Πρασόρυζο το...“μεθυσμένο”

”Οίνος ευφραίνει καρδίαν”, έτσι τουλάχιστον ήξερα μέχρι σήμερα το μεσημέρι. Χα,,, Το ρύζι με το πράσο να δείτε πως τα .... ευφραίνει!!!Πάνε 39 χρόνια τώρα..... Ήταν το ακαδημαϊκό έτος 1973, τέτοια εποχή, όταν ο πατέρας μας ανακοίνωνε ότι με το τέλος του σχολικού έτους, μετακομίζαμε. Ούτε που θυμόμουν πόσες φορές είχαμε ξαναζήσει μία τέτοια στιγμή, γύρω από το μεσημεριανό τραπέζι. Και όμως, ήταν τέτοιο το σοκ που δεν άκουγα πια τίποτα άλλο. Το μυαλό έτρεχε σε φίλους που δεν θα έβλεπα ξανά, σε καθηγητές που γνώριζα και με γνώριζαν, που εκτιμούσα και με εκτιμούσαν, σε δύο μάτια που είχα παιδευθεί να κάνω να μου χαμογελάσουν και που τώρα θα τα έχανα...Ξαναφέρνοντας σήμερα εκείνες τις στιγμές στο μυαλό, θυμάμαι με τρυφερότητα τη μικρή μου αδερφή, “πρωτάκι” τότε στο Καζούλειο, να με σκουντάει με το χέρι και να μου λέει πειρακτικά“χαιρέτα τη Μαριάννα σου, τώρα...” Πως ήξερε που να κτυπήσει!!! Που να ‘ξερα τότε ότι εκείνο το περίεργο σφίξιμο στο στομάχι, που πίστευα πως δεν θα περάσει ποτέ, θα ερχόταν και θα έφευγε πολλές φορές ακόμη στο μέλλον..... Τότε μου φαινόταν τόσο επώδυνο, τόσο άδικο, τόσο προσωπικό...Ήταν τέτοια η ένταση των στιγμών, που θυμάμαι ακόμη τι είχαμε στο τραπέζι“Πρασόρυζο αλά ..γιαγιά Αγγελική”. Ναι, τότε ζούσε και η γιαγιά... Τα καλύτερα μας χρόνια!!! Και ας υπήρχε “τριπλός” έλεγχος στο σπίτι !!! Όταν όμως είσαι 15 χρονών, και αυτό ακόμη δεν σε σκιάζει... υπάρχουν πάντα τρόποι να ξεφεύγεις από τον έλεγχο, υπάρχουν πάντα δικαιολογίες για όλα. Τι χρόνια!!!Κάθε πρωί, κτυπώντας τη μπάλα του μπάσκετ με το ένα χέρι και κρατώντας πακέτο τα βιβλία στο άλλο (που τσάντες τότε, ήταν μέρος της “επανάστασής” μας και αυτό), ανηφόριζα προς το σχολείο. Κάθε πενήντα μέτρα και ένας φίλος προσθέτονταν στη παρέα, δεν υπήρχαν κινητά τότε, έφθανε ο ήχος της μπάλας που “μπιστούσε” για να τους ειδοποιήσει όλους και, όταν πια φθάναμε στο γυμνάσιο, ήμασταν μία πλήρης δεκάδα... Μια κανονική ομάδα μπάσκετ !! Και από τις καλύτερες μάλιστα, για τα δεδομένα ενός επαρχιακού σχολείου.Το μεσημέρι, η αντίθετη διαδρομή. Οι μανάδες μας, νέες γυναίκες τότε, έβαζαν το φαγητό να ζεσταίνεται με το που άκουγαν τον ήχο από τη μπάλα να πλησιάζει. Το μονότονο αυτό “νταπ - νταπ” της πορτοκαλί μπάλας έκρυβε από πίσω φιλίες που είχαν δεθεί και δοκιμασθεί μέσα σε ανοικτά τσιμεντένια γήπεδα, δίπλα στη χωροφυλακή, ή δίπλα στο γήπεδο του ποδοσφαίρου, εκεί όπου οι “άξεστοι” συμμαθητές μας, την μπάλα την κλωτσούσαν με τα πόδια... Αν είναι δυνατόν!!!Έκρυβε και εμπειρίες, που μοιράζονταν στα περίφημα “πάρτυ μας”, εκεί όπου –επιτέλους- μπορούσαμε να συναντηθούμε με τις ”κοπέλες του Θηλέων” (α, δεν σας το είπα αυτό ; την πόρτα του σχολείου μας, οι μόνες φούστες που την περνούσαν, τις φορούσαν...καθηγήτριες. Και εκείνες ήσαν μέχρι το γόνατο... Και ας ήταν τα “θρυλικά χρόνια των ...αβυσσαλέων μίνι” !!! Αν πήγαινες σε γυμνάσιο Αρρένων..... (αυτό σήμαινε εκείνο το “Α” στα αρχικά ΒΓΑΡ), κοριτσίστικο λαιμουδάκι έβλεπες μετά το σχόλασμα.... Σε αυτά τα “πάρτυ” λοιπόν, σκοταδιού επιτρέποντος και βερμούτ βοηθούντος, υπήρχαν “σοβαρές πιθανότητες” η βραδιά να πήγαινε καλά. Διάολε, ήμασταν στα χρόνια του μπλουζ, στα χρόνια του νέου κύματος, στα χρόνια της απελευθέρωσης... Ασταμάτητα γέλια, αναρίθμητοι ψίθυροι, εκλέρ και κορμός σοκολάτας, κλεφτές ματιές στο μισοσκόταδο, φλερτ με τη ντάμα του καλύτερου φίλου μας, πανίνο και γαριδάκια, ίσως κανα δυό τσιγάρα στα κρυφά, το τασάκι στο πάτωμα, κρυμμένο από το κάλυμμα της πολυθρόνας… Γιατί γινόντουσαν και “έφοδοι” από τις μανάδες που ξεροστάλιαζαν ανήσυχες στη κουζίνα... Και εγώ θα έπρεπε να φύγω ; Και που θα τα άφηνα όλα αυτά;Γέλια, αγώνες, χαρές, οι αγαπημένοι καθηγητές, αγωνίες, φόβοι, μπάνια στην εσχατιά του Αιγαίου, φίλοι, το σώμα των αεροπροσκόπων, η πρώτη φορά, η σημαία (του χρόνου, στην έκτη), όνειρα, απογοητεύσεις. Τρία γεμάτα χρόνια...Ευτυχώς είχαμε άλλους έξι ολόκληρους μήνες μέχρι το τέλος της σχολικής χρονιάς και τη μετακόμιση !!! Ας φάω λοιπόν το πρασόρυζό μου με την ησυχία μου, το απόγευμα έχει εμφιάλωση σαμπάνιας στην CAIR και αυτό σημαίνει έξτρα γλέντι με τον Αλέκο!!!Η συνταγή που ακολουθεί είναι αφιερωμένη στο πρασόρυζο εκείνου του χειμωνιάτικου μεσημεριανού. Και σε εκείνα τα τρία υπέροχα χρόνια. Τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου...

Λίγα μυστικά ακόμα

Το “μέγα μυστικό” είναι να μη παραβράσουν τα καρότα. Αυτές οι πορτοκαλί ροδελίτσες, εάν μείνουν στη κατσαρόλα 30 με 35 λεπτά (τόσο “αθροίζουν” όλοι οι χρόνοι του φαγητού), με μόνο το ελαιόλαδο ένα μεγάλο μέρος του χρόνου και με λίγο μόνο νερό στον υπόλοιπο, θα μαλακώσουν μεν αλλά θα διατηρηθούν τραγανά, θα “κρατάνε” στο δόντι και η αίσθηση αυτή θα είναι εξαιρετική.Το κρασί είναι το δεύτερο μυστικό του και η καυτερή πιπερίτσα το τρίτο. Μαζί, κάνουν το φαγητό να έχει “φύγει μίλια μακριά”, να μην έχει καμία σχέση με τα άγευστα πιάτα που έχω κατά καιρούς δοκιμάσει δεξιά – αριστερά.