Φασόλια μαγειρεμένα σε… φλασκί (από την Τοσκάνη)

Αυτή και αν είναι νοστιμιά!!! Αυτή και αν είναι ξεχωριστή συνταγή!!! Απλή μα ταυτόχρονα πλούσια. Με υλικά φτωχικά αλλά με μία γοητεία “άλλων εποχών”. Χωρίς πολλά χρώματα αλλά ταυτόχρονα με τόσες αποχρώσεις γεύσεων και αρωμάτων… Χωρίς εξεζητημένες γεύσεις, αλλά ακριβώς για αυτό τόσο ειλικρινής, τόσο άμεση.Η συνταγή είναι από την Τοσκάνη. Στην αυθεντική της, λοιπόν, εκδοχή, χρησιμοποιεί ένα από εκείνα τα διάσημα φλασκιά, τα γυάλινα μπουκάλια, τα στρογγυλά και με μακρύ λαιμό, στα οποία φυλάνε το περίφημο κρασί της περιοχής. Πράγματι, η συνταγή έχει το όνομα “Fagioli nel fiasco” (που σημαίνει“φασόλια στο φλασκί”)Και να ήταν μόνον αυτή η πρωτοτυπία… Υπάρχουν και άλλεςΟ τρόπος που βράζουν. Το σκεύος μέσα στο οποίο βράζουν. Η παρουσία ελάχιστων υλικών. Το λιγοστό νερό.Οι παλιοί της περιοχής συνήθιζαν να λένε για να την περιγράψουν"θέλει ξερά φασόλια, ένα φλασκί χωρίς την ψάθινη επένδυσή του, ένα τζάκι, κάρβουνα που να “τρίζουν”, λίγα αρώματα από το χωράφι, σκορδάκι και το εξαιρετικό ελαιόλαδο των δένδρων μας..."Ε, δεν ήθελε περισσότερα για να τραβήξει την προσοχή μου και τελικά χαίρομαι που αποφάσισα να τη δοκιμάσω. Είναι ένα πιάτο νόστιμο, πολύ θρεπτικό, πραγματικά αναζωογονητικό τις κρύες μέρες του χειμώνα.

Λίγα μυστικά ακόμα

[1] Το αυτοσχέδιο “πώμα” θα (μπορούμε να) το φτιάξουμε με διάφορους τρόπους. Με ένα κομμάτι χαρτί για τρόφιμα, για παράδειγμα (φυσικά ΟΧΙ εκτυπωμένο και ΧΩΡΙΣ την ειδική μεμβράνη που τα πλαστικοποιεί εσωτερικά). Μπορούμε να κλείσουμε το στόμιο και με ένα κομμάτι στουπί ή με ένα κομμάτι σφικτά συμπιεσμένο βαμβάκι, που θα τα σφηνώσουμε στο λαιμό του φλασκιού. Το νόημα είναι να μπορεί να βγαίνει ο αέρας, ο ατμός, που θα δημιουργείται, μέσα από το μπουκάλι (όπως βγαίνει και από μία σκεπασμένη κατσαρόλα, να μην κάνουμε το φλασκί …χύτρα ταχύτητος!). Στις φωτογραφίες φαίνεται αυτό που έκανα εγώ, με μία σφικτά διπλωμένη λαδόκολλα.Έχω την εντύπωση ότι και ανοικτό να το αφήσουμε το φλασκί, το φαγητό θα γίνει εξ ίσου καλά. Το πολύ πολύ, να πρέπει να έχουμε από δίπλα βραστό νερό (πολύ καυτό, για να μη διακόπτει τον βρασμό), για να το προσθέτουμε από λίγο, με τη βοήθεια ενός χωνιού, κατά τη διάρκεια του βρασμού. Η δυσκολία είναι στο να υπολογίζει κανείς πόσο νερό να προσθέτει κάθε φορά, επειδή το φαγητό πρέπει να μείνει με το λαδάκι του. Σαν αντιστάθμισμα, ένα υπέροχο άρωμα θα γεμίσει την κουζίνα μας. Μετά την πρώτη φορά, όταν και θα ξέρετε πόσο νερό εξατμίζεται και πόσο παραμένει, θα μπορείτε να το δοκιμάσετε.[2] Εάν δεν έχετε αρκετά υψηλή κατσαρόλα, διαλέξτε μία φαρδιά και γύρετε το φλασκί, το επίπεδο των φασολιών θα χαμηλώσει αρκετά. Μόνο που θα μεγαλώσει και η ποσότητα του νερό που θα πρέπει να μπει στην κατσαρόλα. Άρα και ο χρόνος να έρθει σε βρασμό. Άρα και η κατανάλωση ενέργειας. Έτσι, για να το γνωρίζετε…[3] Εάν έχετε τζάκι αναμμένο μπορείτε να μαγειρέψετε τα φασόλια με τον παλιό, τον παραδοσιακό τρόποΔημιουργούμε έναν “κρατήρα” ανοίγοντας χώρο ανάμεσα σε στάχτη και κάρβουνα, τοποθετούμε εκεί μέσα το φλασκί και το περιβάλλουμε με κάρβουνα για ύψος μερικών εκατοστών. Φροντίζουμε να υπάρχουν διαρκώς “ζωντανά” κάρβουνα γύρω από το φλασκί, που θα θερμαίνουν το νερό στο εσωτερικό, για να διατηρείται ο βρασμός. Όπως γίνεται αντιληπτό, θα πρέπει να …κάνει πολύ κρύο έξω και το τζάκι να καίει για ώρες, για να παρέχει αρκετό κάρβουνο/στάχτη για να μαγειρευθεί το φαγητό.Είναι μία συνταγή-υπενθύμηση ότι στην κουζίνα, τα πιο ωραία πράγματα, πολύ συχνά προκύπτουν από ….λάθη!!! Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι ετούτη εδώ η νοστιμιά μας προέκυψε “κατά λάθος”. Δεν θα μπορούσε… Ήδη από τα αγνά και προσεγμένα υλικά της, καταλαβαίνεις αμέσως το πνεύμα της συνταγής, ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Λίγα πραγματάκια μεγάλης θρεπτικής αξίας, βαλμένα μαζί, να μαγειρευθούν σιγά-σιγά, σαν να αποστάζουν την ίδια τους την ψυχή στον αποστακτήρα ενός αλχημιστή (του φέρνει λίγο το φλασκί, δεν συμφωνείτε;). Γιατί αυτό ακριβώς συνέβαινε όταν οι νοικοκυρές ξεχνούσαν για ώρες το φλασκί μέσα στις στάχτες του τζακιού, απορροφημένες οι ίδιες από τις χίλιες άλλες έγνοιες και δουλειές του σπιτιού.Απλά, την ώρα που το φλασκί …“κάνει τα δικά” του, πάνω στη σιγανή σιγανή φωτιά, το μυαλό μου πάει στο ίδιο του το όνομα (“fiasco” (διαβάζεται“φιάσκο”) στα ιταλικά) και δεν μπορώ να μην παραδεχθώ ότι μου πέρασε από το μυαλό πως από ένα “φιάσκο”, από ένα μεγάλο λάθος, δηλαδή, μπορεί να βγεί μία τέτοια νοστιμιά.Και μου ήρθαν και άλλες τέτοιες περιπτώσειςτα chips, για παράδειγμα. Ε, φαίνεται ότι δημιουργήθηκαν το 1853, από ένα λάθος ή, καλύτερα, από ένα πικάρισμα που δεν πέτυχε. Απελπισμένος από τις διαμαρτυρίες και την γκρίνια ενός πελάτη του που του γύριζε πάντα το πιάτο με τις τηγανιτές πατάτες που του σερβίριζε, επειδή τις θεωρούσε πολύ χοντρά κομμένες, ο George Crum του ξενοδοχείου Moon Lake Lodge Resort της Νέας Υόρκης, αποφάσισε μία ημέρα να τις κόψει τόσο λεπτές, σχεδόν διαφανείς, που να είναι αδύνατον να τις τρυπήσει με πιρούνι. “Θα του δείξω τώρα εγώ”, θα σκέφθηκε, τις έριξε σε καυτό λάδι και του τις πήγε για να “του την σπάσει”. Που να φαντασθεί εκείνη την ώρα ότι δημιουργούσε κάτι που θα ήταν η μεγαλύτερη χαρά των παιδιών (αλλά και των διαιτολόγων…), ένα “έργο τέχνης” νοστιμιάς, θερμίδων και χοληστερίνης…Στο γλυκό, τον baba, και στο λάθος του Στανισλάβ Λεστζίνσκι,  έχουμε ήδη αναφερθεί. Το άλλο, όμως, το ξέρετε; Το 1892, ένα νεαρός βοηθός του chef του περίφημου Cafè de Paris στο Μοντεκάρλο, έβαλε υπερβολικά πολύ λικέρ στην κρέπα που του είχε ζητήσει ο chef να ετοιμάσει για τον πρίγκιπα και μελλοντικό βασιλιά της Αγγλίας, το Εδουάρδο (τον 7ο, παρακαλώ!). Του νεαρού πρίγκιπα του άρεσε τόοοοσο πολύ, που ζήτησε από το βοηθό να μάθει πως λέγεται αυτή η τόσο νόστιμη κρέπα. Και εκείνος, θέλοντας να κάνει τον σπουδαίο, και βλέποντας την παρέα του πρίγκιπα, βάπτισε την κρέπα “crêpe princesse”. Ο πρίγκιπας, όμως, που δεν ήταν χαζός και, δεδομένου ότι δεν συνοδευόταν από καμία …μέλλουσα princesse (είπαμε, δεν ήταν χαζός), αποφάσισε, εντελώς δημοκρατικά, να την λέει “crêpe Suzette”, από το όνομα της κοπέλας που τον συνόδευε, προφανώς…..Πόσο δίκιο είχε ο John Lennon, όταν έλεγε πως “η ζωή είναι εκείνο που σου συμβαίνει ακριβώς όταν εσύ ασχολείσαι με το να κάνεις άλλα σχέδια”… (Beautiful boy) Τα φλασκί το αγόρασα από την οδό Αθηνάς, στη γωνία με την οδό Καλαμίδα, νομίζω (ή μήπως ήταν στη γωνία με την οδό Πρωτογενούς;). Σε ένα μαγαζί με μεγάλη ποικιλία από φιάλες διαφόρων τύπων. Μπορείτε όμως να χρησιμοποιήσετε και οποιαδήποτε άλλη φιάλη παρόμοιου τύπου, για παράδειγμα σαν αυτή που φαίνεται στη φωτογραφία 20. Εάν μάλιστα έχει πιο φαρδύ λαιμό, τόσο η εισαγωγή των ωμών φασολιών, όσο και (κυρίως) η εξαγωγή των μαγειρεμένων, θα είναι πολύ πιο εύκολη. Εάν θέλετε, μπορείτε να δείτε πολλές φωτογραφίες από διαφόρους τύπους φιαλών και να πάρετε ιδέες, στο internet.