Μικρέ, “ψήσε” μιά χωριάτικη..

Για να ετοιμάσουμε τη ζύμη θα χρειασθούμε δύο ευρύχωρα δοχεία, στα οποία θα μοιράσουμε ίσες ποσότητες αλευριού. Σε κάθε μία από αυτές δημιουργούμε ένα βαθούλωμα στο κέντρο.

Μοιράζουμε και το νερό, χλιαρό, σε δύο ίσα μέρη (από 125 ml ή 1/2 του ποτηριού) και διαλύουμε στο μεν ένα το αλάτι και στο άλλο την μαγιά και τη ζάχαρη. Με τον τρόπο αυτό αποφεύγουμε να φέρουμε σε άμεση επαφή αλάτι και μαγιά, τουλάχιστον μέχρι να αρχίσει αυτό η δεύτερη να ενεργεί. Και αυτό γιατί η παρουσία του αλατιού εμποδίζει τη μαγιά να δράσει

Ρίχνουμε, λίγο κάθε φορά, τη μία ποσότητα νερού στο ένα δοχείο με το αλεύρι και την δεύτερη στο άλλο.

Δουλεύουμε με τα χέρια, πολύ καλά και τα δύο δοχεία, μέχρι να πάρουμε από ένα “δεμένο”, σφικτούτσικο, ζυμάρι.

Ενώνουμε τα δύο ζυμάρια σε ένα, προσθέτουμε, μία-μία κουταλιά, το ελαιόλαδο, την ποσότητα του σκόρδου και της ρίγανης (λίγη-λίγη, μην πέσει όλη στο ίδιο σημείο) συνεχίζουμε να δουλεύουμε καλά, πάντα με τα χέρια μας, να ενωθούν οι δύο ποσότητες και σταματάμε το ζύμωμα μόνο όταν έχουμε ένα ζυμάρι λείο, απαλό και ελαστικό (με την κατάλληλη, συνεπώς, υγρασία). Ανάλογα με τον τύπο του αλευριού, ίσως χρειασθεί λίγο περισσότερο ή λίγο λιγότερο νερό, γι’ αυτό φροντίζουμε να έχουμε κοντά μας λίγο χλιαρό κατά το ζύμωμα.

Εάν έχετε κανένα από εκείνα τα ζυμωτήρια που βλέπω (και ζηλεύω) στα διάφορα τηλεοπτικά γυρίσματα, διαλύστε τη μαγιά στα 200 ml του νερού, προσθέστε το στο αλεύρι και ζυμώστε, το δε αλάτι θα το διαλύσετε στα υπόλοιπα 50 ml και θα το προσθέσετε στη ζύμη μόνο όταν αυτή θα είναι αρκετά σφικτή. Η ζύμη έχει φθάσει στο σωστό σημείο όταν τα τοιχώματα του δοχείου του ζυμωτήριου παραμένουν εντελώς καθαρά (η ζύμη έχει σφίξει όλη γύρω από τον βραχίονα της μηχανής

Στο σημείο αυτό μπορούμε να προχωρήσουμε στο μοίρασμα της ζύμης σε όσα κομμάτια θέλουμε, ανάλογα και με το τελικό ύψος της ψημένης πίτσας. Ή να την κρατήσουμε ένα ενιαίο κομμάτι (βγάζει περίπου ένα ταψί φούρνου).

Πριν από τη διαδικασία του φουσκώματος, θα μπορούσε να προηγηθεί (δεν είναι όμως απαραίτητο) εκείνο της “ωρίμανσης” της ζύμης. Η “ωρίμανση” θέλει κρύο περιβάλλον και εμείς έχουμε... έχουμε το ψυγείο μας. Βάζουμε, λοιπόν, την ζύμη μας στο ψυγείο για ένα καθόλου ευκαταφρόνητο διάστημα (από 6 με 8 έως και 24 ώρες) για να “ωριμάσει”.

Όταν βγάλουμε τη ζύμη από το ψυγείο, την τοποθετούμε σε ένα βαθύ σκεύος (μη ξεχνάτε ότι, φουσκώνοντας, θα αυξηθεί το μέγεθός της στο διπλάσιο ή και περισσότερο) και τη σκεπάζουμε με μία πετσέτα ή άλλο καθαρό πανί. Την αφήνουμε να ξεκουρασθεί για τουλάχιστον 3 ώρες, σε θερμοκρασία περιβάλλοντος (20° - 23°) και μακριά από ρεύματα. Ο (σβηστός, προσοχή...) φούρνος είναι ένα καλό τέτοιο μέρος.

Την φουσκωμένη μπάλα ζύμης (ή κάθε ένα από τα μικρότερα μπαλάκια στα οποία την έχουμε χωρίσει ΠΡΙΝ τη διαδικασία φουσκώματος) την τοποθετούμε σε αλευρωμένη επιφάνεια (πάνω στον πάγκο της κουζίνας) και με τη βοήθεια ενός πλάστη την ανοίγουμε, περίπου στο μέγεθος που έχει το ταψάκι όπου θα την ψήσουμε.

Αφού την ανοίξουμε, την τοποθετούμε μέσα στο ταψάκι, το οποίο το έχουμε λαδώσει ελαφρά, και την πιέζουμε, με τα δάκτυλά μας πλέον, να απλωθεί και να καλύψει όλη την επιφάνειά του, μέχρι τα τοιχώματα. Το πάχος της ζύμης δεν πρέπει να ξεπερνά το μισό (½) εκατοστό.

Πάνω στην απλωμένη πια ζύμη ρίχνουμε την ντομάτα μας και την αφήνουμε να ξεκουρασθεί για μία (1) ώρα τουλάχιστον πριν την ψήσουμε. Εάν θα κάναμε “λευκή” πίτσα, θα αλείφαμε την επιφάνεια με λίγο λάδι. Με τον τρόπο αυτό, πριν μπει στον φούρνο, που θα ψήσει τη ζύμη και θα “κλείσει τα περάσματα”, εμείς έχουμε επιτρέψει στους χυμούς της ντομάτας (ή στο ελαιόλαδο) να “τρουπώσουν” και να τη νοστιμέψουν μέχρι τα μύχια της ύπαρξής της.

Είναι η τελευταία διαδικασία αλλά όχι λιγότερο σημαντική. Το αντίθετο, μάλιστα.

Θέλουμε πολύ υψηλή θερμοκρασία στον φούρνο μας και γι’ αυτό, προς το τέλος της φάσης που η πίτσα, αλειμμένη με την σάλτσα ντομάτας ή το ελαιόλαδο, “ξεκουράζεται”, προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 250° (φθάνει ο φούρνος και υψηλότερα ; ανεβάστε την θερμοκρασία κι’ άλλο) και ψένουμε. Ναι, αλλά πως ;

Το ψήσιμο της πίτσας γίνεται σε δύο χρόνους, σε δύο, ξεχωριστές μεταξύ τους, φάσεις. Βάζουμε, λοιπόν, σε πρώτη φάση, το ταψάκι/ταψάρα με τη ζύμη μας στον φούρνο, έτσι όπως την είχαμε αφήσει να ξεκουρασθεί, αφού έχουμε αφαιρέσει τα κομματάκια ντομάτας από πάνω. Θα τα ξαναπροσθέσουμε αργότερα, μαζί με τα υπόλοιπα υλικά. Τώρα, το λόγο έχουν τα υγρά που για μία ώρα “ρουφούσε” η ζύμη από τις ντοματούλες (εάν κάναμε κάποια “λευκή” πίτσα, θα έμπαινε με μόνο το ελαιόλαδό της, ή με μόνο την σάλτσα ντομάτας, εάν ήταν με κόκκινη σάλτσα). Ψένουμε για 8 λεπτά.

Αφαιρούμε το ταψάκι/ταψάρα από τον φούρνο, και απλώνουμε τις ντομάτες και τα υπόλοιπα υλικά (το κρεμμύδι σε φέτες, την κόκκινη πιπεριά σε μέτριου πάχους ροδέλες, τις ελιές (χωρίς τα κουκούτσια τους, βρεεε...), την φέτα. Μπορούμε να βάλουμε και τραγανή αντράκλα αλλά και δροσιστική και χυμώδη κάπαρη.

Ξαναβάζουμε την πίτσα στον φούρνο και ψένουμε για άλλα 4 με 6 λεπτά, ανάλογα με το πόσο χοντρά έχουμε κόψει τις κρεμμυδο-πιπεριές ή το πόσο τραγανή θέλουμε την πίτσα.

Στα τελευταία μόνο δύο λεπτά, την ξανατραβάμε και προσθέτουμε και την ρίγανη (ή θυμάρι, ή σάψυχο, διαλέξτε) και αυτό για να μη μείνουν πολύ ώρα στο φούρνο τα αρωματικά αυτά και καούν και πικρίσουν.

Την σερβίρουμε ζεστή-ζεστή και, εάν θέλουμε να απολαύσουμε όλη τη νοστιμιά και όλα τα αρώματά της, την τρώμε αμέσως. Δεν πρέπει να υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να τρως μία πίτσα που βγήκε από τον φούρνο πριν από δέκα λεπτά και σου την έφερε μόλις το delivery boy, συνήθως ασιάτης δίχως μπόι... Μπλιαχ... Φάτε την εσείς καλοί μου γείτονες. Ή, να σηκωθούν όλοι να πλύνουν τα χέρια τους αμέσως αφού την σερβίρετε. Όχι, όλοι στο μπάνιο παιδιά όσο ψήνετε η πίτσα, και χωρίς πολύ μπλα μπλα.

Το αποτέλεσμα, πιστέψτε με, θα είναι μία πίτσα (ή pizza) πραγματική “μπουκιά και συχώριο”...