσικο". Μάλλον σαν "ελαφρά μπελαλίδικο" θα έπρεπε να το αναφέρω. Πέραν αυτού, είναι ένα πολύ εύκολο πιάτο.[1] Όταν κόβουμε το κολοκυθάκι σε ροδέλες, πρέπει να προσέξουμε κάποια πράγματαα) στην αρχή κόβουμε μία μικρή φέτα στο κάτω μέρος του κολοκυθιού, έτσι ώστε να μεγαλώσει η βάση στήριξης και να μπορεί να σταθεί όρθιο, μετά και τα πρόσθετα υλικά που θα παρεμβάλουμε ανάμεσα στις ροδέλες του. β) οι φέτες της Mozzarella (αλλά και οι ροδέλες του κολοκυθιού) πρέπει να είναι ισοπαχείς, αλλιώς οι επόμενες στρώσεις θα γέρνουν. γ) επίσης, η επάλειψη με τη σάλτσα πρέπει και αυτή να είναι ομοιόμορφου πάχους σε όλη την επιφάνεια της κάθε ροδέλας κολοκυθιού, για τον ίδιο ακριβώς λόγο. δ) ξανα“κτίζοντας” το κάθε κολοκύθι, διατηρούμε τη σειρά με την οποία το κόψαμε, για να διατηρήσουν και οι μπόμπες το σφαιρικό σχήμα των κολοκυθιών). ε) παρ’ όλες τις προσπάθειές σας, το να σταθούν όρθιες οι μπόμπες δεν είναι και πολύ εύκολο πράγμα (εκτός και εάν έχετε κάποια ιδιαίτερη αίσθηση ισορροπίας). ζ) έτσι, σας προτείνω να ακολουθήσετε ένα πρακτικό τρυκ. Αφού στήσουμε στα πόδια της την μπόμπα, την διαπερνούμε από το “καπάκι” μέχρι τη βάση της με ένα ξύλινο καλαμάκι (από αυτά που χρησιμοποιούν τα σουβλατζίδικα). Τόσο το κολοκυθάκι, όσο και η Mozzarella, είναι πολύ μαλακά και επιτρέπουν στο καλαμάκι να εισχωρήσει εύκολα. Με τον τρόπο αυτό, όλες οι ροδέλες και οι ενδιάμεσες στρώσεις παραμένουν “δεμένες” μεταξύ τους και σταθερές (δείτε βήμα 21)Οι φωτογραφίες περιορίζονται στη προετοιμασία των κολοκυθιών με βρασμό και όχι με ψήσιμο στο γκριλ. Λ υ π ο ύ μ α ι, αλλά φωτογραφία ψητών κολοκυθιών, .....γιοκ !!! Κατά τα άλλα, όλη η υπόλοιπη διαδικασία είναι η ίδια. Μη ψάξετε να βρείτε σέλερυ στις φωτογραφίες. Ελλείψει αυτού, χρησιμοποίησα απλό σέλινο.
Μελιτζάνες “α φουνγκέτο”
Από πιάτα με μελιτζάνες άλλο τίποτα. Και όταν είναι στην εποχή τους αυτά τα υπέροχα κηπευτικά, τα πιάτα αυτά είναι εξαιρετικής νοστιμιάς. Η σημερινή συνταγή είναι ένα τέτοιο πιάτο που αξίζει να το δοκιμάσετε.
Το αστείο του όνομα, "a funghetto", προέρχεται από τον τρόπο με τον οποίο κόβονται οι μελιτζάνες. Όχι ακριβώς σε κυβάκια, είναι λίγο επιμήκη τα κομμάτια τους και εκείνα που έχουν στη μία πλευρά τους φλούδα του λαχανικού, θυμίζουν μικρά μανιτάρια.
Πρόκειται για ένα πιάτο εύκολο και σούπερ γρήγορο, αποτέλεσμα της “αυθεντίας” της κουζίνας της Napoli. Ένα πιάτο “sciuè sciuè” με λίγα λόγια (θα πούμε κάποια στιγμή –σύντομα– για τη φιλοσοφία που κρύβεται πίσω από αυτές τις δύο αστείες λεξούλες), που είναι παράλληλα και σούπερ νόστιμο, χρησιμεύοντας τόσο σαν συνοδευτικό άλλων πιάτων όσο και σαν σάλτσα, για παράδειγμα ζυμαρικών.
Λίγα μυστικά ακόμη:
Το πιάτο γίνεται εξαιρετικό, ίσως και πιο νόστιμο, εάν οι μελιτζάνες τηγανισθούν σε μπόλικο λάδι (ένα ελαφρύ σπορέλαιο σε αυτή την περίπτωση) χωριστά από τις ντομάτες, οι οποίες με τη σειρά τους τηγανίζονται μόνο με τα μυρωδικά. Και ενώνονται “εις πιάτο ένα” στο τέλος. Έτσι όμως είναι πολύ πιο βαρύ.
Εάν η φλούδα της ντομάτας σας φαίνεται υπερβολικά χοντρή, καλύτρα να την αφαιρέσετε (ζεματίζοντάς την για 1 λεπτό) πριν την κόψετε σε ροδέλες.
Να σας πω και μία δυσάρεστη αλήθεια: Το φαγητό μπορεί να έγινε πολύ-πολύ νόστιμο σαν εμφάνιση όμως “ξέφυγε από τις προδιαγραφές”. Οι μελιτζάνες θα έπρεπε να διατηρήσουν το σχήμα τους μέχρι το τέλος, κάτι που εγώ δεν το κατάφερα. Και ο αποκλειστικός λόγος είναι ότι με το σοτάρισμα, με τις περίφημες “κινήσεις chef” (δείτε στο βήμα 7 τί εννοώ), δεν τα πάω και πολύ καλά (ιδιαίτερα όταν είναι τόοοοσο γεμάτο τη τηγάνι! Αποτέλεσμα; Χρησιμοποίησα ξύλινο κουτάλι για το ανακάτεμα, με καταστροφικά αποτελέσματα όπως αποδείχθηκε….
Δυσκολία πιάτου: εύκολο αλλά ελαφρά μπελαλίδικο. Το κόστος του: χαμηλό. Χρόνοι προετοιμασίας: 20 λεπτά και μαγειρέματος: 20 λεπτά.
Ψημένα αμύγδαλα με άρωμα πάπρικας, μέλι & λεμόνι
Μία ίδέα για να αλλάξετε λίγο το συνηθισμένο apéritif σας ή για μία άλλη πρόταση για τους ξηρούς καρπούς που βάζετε στα γλυκά σαςΑμύγδαλα τραγανά, από το ψήσιμο και την καραμελωμένη επικάλυψη του μελιού, αλλά και μοναδικά αρωματισμένα, χάρη στην παρουσία ξύσματος και χυμού λεμονιού!!!Και επιπλέον; Πολύ-πολύ εύκολα στην ετοιμασία τους! Τι κι αν έχουμε αφήσει πίσω μας τις γιορτές, πάντα έχετε την ευκαιρία να κάνετε μικρά γευστικά δωράκια σε συγγενείς και φίλους, Ε, αυτά εδώ τα αμύγδαλα, κατάλληλα παρουσιασμένα σε μικρά γυάλινα βαζάκια, είναι μία πολύ καλή ιδέα και για αυτό!Προσοχή όμως, προκαλούν …εθισμό! Και το ένα φέρνει τ’ άλλο. Και όλα μαζί φέρνουν κάποια γραμμάρια παραπάνω στη ζυγαριά… Και μη μου πείτε ύστερα ότι δεν σας προειδοποίησα…
Λίγα μυστικά ακόμα
[1] Η συνταγή, γαλλική στην προέλευσή της, από το πολύ ενδιαφέρον γαλλικό site “Paris dans ma cuisine”, για σκόνη πιπεριάς χρησιμοποιεί σκόνη από μία πιπεριά του γαλλικού νότου, αρωματική και πολύ μέτρια καυτερή, γνωστή με την ονομασία “piment d’Espelette”, από το όνομα της περιοχής αυτής στη γαλλική μεριά των Πυρηναίων και προς την πλευρά του Ατλαντικού, όπου καλλιεργείται. Εάν θέλετε, θα τη βρείτε σε μαγαζιά εξειδικευμένα σε μπαχαρικά και καρυκεύματα, μπορείτε όμως και να την αντικαταστήσετε με μισή ποσότητα γλυκιάς ή καπνιστής πάπρικας (για το άρωμά της) και μισή καυτερής πάπρικας (για τη σπιρτάδα της).[2] Και πάλι στην αρχική συνταγή, χρησιμοποιείται “ανθός αλατιού” (“fleur de sel”), τον οποίο τον βρίσκεται πολύ πιο εύκολα, ακόμη και σε σουπερμάρκετς. Εγώ, για ευκολία, τον έχω αντικαταστήσει στα υλικά με ημίχοντρο αλάτι.Πανεύκολα και πολύ νόστιμα, τα αμύγδαλά μας μπορούν να χρησιμεύσουν είτε για ένα διαφορετικό απεριτίφ, είτε μέσα σε κάποιο γλυκό που θα φτιάξετε.
Λαχανάκια Βρυξελλών στο τηγάνι (σωτέ) με μορταδέλα
Τα λαχανάκια Βρυξελλών σωταρισμένα σε τηγάνι, είναι ένα πολύ νόστιμο συνοδευτικό. Πολύ εύκολο στην παρασκευή του, εάν του προσθέσεις και εκείνο το “λίγο παραπάνω” στη γεύση του, μπορεί να γίνει ένα θαυμάσιο κύριο πιάτοΔοκίμασα την τύχη μου και προχθές που θέλαμε ένα συνοδευτικό για τους ιτσλί κεφτέδες που έφτιαξε η Λουίζα, ετοίμασα μία ποσότητα από αυτά τα “μικρά πράσινα διαολάκια” αρχικά στον ατμό και στη συνέχεια στο τηγάνι, με κρεμμυδάκι, σκόρδο και ...μορταδέλα.Mamma mia, che armonia di sapori”, που λέει και η γνωστή διαφήμιση της κρέμας Adoro για ζυμαρικά. Τα λαχανάκια μαλάκωσαν εσωτερικά από το άχνισμα στον ατμό, έδεσαν πολύ ωραία με το νόστιμο αυτό αλλαντικό, έγιναν τραγανά από το σοτάρισμά τους και έφτιαξαν ένα πιάτο που δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο δίπλα του. Απολαύστε το!!
Λίγα μυστικά ακόμα
Στις φωτογραφίες οι ποσότητες είναι ακριβώς οι μισές, γι’ αυτό κανονίστε το τηγάνι να είναι αρκετά ευρύχωρο, για να χωράει όλα τα υλικά.Τα λαχανάκια Βρυξελλών δεν είναι και το πιο γευστικό πράγμα στον κόσμο. Γι’ αυτό και σε πολλούς δεν αρέσουν. Με τον τρόπο όμως αυτό του μαγειρέματος, παίρνουν τόσο άρωμα και γεύση από τα τα υλικά μέσα στα οποία σοτάρονται, που γίνονται ένα πολύ νόστιμο συνοδευτικό για τα πιάτα σας. Και με το βράσιμο στον ατμό διατηρούν όλες τις διαλυτές στο νερό θρεπτικές ουσίες και βιταμίνες τους (μη ξεχνάτε ότι είναι μία πολύ καλή πηγή βιταμινών και μεταλλικών στοιχείων, έτσι;)Οι Βέλγοι (κάτι θα ξέρουν οι Βέλγοι και ας τους έχουν οι Ευρωπαίοι για κάτι σαν τους πόντιους με τους οποίους ασχολούνται κάποιοι “έξυπνοι” δικοί μας) προσθέτουν στο μαγείρεμα (στο βράσιμο) και λίγο γάλα. Με τον τρόπο αυτό (λένε ότι) παίρνουν την ελαφριά πικρίλα από τα λαχανάκια. Αυτά για το βράσιμό τους σε νερό, όχι στον ατμό.Μπορείτε, εάν θέλετε, να κόψετε τα λαχανάκια στη μέση, μαγειρεύονται πιο ομοιόμορφα και γίνονται πιο τραγανά, αλλά χάνουν (;;;) σε εμφάνιση.
Τάρτα σφολιάτας με κιμά και μανιτάρια. La cuisine française στο τραπέζι σας!
Είναι το είδος των συνταγών που συνήθως ευχαριστιόμαστε από την αρχή μέχρι το τέλος. Εύκολες στην παρασκευή τους και ταυτόχρονα τόσο απολαυστικά νόστιμες, αλλά και πολύ πρακτικές γιατί μπορούν να είναι ένα πλήρες γεύμα αλλά και ένας εξαιρετικός μεζές σε ένα μπουφέ ή μία θαυμάσια επιλογή για το πανέρι του πικ-νικ.
Ε, τι άλλο να ζητήσει κανείς από τις τάρτες ; Ειδικά όταν χρησιμοποιείς έτοιμο φύλλο, είναι η “χαρά της νοικοκυράς“!
Η τάρτα που ακολουθεί (πολύ γουστάρω τον γαλλικό τίτλο “tourte”, αλλά θα μας μπέρδευε, παραπέμποντας σε γλυκό παρασκεύασμα) είναι με κιμά (ανάμεικτο, αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε από όποιο κρέας θέλετε) και μανιτάρια, όλα “φακελωμένα” ανάμεσα σε δύο φύλλα σφολιάτας, μαλακή στο εσωτερικό της και τραγανή εξωτερικά! Υπέροχη!
Μπορείτε να την κάνετε διατηρώντας πιο ελαφριά, μόνο με τον κιμά και τα μανιτάρια. μπορείτε όμως να προσθέσετε στη γέμιση και λίγη κρέμα γάλακτος ή μπεσαμέλ κάνοντάς την πολύ πιο απολαυστική (αλλά και πιο παχυντική... Για όποιον φυσικά τον απασχολεί κάτι τέτοιο).
https://cookpad.com/gr/sintages/3080482
Σχόλια