Ωδή σ’ ένα παιδί. Που δεν τρώει τραχανά

Ή, αλλιώς, μια “Βελούδινη σούπα τραχανά με τραγανούς κύβους φέτας” σε Βυζαντινό στυλ, με πολύ παρασκήνιο και μηχανοραφίες.“ –Θα σου πω, λοιπόν, μια ιστορία. Και ξέρω πόσο σ’ αρέσουν οι ιστορίες (μα κι αν όχι, ας μην το αναλύσουμε τώρα...)”. Η αρχή δεν προμήνυε καλή συνέχεια. Καθόλου καλή μάλιστα ...“ –Χθες απόγευμα, λοιπόν, σαν πήγα σπίτι ένιωθα αρκετά κουρασμένη. Πέρασα από τον χασάπη και πήρα ένα κοτόπουλο και ετοιμαζόμουν να πάω να φτιάξω μια σουπίτσα. Έφτασα στο σπίτι...είδα τους άνδρες (με είδαν κι αυτοί και με καμάρωσαν) και πέρασε έτσι καμιά ώρα και. Πού μετά...να σηκωθώ...να "πιάσω" κατσαρόλα στα χέρια μου. Που...νύσταζα και αισθανόμουν πολύ κουρασμένη (από τα ξενύχτια της δουλειάς τις προηγούμενες ημέρες). Και λέω... «μωρέ, Παρασκευή είναι αύριο, δεν το κάνω αύριο το κοτόπουλο, με μια σουπίτσα, και να καθίσω να ξεκουραστώ λίγο σήμερα και να μην μπλέξω με την κουζίνα ;» Αλλά τί να ’φτιαχνα ; Τί να ’φτιαχνα να μας ζέσταινε λίγο... μα να ’ταν και θρεπτικό ; ” Σαν να “ισιώνει” τώρα, αλλά ομολογώ ότι εξακολουθώ να μη καταλαβαίνω ...)“ –Και τότε το μυαλό μου πήγε στον τραχανά. Που εγώ προσωπικά μ’ αυτόν και τις χυλοπίτες "μεγάλωσα" (ενώ ο Παρασκευάς, ο άνδρας μου, με το πληγούρι...). Έλα όμως που δεν τον τρώει ο Στέλιος..... Απ’ τα ελάχιστα πράγματα που δεν τρώει. Παίρνει μια κουταλιά...τόσο βαριεστημένα...και μοιάζει η έκφραση στο πρόσωπό του σαν αυτή που ΄χει σαν του λέω να φτιάξει το δωμάτιό του...”“ –Παίρνω, λοιπόν, μια κατσαρόλα...και τον ετοιμάζω. Δέκα λεπτά..."πήρε" να γίνει. Ακριβώς δέκα λεπτά. Είχα και ξινό τραχανά απ΄ το χωριό. Άσε...άλλη γεύση, άλλο πράγμα. Ο μικρός γυρνούσε στην κουζίνα και έτρωγε τα καρότα που του ’χα καθαρίσει. Με ρώτησε τί ετοίμαζα. Του ’πα (τάχα μου...) να βγάλει το φρέσκο β ο ύ τ υ ρ ο απ’ το ψυγείο... τάχα ότι θα το χρειαστώ –σιγά μην έβαζα στον τραχανά βούτυρο... σιγά… αγνό παρθένο θα ’βαζα). Ο μικρός συνέχιζε να τρώει τα καρότα του και ξεφύλλιζε ένα καινούριο βιβλίο που του ’χα πάρει. Δεν με πολυκοίταζε... και εγώ "έπαιζα" ελεύθερη. Έκανα, λοιπόν, "τα δικά μου" (τον τραχανά όπως ξέρω... δηλαδή). Εν συνεχεία του είπα αν μπορεί να μου βγάλει και το π ε κ ο ρ ί ν ο και τη φέτα απ΄ το ψυγείο. Με ρώτησε τότε τί φτιάχνω. Και του είπα...πώς ήταν...έκπληξη...”“ –Και ποιά έκπληξη” μου λέει... “ –έχει τραχανά μέσα της ; Αυτό δεν είναι έκπληξη... κ α τ α δ ί κ η σκέτη, είναι. Εγώ δεν θα φάω...να το ξέρεις...”“ –Εντάξει, Στελάκο, εγώ θα φτιάξω τη συνταγή του ggr και εσύ μην τον τρως. Εσύ χάνεις”“–Του κύριου που ανεβάζει συνταγές στο site που μπαίνεις είναι ο τραχανάς ; Και γιατί δεν μου το ΄πες ; Ίσως να δοκιμάσω λίγο. Μα λίγο... Και αν δεν μου αρέσει, δεν θα φάω"...“(–μωρέ θα φας και θα πεις κι ένα τραγούδι...)”“ –Ε, λοιπόν, σε πληροφορώ...ότι όχι μόνο έφαγε...ότι όχι μόνο ήταν “ο πιο Ω Ρ Α Ι Ο Σ τραχανάς που ’χει φάει μέχρι τώρα”, αλλά μου ’πε να σου δώσω και πολλά πιρουνάκια... και πολλά συγχαρητήρια και να σου ζητήσω να μου δώσεις και άλλες τέτοιες συνταγές. Α, και να με μάθεις και εμένα μερικά πράγματα !!! ”“ –Είδες ; Άκουσες ; Ακούω να λες...ακούω... Και τί έκανα ; Τον παραμύθιασα απλώς ότι έβαλα β ο ύ τ υ ρ ο και π ε κ ο ρ ί ν ο... ”Και εμένα η ιστορία μου άνοιξε την όρεξη για τραχανά ..... Για ένα τραχανά, όμως, διαφορετικό, ξεχωριστό, που να αξίζει τα καλά λόγια του μικρού της φίλης μας. Που, βέβαια, δεν τον λένε Στέλιο, αλλά είμαι σίγουρος ότι η μαμά του θα ήθελε να προστατέψει την ανωνυμία του.

Λίγα μυστικά ακόμα

Είναι μια συνταγή της Νένας Ισμυρνόγλου, για την ηλεκτρονικής έκδοση της “Καθημερινής”.[1] Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει ένα μυστικό ... Οι αναλογίες νερού – τραχανά δεν είναι αυτές της πηκτής σούπας τραχανά (1 φλυτζάνι τραχανάς, 3 (ή και 4) φλυτζάνια νερό) αλλά .... 17 !!! Εδώ το νερό είναι αρκετά περισσότερο, πράγμα που εξηγείται τόσο από τον επιπλέον χρόνο βρασμού, όσο και από την πολτοποίησή του, που χρειάζεται το περισσότερο νερό για να παραμείνει σούπα (βελουτέ, αλλά πάντα σούπα) και να μη γίνει μία σφικτή μάζα ο τραχανάς)[2] Η διαδικασία με τους κύβους φέτας μπορεί (και είναι προτιμότερο) να γίνει κατά τη διάρκεια που βράζουμε τον τραχανά. Έτσι δεν θα υπάρξει καθυστέρηση, δεν θα κρυώσει καθόλου ο έτοιμος τραχανάς, και τα σερβιρισμένα πιάτα θα είναι στην ιδανική θερμοκρασία.[3] Όσο και να στραγγίσουν τα κυβάκια που βγάζουμε με την τρυπητή κουτάλα, έχω την εντύπωση ότι εάν τα ρίξουμε όλα μαζί στο αλεύρι, θα το βρέξουν, θα λασπιάσει, και δύσκολα θα μπορέσουμε να τα αλευρώσουμε καλά. Για τον λόγο αυτό αντικατέστησα αυτόν τον τρόπο, που πρότεινε η πρωτότυπη συνταγή με τον λίγο πιο “μπελαλίδικο” (αλλά πάντα εύκολο και απλό) του να ρίχνω ένα ένα τα κυβάκια στο αλεύρι, και “κράτησα” και λίγο αλεύρι για να τους το ρίξω στο τέλος και από πάνω. Εσείς κάντε ότι νομίζετε. Δικό σας είναι το παιδί που πάτε να “παραμυθιάσετε”..... (λέμε τώρα)[3] Η πρωτότυπη συνταγή ήθελε τον ζωμό φτιαγμένο με “βιολογικούς κύβους” λαχανικών. Πιστεύω ότι τίποτα δεν συγκρίνεται με ένα σπιτικό ζωμό, φτιαγμένο από τα χέρια σας. Τώρα, εάν θα είναι ζωμός λαχανικών , από κοτόπουλο , ή από κρέας, ακόμη και από σπιτικού κύβους , μικρή σημασία έχει.Την επόμενη φορά που θα την φτιάξουμε την σούπα (γιατί θα την ξανακάνουμε, είναι μακρύς ο χειμώνας ...) θα πολτοποιήσω τον μισό από τον τραχανά και τον άλλο μισό θα τον αφήσω ατόφιο. Πιστεύω ότι έτσι θα μου αρέσει περισσότερο. Είναι πολύ ωραία η βελούδινη υφή της σούπας, αλλά είναι ωραίο να νοιώθεις και τον τραχανά στο στόμα ...Δείτε στις εικόνες 15 έως 17 πως μόνο με την πέτσα και τα κόκκαλα (το καράβι) ενός κοτόπουλου (που να είχατε και κότα ...), μπορείτε εύκολα και γρήγορα να φτιάξετε έναν εξαιρετικό σπιτικό ζωμό. Που με τη σειρά του θα μετατρέψει μία απλή σούπα τραχανά σε ένα πεντανόστιμο πιάτο (όσο για θρεπτικό ..... )